Nothing on the top but a bucket and a mop
And an illustrated book about birds

Deze regels komen uit het nummer ‘Plateau’ van The Meat Puppets. Het liedje is vooral bekend geworden in de versie die Nirvana tijdens de historische unplugged-sessie in november 1993 speelde. Het blijft gissen naar de beweegreden van bandleider Kurt Cobain om juist dit nummer te kiezen. Een aannemelijke interpretatie van het nummer in de context van die sessie is er een waarin de bucket and mop symbool staan voor nóg meer werk op het plateau, de gedroomde top. Het illustrated book about birds staat in deze uitleg voor de vergeefse illusies. Op deze manier verklaard, schetst de tekst een treurig beeld van het bestaan van een rock ’n roll held.

Gelukkig laten muzikanten zich niet zo makkelijk ontmoedigen. Elk jaar geeft een schat aan prille bandjes en artiesten zich op voor een van de vele bandjeswedstrijden in de hoop op erkenning van hun talent en - uiteindelijk - een glanzende carrière. De bandwedstrijd is de springplank. De provincie Utrecht kent een aantal van deze wedstrijden, waarvan The Clash Of The Titans, Het Geheim van Starsound en De Utrecht Popprijs de meest prominente zijn. De winnaars van de eerste twee competities gaan door naar de halve finale van De Utrecht Popprijs.

De moeilijke volgende stap
Als we een paar stappen teruggaan in de historie van De Utrecht Popprijs (voorheen de Grote Utrechtse Live Prijs, GULP) zien we de volgende winnaars: Nothing In Common (2006), Furistic (2007), William Wixley (2008), The Pikeys (2009) en Kleinindustrie (2010). Het zijn zonder uitzondering artiesten en bands die tot op de dag van vandaag actief zijn, maar ook waarvan een landelijke doorbraak is uitgebleven.

Wat niet is kan nog komen, maar de waaromvraag is legitiem. Waarom weten de winnaars de aandacht die het winnen van een popprijs met zich meebrengt niet te verzilveren? 3VOOR12/Utrecht ging op onderzoek en sprak een aantal kenners van het Utrechtse en nationale poplandschap.

Momentum
Hans Vrijmoed, freelance journalist en juryvoorzitter van de finale van The Clash of The Titans, herkent het probleem. “Ik zie bandwedstrijden vooral als springplank of een manier om buiten de oefenruimte ervaring op te doen. Het competitie-element is een afgeleide. Bij winst van ongeacht welke wedstrijd is het vooral noodzakelijk om het momentum vast te houden. Dat schort er nog wel eens aan. De muzikanten in Kleinindustrie (vorig jaar winnaars van De Utrecht Popprijs en van The Clash) gingen op wereldreis. Bij Marock n' Roll hebben we meer dan een jaar op dat debuutalbum moeten wachten.”

Fred Siebelink, discjockey en juryvoorzitter van de finale van Het Geheim van Starsound: “Zie het winnen van een popprijs vooral als een aanmoediging. In de finale van Starsound hebben we Project D laten winnen om ze dat duwtje in de rug te geven. Ja, we zien potentie en talent. Maar het is maar een begin, geen eindpunt. Ik heb veel getalenteerde bands uit elkaar zien gaan na het eerste succes. Vanwege artistieke meningsverschillen heet het dan. Dan blijkt dat ze pas laat zijn gaan nadenken over wat ze precies willen en dan blijkt dat ze er allemaal anders over denken.”

Zoek je ziel...
“Beginnende bands met ambities moeten zichzelf afvragen wie ze zijn, wie ze willen zijn en waarom ze doen wat ze doen”. Roelie van Lingen is aan het woord. Hij is promotor van King Play Music en actief als talentscout. Hij vervolgt: “Een gezamenlijke en gedeelde ambitie in een band is een absolute voorwaarde voor succes in de muziekindustrie. Als die ontbreekt, zal het snel worden opgemerkt. Door het publiek, maar in de eerste plaats door talentscouts. Investeren in een band met verdeelde meningen over dit soort substantiële zaken is een te groot risico. En om je weg te vinden in de industrie, heb je die professionele hulp hard nodig.”

Marieke Feller komt het onderwerp met regelmaat tegen in haar dagelijkse praktijk. Ze is als professioneel popcoach verbonden aan De Utrecht Popprijs. “In gesprekken met bands kom je er vaak achter dat er tussen de repetities en optredens door geen tijd is genomen om over wederzijdse verwachtingen en ambities te praten. Ik adviseer bands om regelmatig bij elkaar te gaan zitten om het juist hierover te hebben. Al begrijpt ze ook waarom sommige bands zover nog niet zijn gekomen als het eerste succes er plotseling is. “The Pikeys waren pas vijf maanden bij elkaar toen ze in 2009 De Utrecht Popprijs wonnen. De leden van die band studeerden aan de Herman Brood Academie en hadden vanuit de opleiding de opdracht om podium-uren te gaan maken. Dat was voor hen de reden om het wedstrijdcircuit in te gaan. Het winnen van de prijs overviel die band dus letterlijk. Ze zijn nu bezig met de opnames voor hun eerste album.”

...en aan het werk
Jurylid van de Halve Finale van De Utrecht Popprijs en freelance programmeur van o.a. poppodium Gigant, Waldo Volmer, vult Feller aan: “Ik adviseer bands: formuleer een doel, bedenk hoe je daar wil komen, breek dat op in kleine stapjes en ga aan de slag. Kortom, maak een plan en ga een fanbase opbouwen. Dat klinkt als werk. En dat is het ook. Ik zie bands die nog niets noemenswaardig hebben gepresteerd, demo’s naar Paradiso sturen. Dan heb je het nog niet helemaal door.” Hij benadrukt dat het geen absolute wetenschap is en dat succes in de muziekbusiness ongrijpbaar blijft. “Het stormachtige succes van Go Back To The Zoo kan ik ook niet zonder meer verklaren”. Maar de kansen lijken op z’n minst beïnvloedbaar. En: “We willen de winnaar van dit jaar in ieder geval niet terugzien in een van de Utrechtse bandwedstrijden in het volgende seizoen. Of daarna.”

Zwarte gat
De Utrecht Popprijs is er veel gelegen aan om het zwarte gat na het winnen van de finale voor de winnaar te voorkomen. Marieke Feller: “De winnaar krijgt naast een geldprijs en nieuwe uitrusting veel podiumplekken aangeboden. Deze optredens zijn opzettelijk gespreid over een langere periode. Het optreden op Sena POPnl Award in de Melkweg bijvoorbeeld, is in augustus 2012. En tenslotte krijgt de winnaar een coachingstraject aangeboden dat ik met ze zal doorlopen.”

Finished with the mop then you can stop
And look at what you've done
The plateau's clean, no dirt to be seen
And the work it was fun

Tot slot een paar opbeurende regels uit hetzelfde ‘Plateau’. En zo terecht, want aan het eind van de dag is het gewoon fun om met je bandje in een finale te staan. Vergeet het brood. Spelen, want daar gaat het om.

Wil je weten hoe het Rachèl Louise, Yellowstone, Project D en A Polaroid View vergaat en wie zich binnenkort de beste liveact van de provincie Utrecht mag noemen? Wees erbij op 2 juni in Tivoli De Helling!

Te zien: Finale De Utrecht Popprijs met Rachèl Louise, Yellowstone, Project D en A Polaroid View, donderdag 2 juni @ Tivoli de Helling