Reindier
Een bijzondere locatie voor een bijzonder tweetal, Reindier. Tussen de koffie bij de Coffee Company verschijnen twee mannen van twee uitersten. Een eerste indruk: een rocker met baard en een jongeman gehuld in een blauwe cape, theatraal, bijna als een drag queen. Ze maken nog maar drie maanden samen muziek en dat is ook wel een klein beetje te merken. De elektronische muziek sluit niet helemaal aan op het pianospel met zang en hier en daar zijn kleine schoonheidsfoutjes hoorbaar. Maar de theatrale pop met een flinke dosis emotie, zorgen voor een prachtige, melancholische sound. Reindier verkent de grenzen van ons bestaan. De inspiratie haalt Reindier uit de grote contrasten in de wereld. Een universum vol betovering en sprookjes. Confronterende teksten die je aan het denken zetten. Muzikaal, creatief en diepgaand! 

Faut Haut
In een stampvolle De Bastaard treffen we Faut Haut. Deze vierkoppige band, aangevoerd door ex-Über-Ich lid Joep Bollinger en Roosbeefdrummer Tim van Oosten, brengt een licht psychedelisch spektakel naar het café. Vrolijke, naargeestige orgeldeuntjes, ondersteund door de strakke ritmes van van Oosten zorgen ervoor dat in het publiek de hoofdjes op en neer deinen.

De muziek van Faut Haut laat zich lastig vergelijken, al lijken liefhebbers van Stuurbaard Bakkebaard, het Italiaanse Dumbo Gets Mad en het inmiddels antieke Supersister vanavond aan het juiste adres te zijn. Op het podium is de band de belichaming van hun eigen muziek. De nummers zijn doorspekt met humor en zelfspot wat zorgt voor een bijna continue glimlach bij het publiek. Hier ligt meteen ook de valkuil van Faut Haut: waar de muziek strak is, zijn de pauzes tussen de nummers door een ietwat rommelige aangelegenheid. Grappen van frontman Bollinger zijn af en toe zo droog en (schijnbaar) willekeurig dat ze voor een afstand tussen de band het publiek zorgen. Hier lijkt de charmante zelfspot van Faut Haut net over het randje te gaan, waardoor het publiek zich afvraagt of de band zichzelf wel serieus neemt. Al met al is dat een kleine kanttekening bij het optreden van Faut Haut. Aanstekelijke deuntjes in een vreemde verpakking waarbij het een hele opgave is om stil te blijven staan.

FAKE O'S
Dat kan geen toeval zijn: frontman Peter draagt een shirt van de New Yorkse punkband Big Ups, die een aantal maanden terug in het holst van de nacht een memorabele -vooruit, legendarische- punkanarchie ontketende tijdens Le Guess Who? Mayday. Nu staat hij met zijn eigen band FAKE O'S op hetzelfde podium, in een redelijk gevulde kelder van ACU. Ook FAKE O'S speelt keiharde, ongecompliceerde hardcore-punk gevangen in ultrakorte liedjes. Op EP Fall Down (vier nummers,  klokt ongeveer vijf minuten) is nog iets van een refrein-couplet structuur te ontdekken maar live gaan de Groningers een stuk harder, ongecontroleerder. En zo staat Peter na enkele minuten al midden in de zaal. Al ijsberend scandeert hij voor een haag van verbouwereerde toeschouwers de regel "I hate myself, and everyone else." Even later bevindt hij zich in een driemanspit, de rest van het publiek kijkt op gepaste afstand toe. FAKE O'S levert een aanstekelijke crossover tussen rock-n-roll en (hardcore)punk die in de juiste ambiance best tot gekte van Big Ups-proporties kan leiden. Maar vanavond blijft die uit. 

Turbomonster
In café Tilt speelt de funkrock formatie Turbomonster. Het begin loopt wat stroef als frontman Wayne Moen niet helemaal tevreden lijkt te zijn met het aantal mensen in het publiek. Moen is een duidelijke liefhebber van publieksparticipatie en dat wordt ons dan ook goed duidelijk gemaakt. "Publieksparticipatie mensen!" klinkt het veelvuldig, als we voor de zoveelste keer worden verzocht mee te klappen. Als de frontman tijdens de eerste nummers een aantal keren met zijn rug naar het publiek gaat staan lijkt de kloof tussen band en publiek even te groot te worden.

Gelukkig keert na een nummer of drie het tij. Het café wordt voller en de band lijkt te ontspannen. De funky maar stevige rock van Turbomonster, die van tijd tot tijd doet denken aan een vrolijkere versie van Rage Against the Machine, laat niemand onberoerd. De publieksparticipatie komt nu ook vanzelf, als Wayne Moen minder dwingend wordt voor zijn publiek en in de muziek lijkt op te gaan. Funky baslijnen en aanstekelijke melodieën vullen café Tilt en het wordt duidelijk dat de band in topvorm is.  

