De half uur durende akoestische sessie is een initiatief van de Man Cave, een nieuw etablissement in Hoog Catharijne. De uitbaters presenteren het café als een plek waar de moderne man moeiteloos zichzelf kan zijn terwijl zijn vrouw op koopjesjacht gaat. Om hun concept kracht bij te zetten hebben ze hun zaak volgestampt met objecten waar het testosteron vanaf druipt, te weten: een dartbord, een boksbal en een fikse verzameling tv’s waar sportwedstrijden op worden vertoond.
Voor de Man Cave staat een klein podium waar Typhoon samen met zijn gitarist en saxofonist rond zes uur begint aan zijn optreden, met op de achtergrond de fletse lichten van de Media Markt en de Prénatal. Het publiek bestaat uit jonge fans en winkelend publiek, die even halt houden met hun buggy om te kijken wat er gaande is.
Typhoon begint krachtig met 'Surfen', een wonderschoon nummer van zijn nieuwe album Lobi da Basi. De tekst: “Niks virtueels dat vervangt die dans”, voelt als een knipoog naar de Media Markt en het publiek dat zich filmend verschuilt achter de smartphone en er nog wat passief bij staat. Je kan ze hun afwachtende houding echter niet kwalijk nemen: het vroege tijdstip en de locatie lenen zich niet onmiddellijk voor een feestje.
Er komt echter al snel meer energie in de gelederen als hij aan 'Niets verwacht' begint. Typhoon danst over het podium, maakt geintjes met zijn publiek en laat ze meezingen met het refrein. Het plezier straalt van zijn optreden af, en werkt erg aanstekelijk. Bij het nummer 'Hemel valt', een ode aan de autonome mens, neemt hij even een moment om zijn toeschouwers toe te spreken.
“Ik merk dat er de laatste tijd in de wereld een hoop negativiteit los komt. Ik hoop dat we de angst los kunnen laten en de kracht uit onszelf kunnen halen.”
Na deze boodschap barst het publiek uit in gejuich. Er zit een oprechte intentie achter de woorden van Typhoon die een eenvoudige boodschap oneindig krachtig maakt. Het hoogtepunt van zijn optreden is het moment dat hij zijn publiek vraagt stil te zijn, en hij zonder microfoon en muziek een weergaloze spoken-word voordracht doet.
Eigenlijk is een half uur veel te kort, en smaakt het optreden van Typhoon alleen maar naar meer. Bij de afsluiter 'Zandloper' zingt het hele publiek uitbundig mee, (ik oogst wat ik zaai/en ik ontwikkel wat ik draai/pure vreugd is wat ik verschaf/kom met me dansen op mijn graf) en is er niks meer te bespeuren van de initiële schroom.
Als de menigte zich na het optreden naar de Man Cave begeeft, waar Typhoon een signeersessie houdt, blijven we met één gedachte achter: hoe geweldig het is om te zien dat iemand met pure energie en levenslust je voor even kan laten vergeten dat je in een zielloos winkelcentrum bent.