Er heerste een serene rust in de kleine controlekamer. 3voor12/Utrecht-schrijverscoördinator Arnold speelde een spelletje op zijn nieuwe Samsung Galaxy SIII en hield met een scheef oog de talloze opgehangen monitoren in de gaten. Kringelende radarbeelden bliepten zachtjes. Hij wipte verveeld wat pinda's in zijn mond, nam een slok van zijn koffie en tikte vervolgens weer verwoed op het scherm van zijn telefoon. Plotseling werd de deur opengegooid. Een lange, magere vrouw met kort geknipt zwart haar en een felrode bril stormde naar binnen. “Hahaaa! Betrapt! Uit je neus aan het vreten Arnold, of niet soms? Hahaaa!”
De schrijverscoördinator zuchtte. “Ook een goedenavond Magnolia. Goed dat je me komt aflossen. Ik val bijna in slaap hier.” Magnolia wees op een scherm in een hoek, waarop talloze kleine gekleurde bolletjes aan het knipperen waren. “Wat is dat? Iets aan de hand?” Arnold keek op. “Ach ja, dat knippert al de hele avond. Geen idee.” “Mmmm….” mompelde Magnolia en ze liep naar de monitor. “Maar wat – verdomd! De Hipp-O-Meter staat in het rood; er is een doorbraak op handen! Wie is het Arnold, van wie is dat rode bolletje?” “Ik weet het niet,” zei Arnold schouderophalend. “Een of ander gitaarbandje, met van die hemden en baarden. En zogenaamd lollige mutsjes.” Hij gaapte. “Misschien hebben ze net een leuk liedje geschreven. Dat kan iedereen overkomen. Ik denk dat het morgen –”
“Wat?!” Magnolia sprong driftig op en neer. “Een artiest staat op het punt om door te breken en je hebt geen idee wie hij of zij is? Wat ben jij nou voor muziekliefhebber?!”
“Ach, joh, maak je niet druk. We merken het vanzelf wel. En dan tikt Marc van der Laan vast een stukje voor Kort Utrechts Popnieuws ofzo.” “Als we het merken, is het al te laat!” riep Magnolia geagiteerd. “Als een band net dé hit van 2012 heeft geschreven, of dat ene nummer dat de muziekgeschiedenis ingrijpend zal veranderen, dan móeten wij dat weten!
“Ja ja ja,” zei Arnold enigszins in de verdediging gebracht, “Ik bel Renate wel, zij is per slot van rekening hoofdredacteur en weet hoe we nu te werk moeten gaan.”
“Nee idioot,” siste Magnolia. “Dit moeten we zelf oplossen! Hoe leg je haar uit dat je al uren de Hipp-O-Meter hebt genegeerd? Nou? NOU!”
In de normaal gesproken zo rustige controleruimte – zo groot is Utrecht immers niet – werd het binnen een mum van tijd een ware heksenketel. Magnolia had enkele hendels overgehaald waardoor het plafond veranderde in een gedetailleerde stadskaart. Arnold drukte intussen op allerlei knoppen en draaide wild aan een felrood ventielwiel. In de hoeken van de kamer schoven langzaam kolossale speakers omhoog. “Inzoomen, inzoomen!” riep Arnold. Magnolia bewoog de hendels, op de plattegrond werd het centrum van Utrecht zichtbaar. Arnold draaide met een maniakale grijns op zijn gezicht aan het wiel. “Inzoomen!”
Op een van de monitoren knipperden drie namen: “Jorn Mathijssen - Julia Hendriks - Tarek Zarroug”. Op een ander scherm was de naam van de band te zien: “APRIL”. De speakers kwamen bulderend tot leven. Een stem weerklonk. “Het wordt als naïef gezien om ambitie te hebben in de Nederlandse muziekwereld.” Arnold keek op een papiertje dat uit de printer kwam. “Aha, er vindt blijkbaar nu een interview plaats, gehouden door Marc. Hij was ze kennelijk al op het spoor gekomen! We kunnen live meeluisteren.” Hij draaide aan een knop. “30 shows in driekwart jaar… optredens op 3FM, in EKKO en de Helling, voorprogramma’s… dankzij drummer Tarek Zarroug zijn we uitgegroeid tot een echte, volwaardige band…. Nieuwe sound: jaren tachtig gemengd met sixties – uptempo, harmonieën, kleurrijker…. Begin oktober verschijnt onze nieuwe single (een 7 inch) op Subroutine Records, volgend jaar hopelijk ons debuutalbum….”
Een andere stem schalde uit de speakers, die van Julia Hendriks. “…we worden geholpen door twee mode-ontwerpers Menno Voortman en Annemarie Westen… ‘You have to dress like you sound’… APRIL is meer dan alleen een band, APRIL moet een platform worden voor kunstenaars en andere creatievelingen, we leggen stapstenen neer voor anderen… op 14 september spelen we tijdens de Popronde Amsterdam in de SPRMRKT aan de Rozengracht, waarbij onze nieuwe liedjes en outfits in première gaan...”
De bolletjes op de monitor doofden. De Hipp-O-Meter schokte en zakte toen langzaam naar beneden, om in het groene gedeelte trillend tot stilstand te komen. Arnold en Magnolia wisselden veelbetekenende blikken. “Aha, er is kennelijk iets meer voor nodig om de meter definitief op tilt te laten slaan,” zei Magnolia.
“Waar denk je aan?” vroeg Arnold.
“Een filmpje?”
“Check. Ik bel Sofie.”