Bodypolitics (Solo)
Vorige maand tijdens het Tweetakt festival stond er nog een voltallig Bodypolitics op het podium, maar vanavond doet frontman Giuseppe Valenza het alleen. Voor deze gelegenheid geeft hij een optreden in een, zoals hij het zelf omschrijft, naked format op de manier zoals hij muziek schrijft. Dit is voor Valenza duidelijk geen reden om zich in te houden: hij speelt de nummers met evenveel energie en intensiteit als altijd.

Het contrast tussen optreden met band of solo wordt snel duidelijk wanneer hij begint te spelen. De afwezigheid van de rest van de band geeft de nummers een andere dimensie. Waar het publiek tijdens het vorige optreden werd weggeblazen door het gitaargeweld, is nu meer stilte en rust in de nummers te horen. Het is deze stilte die het optreden een stuk kwetsbaarder maakt. Maar Valenza lijkt hierdoor niet geïntimideerd. Tussen de nummers door lacht hij en is het zichtbaar dat hij geniet. Wanneer hij zijn laatste twee nummers aankondigt bedankt hij het publiek zelfs voor de stilte. Ironisch genoeg ziet een aantal individuen achterin dit als een teken om voorzichtig te gaan praten, waarop Valenza grapt: "Ok, let’s try to get you back".

Stillwave
Net terug van een tour in Engeland is Stillwave, winnaar van Clash of the Titans 2013, in EKKO in thuisstad Utrecht om de nieuwe zelfgetitelde EP te presenteren. De heren in zwart trappen af met ‘Modes of Transport’, het eerste nummer van de nieuwe EP . De muziek van het uit drie leden bestaande Stillwave laat zich omschrijven als shoegaze, new-wave en postpunk. Er wordt meteen flink op de gitaren geramd en de toon voor de avond is gezet. Stillwave speelt strak en het geluid klopt, het is duidelijk dat er niks aan het toeval wordt over gelaten.

Tijdens het tweede nummer van de EP ‘House+Tree+Beast’ valt er een rust en op het moment dat het nummer afgelopen lijkt te zijn wordt het publiek nog even flink verrast met een sterke gitaarsolo van Michaël van Putten. Halverwege het optreden neemt de band een moment om de lokale muziekscene te bedanken. Dit is ook het eerste moment dat we zanger Marcel Jongejan zien lachen. Tijdens het spelen is de band namelijk doodserieus.

Na het dankwoord vervolgt de band met ‘Portman’, nog een liedje van de nieuwe EP. Het nummer begint als een stevig postpunknummer maar halverwege stapt drummer Adriaan Hogervorst over op elektronische drums. Dit verandert de dynamiek enorm en zorgt voor een meer elektronisch geluid dat we nog niet eerder van Stillwave gehoord hebben. 'Portman' lijkt op te bouwen naar iets wat een elektro-techno nummer had kunnen worden. Maar net zo snel als dit elektronische geluid opduikt verdwijnt het ook weer. Het was interresant geweest om te horen waar dit nummer ook naartoe had kunnen gaan.

De band sluit het optreden af met het kort en krachtige ‘Callow’, misschien wel het meest toegankelijke nummer en met twee minuten ook het kortste. Het concert is in een sneltreinvaart voorbij gegaan. Wanneer de band het laatste nummer gespeeld heeft lijkt het alsof het publiek vergeet om een toegift te vragen, waarop Giuseppe Valenza vanuit achterin de zaal ”One more song!“ schreeuwt. De rest van het publiek begint ook te juichen en de heren zetten nog zonder van het podium af te zijn geweest de toegift in. Deze toegift is een uitbarsting van energie die over de avond is opgebouwd en met een explosie van licht en gitaren laat Stillwave EKKO even beven.

Gezien: Stillwave, met als voorprogramma Bodypolitics (Solo), donderdag 22 mei in Poppodium Ekko.