Julia Holter
Je ligt op je rug in het gras. Je doet je ogen dicht. De zonnewarmte doet zijn werk en al snel worden je gedachten vloeibaar. Het geluid van de stad drijft steeds verder van je weg. Ineens staat er een meisje naast je, onder een hemel vol discoballen. Ze heeft een afwezige blik in haar ogen. Ze zingt in je linkeroor en speelt daarbij noten op haar keyboard die geen direct verband met haar zang lijken te houden. De spaarzaam verlichte ruimte is klein, toch is er die echo. In je rechteroor speelt een cello, eerst zalvend en melancholisch, later hoog en hoekig. Ver achter je hoor je het geritsel van brushes over een drumvel en het gesis van een zacht beroerd bekken. De sfeer is niet onprettig, maar toch zoek je naar houvast, herkenning. Soms denk je die te vinden, maar het glipt je door de vingers. De losse noten van het keyboard kleven steeds vaker aan elkaar en vormen zo een muur van geluid. Het geritsel van het drumstel gaat over in een beukend salvo. De cello klinkt angstig. Dan wordt het stil. Je kijkt het meisje vragend aan. Ze glimlacht minzaam, draait zich om en loopt weg. Ze verdwijnt door een deur naar een ruimte waar het licht wit en fel is. Haar naam is Julia Holter.
Le Guess Who? May Day (deel 1)
Voorjaarseditie indiepopfestival veelbelovend uit de startblokken
De succesvolle vijfde editie van Le Guess Who? afgelopen november smaakte naar meer. Gelukkig hoefden we niet te wachten tot de koude winterdagen weer aanbreken, want afgelopen zaterdag vond de eerste editie plaats van Le Guess Who? May Day. In Tivoli, Ekko, ACU en op de Neude waren bands en artiesten te zien als Julia Holter, Bear in Heaven, Sharon van Etten, Kim Janssen en Willis Earl Beal. Daarnaast gaven diverse artiesten in diverse winkels in de omgeving van de Voorstraat optredens tijdens Le Mini Who?, het in 2011 geboren kleinere zusje van Le Guess Who?. 3voor12/Utrecht ging met het volle blokkenschema in de hand op pad en brengt verslag uit.
Sharon van Etten
Utrecht is geen onbekend terrein voor Sharon van Etten. In 2011 werd de Amerikaanse singer-songwriter op sleeptouw genomen door The National’s Aaron Dessner en trok ze in het kielzog van die band door Europa. Zodoende stond ze tijdens Crosslinx in Vredenburg Leidsche Rijn. Wat ongemakkelijk ogend, alleen, zichzelf begeleidend in de grote foyer van de zaal. De Sharon van Etten die we nu in Tivoli Oudegracht zien is zichtbaar gegroeid. Met Tramp heeft ze een lovend ontvangen album uit en ze heeft een uitstekende liveband om zich heen verzameld. Ze is ontspannen, zelfverzekerd en in controle. Sharon van Etten heeft haar stem gevonden. Onveranderd zijn de akelig eerlijke liedjes, waarin ze de meest schrijnende en pijnlijke momenten uit haar zoektocht naar liefde onomwonden uitserveert. Love is a battlefield en tussen de smeulende puinhopen zegeviert Sharon van Etten.
Sleepy Sun
De stonerrock met psychedelische jaren '70-elementen van Sleepy Sun valt in vruchtbare aarde in EKKO. Wie deze Californische band een tijdje uit het oog was verloren, zal wellicht verbaasd hebben opgemerkt dat Bret Constantino nu alleen op het podium staat - zangeres Rachel Fannan is wegens ‘muzikale meningsverschillen’ uit de groep gestapt. Het in april verschenen album ‘Spine Hits’ laat geen radicale koerswijziging horen, maar het gemis van Fannan zorgt er wel voor dat Sleepy Sun live iets minder weet te overtuigen – hoewel het nog altijd een meeslepende, licht eenvormige psychedelische potpourri is, met als hoogtepunt het Indiaas getinte ‘Martyr’s Mantra’.
Moonface
Het is jammer dat er tijdens het concert van Moonface in een matig gevuld Tivoli geen kussens worden uitgedeeld, want het is namelijk slaapverwekkend. De band rond frontman Spencer Krug (Wolf Parade, Sunset Rubdown) en leden van het Finse Siinai komt totaal niet uit de verf. Moonface klinkt als de kleine, minder begaafde neefjes van Gary Numan: monotone drums, saaie gitaarriffs, uitwaaierende synths en gekwelde zang. Krug heeft het charisma van een tosti ham/kaas en ook de rest van de band (op de drummer na) lijkt er weinig zin in te hebben. Het spectaculairst is nog wel het glimmende Le Guess Who?-logo op het podium.
Girls Names
Girls Names is een viertal uit Belfast dat op het debuutalbum Dead To Me de garagerock van eerdere releases heeft ingeruild voor een meer gepolijst geluid dat schatplichtig is aan de typische UK rammelpop die verscheen op labels als Creation (The Pastels) en Sarah. Kenmerkend zijn de primitieve drums, een huppelende bas en de verveelde, met galm aangestuurde stem van Cathal Cully. In ACU hinkt de band op twee benen. Het eerste deel van het optreden ligt in het verlengde van het album, rammelend maar ook wat vlak. In de tweede helft van de set laat de band meer psychedelische elementen toe. Reverb en delay in het gitaarspel zorgen voor meer dynamiek en nummers als ‘Bury Me’, ‘Don’t Let Me In’ en ‘A Troubled See’ hebben meer urgentie. Girls Names lijkt een band die nog in tweestrijd is over wat ze wil: rammelen of rocken.
Bear In Heaven
Terwijl Willis Earl Beal zijn traptechnieken vertoont op een loom Neude, is de temperatuur in EKKO opgelopen tot “1 million degrees”, aldus Bear In Heaven op Twitter. Dat is wel afgerond naar boven, maar veel kunnen ze er niet naast hebben gezeten. Door de in mist gehulde EKKO vuren bandleider Jon Philpot en zijn twee maten een mix van stuiterende baslijnen, stuwende drumritmes en een electrische storm van nostalgisch aanvoelende eighties-synths op de zaal af. Philpot’s performance daarbij laveert tussen declameren en zingen. Of als van geen van beiden sprake is, het maken van een bescheiden dansje. En het publiek uitnodigen om dat te doen op de single ‘The Reflection of You’ van hun jongste album I Love You, It’s Cool. Band en publiek moeten aan elkaar wennen, maar de energie en het enthousiasme van Bear in Heaven bereikt uiteindelijk ook de heupen van de meest stramme bezoekers. Zoals gezegd, 1 million degrees in EKKO, nu afgerond naar beneden.
Gezien: Le Guess Who? May Day, zaterdag 26 mei 2012 @ ACU, EKKO en Tivoli Oudegracht, Utrecht.