Het Utrechtse Eins Zwei Orchestra timmert lekker aan de weg. Het project van Stefan van Maurik en zijn vrouw Lydia van Maurik-Wever bevat verschillende muzikanten uit andere bands. Samen zorgen ze voor degelijke popsongs met een uitbundige maar dromerige sfeer. Het geheel wordt ondersteund door een geluidsmuur van synths, noise en gitaareffecten. Hun muziek en bijbehorende uitdossing in alle kleuren van de regenboog is naar eigen zeggen geïnspireerd op de Oostenrijkse kunstenaar Friedensreich Hundertwasser.

De romantiek en rijkheid aan kleur die door deze kunstenaar werd gebruikt is zeker terug te horen in de muziek van Eins Zwei Orchestra. Aanvankelijk heeft de band wel wat moeite om het zondagavondpubliek in EKKO mee te krijgen in hun enthousiasme. Misschien trouw aan het opgelegde hokje ‘shoegazers’ staan ze dan ook wel erg in zichzelf gekeerd te spelen. Pas na het vierde nummer volgt er een schuchter “dankjewel”. Vanaf dat moment wordt het contact met het publiek meer opgezocht en lijkt het geheel wat meer los te komen. Eins Zwei Orchestra heeft een sterke set met veel muzikale kwaliteit. Catchy orgelpartijen, prachtige vocalen en indrukwekkende gitaarmuren wisselen elkaar af. Dit leidt tot een energiek en overweldigend geheel, dat misschien wel iets meer naar buiten gekeerd gespeeld zou mogen worden.

Daarna is het tijd voor The Unwinding Hours. Dit project bestaat uit de leadzanger en gitarist van het vroegere Aereogramme, aangevuld met nieuwe bandleden. Het was aanvankelijk niet de bedoeling om iets uit te brengen, maar bloed kruipt waar het niet gaan kan. Een deel van de erfenis van Aerogramme wordt meegenomen: zo zijn de noise, de geluidsmuren en sterke dynamiekwisselingen ook in deze band terug te vinden. Toch laat The Unwinding Hours op haar debutablum een geluid horen dat een stuk breekbaarder is dan Aereogramme.

De bandleden ogen als veteranen op het podium. Rustig en ingetogen brengen ze hun sfeervolle, slepend-melancholische rock ten gehore. Vooral wanneer Craig B. met zijn stem de hoogte in gaat wordt je aandacht gegrepen door de emotionele voordracht van de teksten. Daarna volgt ook ‘Annie Jane’, dat live prachtig gelaagd wordt opgebouwd van een eenzame lyric op een minmale gitaartokkel tot een instrumentale uitbarsting met zoveel volume en kracht dat EKKO bijna uit elkaar barst. In 'Traces' blijft het hele nummer juist rustig en ingetogen. Vervolgens pakt The Unwinding Hours de energie terug met ‘Peaceful Liquid Shell’. Een sterk livenummer met een liefelijke pianopartij, een breed refrein en krachtige breaks van de drummer.

Na dit nummer wordt de rest van de set echter wat voorspelbaar. Je hebt als luisteraar de ‘blauwdruk’ van de nummers door en bij iedere rustige intro ben je al aan het wachten op de instrumentale uitbarsting die zeker gaat volgen. De emotionele, ingetogen zang en dynamiekwisselingen blijven sterke punten, net als de nuchtere, pretentieloze frontman. Hij bedankt het publiek meermaals dat ze zijn komen opdagen, en zo stil zijn tijdens de set. Aan het einde wordt nog één nummer van Aereogramme gespeeld en er wordt afgesloten met een akoestische song.
Een band met een mooi concept, waarbij de formule helaas iets te vaak herhaald wordt. Daardoor wordt je niet door elke song even sterk geraakt.

Gezien: The Unwinding Hours en Eins Zwei Orchestra, zondag 24 oktober @ EKKO