Lea doet stof opwaaien in Plato met nummers van debuutalbum

Met Lea’s americana-achtige muziek waan je je voor even in de woestijn

Tekst: Eva Slierendrecht / Foto's: Armelle van Helden ,

Lea’s americana-achtige muziek en haar, voor Nederlandse begrippen, unieke soulvolle stem doen je wegdromen naar de woestijn. Het publiek in de Plato werd aangenaam verrast door de dynamische en stevig neergezette nummers, afgewisseld door breekbare meesterwerkjes.

Met Lea’s americana-achtige muziek waan je je voor even in de woestijn

Singer-songwriter Lea heeft voor haar debuut een driekoppige band gevonden die haar repertoire perfect aanvoelt. De Plato is bij aanvang voor een kwart gevuld met geduldig afwachtende mensen. De band, ook Lea genaamd, staat klaar om de nummers van Lea’s debuutalbum Can I Come By? te spelen. Na wat onduidelijkheid over de aanvangstijd start Lea zoals verwacht alsnog om 17.30 uur. Ze weet de hele Plato al bij de eerste tonen te vullen met een warme sfeer.

Lea heeft een meeslepende stem waar ze alle kanten mee op kan. Haar debuutalbum doet wat country-achtig aan, maar live klinkt de muziek veel dynamischer en opzwepender. Waarschijnlijk spelen de sterke arrangementen daar een rol bij. ‘North Country Side’ is een nummer dat gaat over Friesland. Lea krijgt de lachers op haar hand als ze stelt dat iedereen diep in zijn hart een beetje Fries is, gevolgd door een vreemde blik, en lachend: “Dat is trouwens echt complete onzin”. Juist doordat ze zich er niet van bewust lijkt te zijn, is ze erg grappig. Bij het horen van ‘North Country Side’ vind je het bijna jammer dat je zelf niet een klein beetje Fries bent, omdat je je zo warm en geborgen voelt. Ook doordat ze constant interactie heeft met haar bandleden, weet Lea affectie op te roepen bij het publiek. Elk nummer opnieuw weet ze de dunbevolkte Plato te betoveren.

Het één na laatste nummer is ‘Can I Come By?’, gelijknamig aan het album. Lea spoort het publiek aan het album te kopen, zodat ze de volgende keer het refrein ‘lalalalala’ mee kunnen zingen. Het nummer lijkt vrolijk, maar heeft een trieste tekst over liefdesverdriet. Lea gaat van verdrietig naar enthousiast en van ingetogen naar energiek, en sleept iedereen mee in haar emoties.

Hoewel het publiek wat op een afstandje staat te kijken, weet Lea toch voor interactie te zorgen. Op de enkeling na die op zoek is naar een plaatje, is de hele Plato in de greep van Lea. De muziek doet je wegdromen naar verre oorden in het wilde westen, of ten minste naar Friesland. Bezoekers werden verrast door de dynamische nummers, stevige sound en het krachtige stemgeluid van de zangeres. Het prachtige album wordt ruimschoots overtroffen door dit geslaagde optreden. Op naar EKKO.

Gezien: Lea, donderdag 28 oktober 2010 @ Plato