3voor12/Utrecht recenseert

Omdat ook wij een mening hebben

Tekst: 3voor12/Utrecht / Illustratie: Ailisha Read ,

Bij 3voor12/Utrecht luisteren we niet alleen naar muziek, we vinden er ook nog wat van. In onze nieuwe maandelijkse reviewrubriek bespreken we uiteenlopende albums van Utrechtse bodem, waarbij we niet op een genre meer of minder kijken. Of het nu gaat om rock, dance, metal, funk, ambient – alles kan de revue passeren. In deze eerste editie komen albums en EP’s van Let’s Go Eskimo, Sanchez, the Devil & the Hierophant, This Routine Is Hell en Circle J voorbij zetten. En eigenlijk vonden we alles zonder uitzondering leuk. We beloven dat we er geen gewoonte van maken.

Ons recensententeam bestaat uit Marjolein Schaake [MS], Hanneke van der Linde – de Zeeuw [HLZ], Niels Spinhoven [NS], Arnold le Fèbre [ALF], Marc van der Laan [ML] en Zegert van der Linde [ZL]. Jouw album (fysiek, digitaal of stream), dj-set of wat dan ook in 3voor12/Utrecht recenseert? Of heb je zelf ook een mening? Stuur gerust een mailtje. De illustratie bij deze rubriek is gemaakt door Ailisha Read

Lets' Go Eskimo - Stepping In Line

Zaterdagavond, tussen het tweede en derde biertje. Of anders op die brakke zondagmiddag, als de ergste sporen van een kater net zijn verdwenen. Dan klinkt de garagepunk van Let's Go Eskimo het beste. De vijf nummers van hun debuut-EP Stepping in Line klinken als de echo's van een mooie avond stappen. Het catchy You're Dead bijvoorbeeld. Met zijn o-o-o refrein is dit het sterkste nummer van de EP. Het klinkt als een stampvolle kroeg om twee uur 's nachts. Gooi nog één keer je bier in de lucht en schreeuw mee. In twaalf minuten gooit Let's Go Eskimo er vijf puntige garagepunkliedjes doorheen. De riffs zijn puntig, de drums lekker hoekig en de sfeer gruizig. De solo's klinken hier en daar wat lafjes, maar verder is Stepping In Line een prima soundtrack voor je weekend. [ZL]

Sanchez, the Devil & the Hierophant - Mnemosyne

Zou de naam van de tweede plaat van deze Utrechtse rockers een niet zo subtiele verwijzing zijn naar hun avonturen tijdens the Clash of the Titans? Ach wat boeit dat ook. Die tijd ligt achter ons en de weg ligt open voor kortere nummers, een scala aan muziekinstrumenten en de warme stem van zanger en gitarist Jakko Kemper (die overigens nog wel mag werken aan zijn Engelse uitspraak). Mnemosyne is als muzikaal vals plat. De klanken lijken gemakkelijk je oren binnen te glijden, maar eenmaal binnen blijken de geluidsgolven toch complexer te zijn dan aanvankelijk gedacht. Heel prettig, zo laat de band horen wat ze het beste kunnen zonder onnodig hoog van de toren te blazen. 
Aurora Veil is een hoogtepunt. Een bedrieglijk schattig nummer dat soepel de vormen van je oorschelp vindt maar toch hard aankomt op het trommelvlies. Advies: ga in bed liggen en luister de plaat in zijn geheel, met Fever Dreams een paar keer op repeat. Je zult verrast, verfrist en verkwikt weer opstaan. Een beetje zoals Sanchez, the Devil & the Hierophant zelf deed na het overweldigende geweld van hun debuut. [MS]

This Routine Is Hell – Repent. Repeat.

Allereerst: kudo’s voor het fantastische artwork van deze EP. This Routine Is Hell begrijpt hoe je anno 2012 je publiek bereikt: opvallende prints gecombineerd met de lyrics op een prachtig vormgegeven site. Geïnspireerd door Jean Jacques Rousseau en smijtend met citaten van Friedrich Nietzsche, brengt deze screamo-hardcoreband met het titelnummer een eerbetoon aan de Verlichting. Topper van de EP is het nummer Shine, met indrukwekkende tempo- en toonwisselingen die aan mewithoutYou doen denken. Frontman Noam zorgt voor de prettig in het gehoor liggende screams, die ook nog eens strak getimed zijn. Ook muzikaal gezien zit de plaat prima in elkaar, met fijne gitaarriffs en lekkere vette baslijnen. This Routine Is Hell heeft een heerlijke EP afgeleverd. Repent. Repeat. is gratis te downloaden of als lp beschikbaar. [HLZ]

Circle J – Diggers

Luisteren naar de nieuwe EP van de folkpunkers van Circle J is als kijken naar een Lord of the Rings-film, maar dan zonder die vervelende harige hobbits. En met alleen maar orken. Die bier drinken, naar orkenzweet stinken, op hun doedelzak spelen en raggen op gitaren. Nou ja, soort van. Na het debuut Fat Man’s Chest (2007) en opvolger Weekend Warriors (2010) stilt de groep de honger van de fans met de EP Diggers. Oftewel: een aanstekelijke mengeling van met punk en whisky aangelengde folk. Opener The Legend of Robert Morgan begint rustig met een melancholische tin whistle, maar gelukkig: na een seconde of veertig komt er een banjo aangedeind, worden de gitaren om de hals gehangen en voor je het weet sta je het refrein mee te brullen, belandt er bier in je baard en is de EP alweer afgelopen. 18 minuten is ook veel te kort. De fraai vormgegeven EP is te bestellen voor slechts 5 euro; op de Circle J-site vind je een handvol mp3’tjes. Wij schenken nog maar een keertje in. [ALF]