Le Mini Who? Videoverslag - deel 2

Video-opnames van Amber Arcades, Crying Boys Cafe, Spilt Milk en Wolvon

Tekst: Michiel van de Weerd, Niels Spinhoven / Video's: Lotte van Leengoed, Leo Kraan, Gerben Schmidt, Marloes Scholtalbers ,

De vierde editie van Le Mini Who? zit erop. 3voor12/Utrecht filmde een selectie van acht acts, van de breekbare show van Poppy Ackroyd tot het destructieve Wolvon.

Amber Arcades
Puha op de Voorstraat zet Amber Arcades in haar etalage, letterlijk. De young desinger shop is stampvol. Voor het grote raam speelt de band in een aan de locatie aangepaste bezetting. Geen drumstel, twee gitaren en een basgitaar begeleiden Annelotte de Graaf. De band speelt het nummer 'Sit Stiller'.

Crying Boys Cafe
In The Village speelt Crying Boys Cafe. Zanger Jasper Hupkens is dankzij zijn effect pedalen in zijn eentje een gospelkoor op een door de band naar eigen smaak ingerichte speelplek. Een palmboom, een gequilt spandoek met de bandnaam, een drummer op een aan elkaar geplakt drumstel en een saxofoniste vormen het decor. Hupkens zingt met gesloten ogen en opgeheven handen, dat hoort natuurlijk als je gospelpop speelt. 

Spilt Milk
Spilt Milk speelt in Moira. De zaal is vol, er is rook en heel veel rood licht. De band begint wat weifelend aan hun set en na een nummer of twee besluit zanger Marc van der Holst dat ie vanaf nu maar beter op grond kan gaan zitten. Brenda Bosma zingt door alsof er niets aan de hand is. En dat is een beetje het probleem van dit optreden; er lijkt niet zoveel aan de hand, maar het voelt alsof de band aan het repeteren is en dat we daar eigenlijk niet bij mogen zijn. Jammer, want de liedjes zijn de moeite waard om beluisterd te worden, ook live.


Wolvon
Moira host ook het optreden van Wolvon. Daarmee bewijst het eigenwijze zaaltje direct dat het prima geschikt is voor bandjes, dat mogen ze meer doen. Wolvon doet wat er van ze verwacht wordt; ze breken de tent af. Gitaarbanden breken, speakers kraken en Engelse bezoekers worden geschoffeerd, het kan allemaal bij Wolvon. Zanger Ike de Zeeuw springt van het podium af, en er weer op, terwijl hij zijn gitaar laat huilen. De drums rammen, de bas lijmt het geheel zorgvuldig dicht. Het geluid was niet al te best, maar de energie en speeldrift van de mannen maakt dat helemaal goed.


Met heel veel dank aan Strowis voor hun gastvrijheid, de koffie, het ontbijt en fantastische werkplek!

Gezien: Le Mini Who?, zaterdag 18 mei 2013 @ Voorstraat en omgeving, Utrecht.