Roosbeef is zowaar een echt gitaarbandje geworden. En dan ook nog een bijzonder goede gitaarband. Maar wat wil je ook met onder meer een rasmuzikant als Tom Pintens (o.a. Zita Swoon) in de gelederen. Een mooie solo in ‘Ik wil je dragen’, een prachtig uitgesponnen intro van ‘Als je me zoekt’ op de piano of een krachtig stuwende baslijn in het vrolijke ‘Pulpo’: Pintens lijkt het allemaal achteloos en zonder enige moeite uit zijn mouw te schudden. Roos Rebergen dartelt ondertussen over het podium in haar zwarte jurkje en lijkt zich steeds meer op haar gemak te voelen. Er verschijnt een blos op haar wangen en tussen de nummers door komt er ook steeds meer tijd voor een praatje met het publiek. Hoewel Rebergen aangeeft niet goed te weten hoe ze haar aandacht moet verdelen over de ondiepe, brede zaal, is er werkelijk niemand die zich deze avond niet aangesproken voelt.

Halverwege de set bevinden zich de hoogtepunten van de avond, maar niet voordat Rebergen een sneer heeft gemaakt naar de bezoekers van de Johannes Passie in de Grote Zaal van TivoliVredenburg. Hele vervelende mensen bij die “partiële passievrucht”, die het maar niets vonden dat zij haar hond Bert had meegenomen. Wanneer Rebergen vervolgens alleen achter de piano plaatsneemt blijkt dat zij helemaal geen groot koor nodig heeft om je diep te raken. Met liedje ‘Raak mij aan’ zorgt zij voor kippenvel, juist omdat het zo kaal wordt gebracht, zoals ook ‘Voor Colin’ en het nieuwe liedje ‘Rattenkop’ in de toegift op dezelfde manier weten te overtuigen. Gaandeweg de avond gaat de band steeds losser spelen met ‘Vergis ik mij’ en de behoorlijk rockende Duitse kraker ‘Und man liebt so viel’ als hoogtepunten.