Ons recensententeam bestaat uit Marjolein Schaake [MS], Hanneke van der Linde – de Zeeuw [HLZ], Niels Spinhoven [NS], Arnold le Fèbre [ALF], Marc van der Laan [ML] en Zegert van der Linde [ZL]. Wil je zelf ook graag je mening kwijt, of wil je jouw album (fysiek, digitaal of stream), dj-set of wat dan ook in 3voor12/Utrecht recenseert? Stuur gerust een mailtje. De illustratie bij deze rubriek is gemaakt door Ailisha Read.

Het debuutalbum van Homemade Empire, A Brilliant Window Niche, was een kiezel in een stille vijver. Net als de langzaam naar buiten bewegende cirkels in het water, bereikte het gestaag een grotere groep liefhebbers. Terwijl op dat album liedjes en soundscapes met veel drones elkaar nog afwisselen, gaan beide elementen van Bart de Kroons muzikale spectrum op opvolger Defenestration een symbiose aan. Openingsnummer '(....)/Unread books' is, ook door de zingende zaag van Ellen Evers, één van de beste nummers van een singer-songwriter dit jaar. Op de nieuwe nummers is De Kroons stem prominenter aanwezig, soms huiveringwekkend breekbaar zoals in 'Hidden knife'. Kenmerkend voor het gruizige werk van Homemade Empire is ook de tape-loop van muzikant/geluidskunstenaar Wouter van Veldhoven waarmee 'Riparian / Like to fade' eindigt. Net als de ruis aan het begin van 'Pollarding', dat vervolgens overgaat in een schijnbaar half-af nummer met akoestische gitaar en drone-achtige toetsen. De gitaar en zang op de meeste nummers zijn in één take en met één microfoon opgenomen, met mooie effecten zoals de miauwende poes op 'Rue Malbec' als resultaat. Met Defenestration, dat staat voor iets of iemand uit het raam gooien, heeft De Kroon een erg direct en daardoor aangrijpend album gemaakt dat meer dan een rimpeling los zou moeten maken. [ML]

Defenestration is als 12” transparant vinyl met een handgeprinte cover verschenen op Subroutine Records, in een oplage van tweehonderd exemplaren.

Als de begeleidingsband meer doet dan begeleiden is het tijd voor een andere aanpak. En zo werd La Corneille in de markt gezet. Klinkt het echt anders dan Guy Corneille & Band? Nee hoor. Het trio Daan, Hans en Guy speelt gewoon de sterren van de hemel. Ingetogen en melancholisch begint 'Young Boy', minimalistisch maar nergens saai of stroperig. Corneilles stem klinkt warm en vol en de samenzang in de tweede helft van het nummer draagt mooi bij aan de zachte schoonheid van deze memoire. De overgang naar 'Lonely en Strange' is even wennen. Het lijkt of de band naar een nieuw evenwicht zoekt. Een bijzondere mix: Corneilles zang is bij vlagen staccato en reggae-achtig terwijl het ritme meer weg heeft van jazz. Samen met het nadrukkelijk aanwezige orgel is dit iets teveel van het goede. La Corneille besluit met 'Love Don't Come For Some': de aangrijpendste en meest complete song. De lange uithalen in de backing vocals snijden door je ziel, en of je een liefhebber bent van het genre of niet, je moet wel van steen zijn als dit je niets doet. De dynamiekverschillen zijn spannend en doeltreffend. Dan laten de langzame rustige slotakkoorden je opeens alleen achter. Hartverwarmend. [MS]

Vorig jaar april werd Rachèl Louise 3voor12/Utrecht Selecteert. 'Single At the Disco' werd een klein radiohitje en 3FM bombardeerde haar tot Serious Talent. Maar in januari nam ze even gas terug. Tijd om te werken aan haar debuutalbum: Be Your Own Cheerleader.
Wat direct opvalt, is dat Rachel duidelijk niet meer alleen een meisje-met-piano is. Zeker, de piano is nog steeds prominent aanwezig, maar de arrangementen op haar eerste volledige album zijn voller dan op debuut-EP 'Living in Holland'.
Het album komt wel wat traag op gang. Vanaf 'Happines' komt de vaart erin, maar het beste zit netjes in het midden. Van de huidige single 'Just a Few' tot het persoonlijke 'Of Course You're Blonde' horen we de beste tracks van het album. Doorbraaksingle 'At the Disco' krijgt met bas, drums en discoclaps een nieuw, vol en spannend arrangement mee. En 'I Need a Hangover' klinkt niet alleen als de titel van de nieuwe Lady Gaga-single, de synths in het refrein zouden zo uit het Haus of Gaga kunnen komen.
Door het mindere begin is Be Your Own Cheerleader niet direct raak, maar vanaf de derde track klopt het. En daarmee heeft Rachel Louise hele fijne debuutplaat gemaakt. Af en toe wat spannender, dan wordt album nummer twee een echte hit. [ZL]

"Happy people have no stories" zong Andy Cairns halverwege jaren negentig met zijn band Therapy?. Nu wil het geval dat de vier heren van Sunday Sun stuk voor stuk zielsgelukkig zijn. Dan maar geen verhaal, zullen ze gedacht hebben. Want ook III, het laatste deel van de in juni van dit jaar gestarte EP-trilogie, staat vol met zorgeloze ambachtspop waarin de invloeden uit de muziekgeschiedenis zo onmiskenbaar in terug te horen zijn we ze bijna onbenoemd kunnen laten. Doen we niet natuurlijk. In 'Sing' weerklinkt het jingle-janglegeluid van The Birds, de geest van E.L.O.’s Jeff Lynne waart rond in 'Honest And True' en 'Imagination' is het eeneiïge tweelingzusje van Elliott Smith's 'Baby Britain'. Kortom, Sunday Sun is zo vooruitstrevend als aardappels, groente, vlees. Is dat erg? Nee, want ook de zeven liedjes op deze derde EP zijn songwriters Koen-Willem Toering en Yoshi Breen in bloedvorm. Ze leveren dit keer geen instant-hook als 'Highly Respected Rebel' af, maar wel de twee, elk met twee refreinen uitgeruste groeibriljantjes 'Light Up The Sky' en 'Beating Low'. Zelden klonk vaderlandse gitaarpop zo fris, zo achteloos ongecompliceerd zo geïnspireerd als die van Sunday Sun op deze blind aan te schaffen EP-serie. [NS]