Apneu
Wat een opwindend plaatje is het toch, dat Hard Feelings van Apneu. De tweede van de Amsterdamse slackers is alweer negen maanden oud, vertelt frontman Erik Schumacher. Of waren het er zeven? "Vier!", schreeuwt een gast vanaf de bar. Het moment is tekenend voor de luchtigheid van de set in café Stathe. Om nog even terug te komen op Hard Feelings: die langspeler is gevuld met opwindende, dansbare rammelrock, voornamelijk verhalend over meisjes. Voor de neus van Schumacher staat een handvol van het blonde soort te dansen. Je ziet het, dat doet hem goed. Apneu speelt absoluut niet retestrak, maar de liedjes overtuigen, en dan vooral het materiaal van Hard Feelings. Die plaat klokt zo'n twintig minuten en wordt dus vrijwel compleet gespeeld. Fijne band.

Feather & the White
Daar staan ze, een blonde Amsterdammer en een bebaarde plattelandsjongen, oftewel Feather & the White. Mooi om te zien dat een vriendschap en band kan ontstaan uit een slaande ruzie om een drumstokje die bij een Silverchair concert het publiek in werd gegooid. De strijdbijl is begraven en de energie tussen deze twee mannen is prachtig. Willem Slok staat bomvol zodra de eerste noten gespeeld worden. Gelukkig kunnen de mensen die buiten staan met de deur open ook meegenieten van dit muzikale tweetal. Het enthousiasme spat eraf, ze genieten en zitten vol energie om iedereen te laten genieten. De blues en rock-n-roll met country-achtige invloeden zorgen voor een swingend geheel. Werkelijk waar, niemand staat stil. Inspiratie komt van reizen, kansloos bezopen worden, maar ook van de liefde. De singles ‘Drives You Wild’ en 'Josephine' zijn in 2012 bij 3voor12 verkozen tot Hollandse Nieuwe. Ze spelen Willem Slok plat met een simpele basis: gitaar, zang en drums. Humor, eerlijk, rauw en aanstekelijk.  

The Black Cult
Het is aan de Gronigers van The Black Cult om het Hollandse Nieuwe Podium in EKKO af te sluiten. Het drietal werd al voorgesteld als het antwoord op de stadsgenoten van traumahelikopter en tapt inderdaad uit hetzelfde vat. Het bier komt vanavond gewoon uit blik en op het podium liggen een aantal aangebroken six-packs. Frontman Douwe Doorduin trekt er nog maar eentje open. The Black Cult speelt melodieuze garagerock in de geest van Black Lips en hun stadsgenoten. Het motief dat de korte liedjes bindt? Compleet naar de tering gaan. The Black Cult neemt zichzelf gelukkig niet al te serieus. Als de band tegen het eind van de set nog ruim in tijd zit kondigt Doorduin een oudje aan. "Slecht liedje, maar wel lachen, komop snel dan." Maar vergis je niet, de liedjes zijn aanstekelijk en bovendien erg strak gespeeld. De set kakt geen moment in en dat is op de Popronde, logischerwijs, eerder uitzondering dan regel. Maar snel vastleggen voor Noorderslag dan?  

G∆rtm∆len
En dan de laatste act van de avond: G∆rtm∆len. Een jongen/meisje duo (Maarten Epskamp en Jessie Hoefnagel) dat gemaskerd elektronische muziek maakt. De vergelijking met het zweedse duo The Knife is snel gemaakt: ja, er zijn stemvervormers en ja, ze zijn gemaskerd, maar het is duidelijk dat Epskamp en Hoefnagel hun eigen draai aan de formule weten te geven.

Het publiek durft niet erg dichtbij te komen in de foyer van Theater Kikker. In een halve cirkel staan ze afwachtend om het gemaskerde duo heen. Een aantal mensen lijkt niet begrepen te hebben dat de band is begonnen en kletst vrolijk door. Dit is echter van korte duur: na het eerst nummer is de aandacht van de gehele foyer volledig op G∆rtm∆len gericht. Heftige synths, vervormde stemmen en loeiharde kickdrums lijken het publiek in eerste instantie te overrompelen, maar naarmate de tracks in de setlist dansbaarder worden en het publiek aan het geluid gewend is geraakt, gaan voorzichtig de eerste voetjes van de vloer. Misschien is G∆rtm∆len net niet poppy genoeg voor het doorsnee poprondepubliek, maar daar laat het duo zich niet door afschrikken. Met hun muziek en sterke gevoel voor performance, zoals we zien in hun kostuums, weet G∆rtm∆len een onheilspellende, mysterieuze sfeer neer te zetten die intrigerend blijft.