Weird Dreams
Uit dezelfde school als Girls Names komt Weird Dreams, een duo op gitaar en drums dat live is uitgebreid met een bassist en tweede gitarist. Ze trappen af met ‘Hurt So Bad’, één van de meest hitgevoelige nummers van debuutalbum Choreography. Wat volgt is een korte reeks van veelbelovende, frisse popliedjes die een aantal meisjes verleidt om ondanks de warmte een dansje te wagen. Halverwege zakt het optreden echter in. De liedjes worden meer uitgerekt, hebben minder hooks, kabbelen wat door en worden tegen het routineuze aan uitgevoerd. De sfeer die op Choreography te horen is weet de band live niet goed over te brengen. De zaal van ACU wordt steeds leger, al kan dat ook te maken hebben met het feit dat in Tivoli Oudegracht Cloud Nothings op het punt staat te beginnen. In een psychedelisch einde laat Weird Dreams toch nog iets van de urgentie zien die in de rest van het optreden zo miste. Waar Girls Names vlak begon en sterk eindigde was het bij Weird Dreams precies andersom.
Le Guess Who? May Day (deel 2)
Voorjaarseditie indiepopfestival veelbelovend uit de startblokken
Afgelopen zaterdag vond de eerste editie plaats van Le Guess Who? May Day. In Tivoli, Ekko, ACU en op de Neude waren bands en artiesten te zien als Weird Dreams, Cloud Nothings, NguzuNguzu en MMTOHS. 3voor12/Utrecht ging met het volle blokkenschema in de hand op pad en brengt verslag uit. Hier deel 2 van het verslag van Le Guess Who? May Day inclusief een beschouwende conclusie.
Cloud Nothings
Cleveland Ohio’s Cloud Nothings speelde dit jaar op South By Southwest. De band gooide daar met de nummers van hun plaat Attack On Memory een forse steen in het kalme indierockvijvertje. De rimpelingen reikten tot ver over de grenzen van de stad, de staat en de natie. Cloud Nothings herinnerde er fijntjes aan die twee ingrediënten die rock zo opwindend kunnen maken: urgentie en energie. Die les wordt op Le Guess Who? May Day krachtig herhaald. De punkrock met een psychedelisch randje die Dylan Baldi met zijn band maakt, is onverbiddelijk en rusteloos. Het al vroeg in de set gespeelde puntige hitje ‘Stay Useless’ wordt snel opgevolgd door het tot immense proporties opgerekte ‘Wasted Days’. De song kent na een pakkend intro een freakend middenstuk. Dat wil zeggen, jankende gitaarfeedback, rusteloze bas en drums als revolverschoten, afkomstig van een band die met zijn rug naar het publiek staat. Het wordt sommigen teveel. Ze verlaten de zaal met vingers in hun oren. Degenen die bleven ervoeren de adrenaline. Geen band op Le Guess Who? May Day kwam dichter bij fysiek geweld dan Cloud Nothings.
Young Magic
Dat het Australische trio Young Magic populair is, blijkt wel uit het in grote getale toegestroomde publiek in ACU. In de media zijn vergelijkingen met Animal Collective, het vroegere Yeasayer, Flying Lotus en Beach House niet van de lucht. De bij vlagen exotische en veelzijdige klanken van debuut Melt veranderen live vooral in een bonkende brij van bassen, percussie en hypnotiserende ijle zang van Melati Malay, waarbij iets meer ruimte voor subtiliteiten niet had misstaan. Young Magic is als een grommend vogelbekdier dat zich met fluwelen klauwen door de ACU beweegt – onverstoorbaar, een beetje vreemd, maar na verloop van tijd wel wat voorspelbaar.
NguzuNguzu
Na een lange dag Le Guess Who? Mayday dansend de nacht in met een dj-set van het Amerikaanse duo NguzuNguzu, bekend van hun samenwerking met M.I.A. Wat we konden verwachten? Een eclectische en extreem dansbare mix van ‘warped r&b, dubstep, tropical bass, b-more, house, hiphop, garage en grime’. Aha, om nu te zeggen dat het op deze manier veel duidelijker is geworden... In de praktijk blijkt de set van NguzuNguzu een hoog jaren negentig-gehalte te kennen, zonder een echte spanningsopbouw. En dansbaar? Nou nee, niet echt. In de matig gevulde EKKO wordt de dansvloer vooral gebruikt om bij te praten over deze eerste editie van Le Guess Who? Mayday.
DJ Fitz
Tussen de optredens in Tivoli door draait de vermaarde DJ Fitz. De zelfverklaarde ‘international man of psychedelic underground’ geeft de bezoekers een dwarsdoorsnede uit zijn unieke collectie met psychedelische en experimentele platen.
MMOTHS
Een behoorlijk aantal mensen is uitgerukt voor MMOTHS, de artiestennaam van de 18-jarige Ierse producer Jack Colleran. En terecht. Met zijn eerste naamloze EP vol subtiele soundscapes, knisperende beats en soms galmende zang heeft hij voor een kleine buzz gezorgd. De nummers op de EP zijn bijna zonder uitzondering ’s nachts geschreven en opgenomen maar hebben toch iets lichts en organisch. Knapper nog is dat hij een sfeer creëert die je niet verwacht bij iemand van zijn leeftijd. Live staat er een introverte jongen die in opperste concentratie zijn nummers uitvoert, waarbij een incidentele zware bas of het opvoeren van het tempo voor meer diepte zorgen. Fijne afsluiter door een grote belofte.
Conclusie
Na vier Le Guess Who?-edities vielen afgelopen november alle puzzelstukjes in elkaar en ontpopte het vierdaagse festival zich tot een van de leukste van Nederland. De lat voor deze mei-editie lag dan ook hoog. En hoewel het flauw is om deze kleinschalige Le Guess Who? May Day te vergelijken met zijn grote broer, valt op dat deze eerste nog niet dezelfde ‘hippe vibe’ kent. Slechts een handvol optredens weet daadwerkelijk te verrassen en voor de meeste bands is Tivoli Oudegracht letterlijk en figuurlijk nog een maatje te groot. Gelukkig zijn wij bij 3voor12/Utrecht rasoptimisten: geef deze Le Guess Who?-mei-editie nog een jaar of twee, breng meer variatie aan in de programmering en zie daar: nóg een uitstekende reden om voortaan in mei naar Utrecht af te zakken!
Gezien: Le Guess Who? May Day, zaterdag 26 mei 2012 @ ACU, EKKO en Tivoli Oudegracht, Utrecht.