De ‘ouderwetse’ manier van kaartjes bemachtigen, had voor velen wel wat. In de winterse decembervroegte werden in de rij Editors-ervaringen uitgewisseld. Velen ontdekten de band toen die in 2010 het voorprogramma was van Muse in het Nijmeegse Goffertpark. Maar al in 2006 stond de Britse band op het punt van doorbreken. In februari van dat jaar traden ze op in Utrecht. Iets dat zowel publiek als band beviel.

 

Anno 2014 is de formatie wat veranderd en is de band de status van voorprogramma-act ver voorbij. Ze hebben nu hun eigen support met Victories at Sea. De elektronische rock van het trio uit Birmingham is heel aangenaam en de Britten weten de aandacht van de volstromende zaal bewonderingswaardig vast te houden. Een fijn opwarmertje.

 

Na een soepele ombouw van het podium volgt het wachten op een teken van leven van de vijfkoppige band. Het stilleven van de eenzame, afgebladderde microfoonstandaard van leadzanger Tom Smith – versleten door zijn expressieve manier van optreden – zijn piano en alle andere instrumenten kondigen aan dat het echt niet lang meer kan duren. Het feit dat zo’n duizend mensen zo veel moeite hebben gedaan hierbij te zijn, de intimiteit van de zaal en de huidige status van de band, doen de verwachtingen torenhoog stijgen.

 

Na het eerste nummer ‘Sugar’, van het laatste album The Weight of Your Love, duikt de band terug in de tijd. Naar 2005, met onder meer ‘Munich’ en ‘Lights’, toen Editors nog in de kinderschoenen stond. Die focus op ouder werk houden ze het hele concert vol. Tot genoegen van het publiek, dat de meeste nummers – zelfs de onbekendere als ‘A Life as a Ghost’ – veelal woord voor woord meezingt.

 

Hoewel het een paar nummers duurt voordat het ijs tussen band en publiek volledig gebroken is, wordt met het toenemen van de zweetdruppels op Smiths voorhoofd de beleving intenser. Hij lijkt meer op te gaan in het optreden en na een nummer of zeven, bij ‘Racing Rats’, heeft ook de zaal alle schroom laten varen en gaat heel Tivoli los. Die sfeer blijft de rest van het optreden, tot zichtbaar genoegen van vooral bassist Russell Leetch.

 

Het optreden is een van de eerste in een reeks van Tivoli Tijdloos-concerten waarmee afscheid wordt genomen van de locatie aan de Oudegracht, voordat het poppodium zijn intrek neemt in het nieuwe TivoliVredenburg. Dat Editors in deze reeks optreedt is vooral geluk, geeft Tivoli-programmeur Sytse Wils aan. “De band wilde na alle grote arena’s en festivals graag terug naar een paar intiemere shows. Omdat ze goede herinneringen aan Utrecht en Tivoli hadden, wilden ze hier weer graag spelen.” En ook voor de medewerkers is het bijzonder. Wils: “Het feit dat dit een van de laatste keren zal zijn dat er zo’n grote naam in Tivoli staat geeft een extra glans aan de dag.”

 

De dag van Editors lijkt ook te glanzen. Zeker als bij ‘Formaldehyde’ en ‘A Ton of Love’ het dak eraf gaat. De toegift is de slagroom op de taart. Het kleine, oprechte, glimlachje van Tom Smith dat hem tijdens ‘Smokers Outside the Hospital Doors’ ontglipt – als de zaal van voor tot achter en van boven tot beneden het nummer woordelijk meezingt – verraadt dat het ook voor de band nog bijzonder is om in een intieme setting te spelen. Energieker kan het bijna niet worden. Bíjna. Want de afsluiting van de toegift is uiteraard, net als afgelopen oktober in de Ziggo Dome, ‘Papillon’. De zaal ontploft op deze uitgesponnen versie.

 

Hoewel het surrealistisch voelt om de band te zien in een jasje waar ze eigenlijk ver uit zijn gegroeid, blijkt dat nog als gegoten te zitten. Even is de grote festival- en stadionact weer een ‘kleine’ band. Een kleine band van groot formaat. Mocht Editors Utrecht nog steeds zo leuk vinden, dan is het te hopen dat het gauw de nieuwe zaal van TivoliVredenburg komt inspelen.