Het is nog vroeg op de zondagmiddag als Steve Gunn het podium van de Moira betreedt. Ondanks het tijdstip is er echter toch al een behoorlijk aantal mensen aanwezig. Onder het genot van een kopje koffie van de aanwezige barista valt er dan ook al snel wat te genieten. Gunn, die voorheen als gitarist deel uitmaakte van The Violators van Kurt Vile, speelt lang uitgesponnen nummers met veel ruimte voor zijn hypnotiserende gitaarspel. Door de uitstekende begeleiding van zijn neef op drums en zijn broer op bas en door de afwisseling van akoestische en elektrische gitaar blijft het gehele optreden spannend.

Dat kan helaas niet gezegd worden van het optreden van Alasdair Roberts. De Schot heeft een prettig in het gehoor liggende stem, waarmee hij inmiddels al weer zeven mooie soloalbums vol heeft gezongen. Zijn nostalgische folkliedjes zijn diepgeworteld in Schotse traditie en als je je ogen dicht doet, waan je je in een pub in Glasgow waar achterin een lokale muzikant staat te spelen. Wel een pub waar het overigens zeer aangenaam ruikt, want in plaats van verschaald bier ruikt het in de Moira vanmiddag vooral naar de Oegandese hapjes die achterin de zaal worden gemaakt. Meer dan achtergrondmuziek wordt het echter niet, waardoor Roberts niet echt weet te boeien.

Hiss Golden Messenger lukt dat zonder meer wel, ook al is ook Michael Taylor slechts met een akoestische gitaar het podium beklommen. Door te starten met een acapella versie van de traditional 'When I was a young boy' heeft hij direct de volledige aandacht van de zaal te pakken. Mooi ook dat juist Taylor dit weekend aanwezig is op Fading Trails, aangezien hij de afgelopen maand op tour is geweest met de resterende leden van Magnolia Electric Co. om de liedjes van Jason Molina te vertolken. Ter ere van zijn vriend speelt hij ook deze middag onder andere een prachtige cover van 'What comes after the blues'.

Daarna is het hoog tijd om de Moira te verruilen voor EKKO voor wat steviger kost. Allereerst de overheerlijke stamppot die vanavond in het cafégedeelte wordt geserveerd, maar al snel daarna ook de ongedwongen rock and roll van Swearing At Motorists. Gitarist en zanger Dave Doughman bestiert het podium alsof hij in een vol stadion staat. Vol vuur en wild gebarend helpt hij de bezoekers uit hun after dinner dip, of zoals hij het zelf zegt: “The bluegrass part of the evening is over.” Tussen de nummers door blijkt Doughman ook nog te beschikken over een bijzonder komisch talent, wat helaas wel een beetje de vaart uit de set haalt. Hij laat de zaal in ieder geval met een glimlach op het gezicht achter, wanneer hij tijdens het laatste nummer al zingend zonder microfoon de zaal doorkruist om het publiek de hand te schudden, om daarna (nog steeds zingend) de zaal te verlaten richting het café.

De jonge Belgen van Soldier’s Heart werden afgelopen jaar door Cutting Edge uitgeroepen tot talent van het jaar. Potentie heeft de band zeker, maar hun dreampop weet helaas nog niet een hele set lang te boeien. Hoe zeer zangeres Sylvie Kreusch ook haar best doet om de zaal te bezweren, het lukt haar niet het publiek echt in beweging te krijgen. Er wordt op het podium dan ook stukken uitbundiger gedanst dan in de zaal. Hoogtepunten van het optreden zijn de single 'African Fire' en de bijzonder geslaagde Gabriel Rios cover 'Broad Daylight'.

Hoe het wel moet bewijzen de broertjes Shears van The Garden. Met slechts een basgitaar, een drumstel en een attitude vanjewelste duwen ze hun rauwe neo-punk liedjes door je strot. In een moordend tempo werken ze zich door de soms ultrakorte nummers heen (minder dan een minuut is voor The Garden heel normaal). Met de energie van een bolbliksem raast deze tweeling met bravoure letterlijk dwars door de zaal. Dat aan beide heren een kleine steekje los lijkt te zitten draagt alleen maar bij aan de feestvreugde: Vada vada!

Gezien: Fading Trails met o.a. Steve Gunn, Hiss Golden Messenger en The Garden, 2 februari 2014 @ Moira/Kargadoor/EKKO, Utrecht