De Kleine Zaal van 013 is op donderdagavond gevuld met popliefhebbers van de alternatieve soort. De Dommelsch Zaal waarin De Dijk speelt, laat men links liggen om zich te laten verrassen door geluiden van Most Unpleasant Men en Moss. Een ontmoeting waar velen vermoedelijk positief op terug zullen kijken.

MOST UNPLEASANT MEN

De avond begint degelijk met een goed optreden van Most Unpleasant Men. In de beperkte tijd speelt de band een set met een goede opbouw, waarvoor ze waardering krijgt van het publiek. De band experimenteert er op los, vooral met de bandbezetting. Het podium is overvol door onder andere een tweede slagwerker die vanavond voor het eerst mee speelt. Hij beperkt zich echter niet tot een drumstel: zelfs huishoudelijke artikelen als bakvormen worden gebruikt om geluid mee te maken.

Het optreden vraagt om vergelijkingsmateriaal, want van een eigen smoel kan de Utrechtse band nog niet worden beticht. Het publiek vermaakt zich prima tijdens het optreden, maar wordt nog niet helemaal gegrepen door de intieme popmuziek. Het zoeken naar een eigen identiteit staat een goede wisselwerking tussen band en publiek in de weg. Wellicht dat het nieuwe album waar de band de komende week aan begint de perfecte mogelijkheid biedt voor interactie. Het nieuwe materiaal is namelijk veelbelovend en met de nodige kaders wordt de experimenteerdrift tot het juiste niveau beperkt.

MOSS

De titel van het album ‘Never be scared, don’t be a hero’ sluit naadloos aan bij het optreden dat Moss neerzet. Niet bang zijn. Niets gitaarwissels. Gewoon spelen. Een opvatting die bij het publiek ook te bespeuren valt.  Het album werd vorig jaar bekroond als beste album van Nederlandse makelaardij in de Oor Top 20. Een titel die verwachtingen opwekt, maar verwachtingen die volledig waar gemaakt worden. Het geluid is prima en voor fouten moet men over het algemeen beter zoeken dan bij een gemiddelde ‘Waar is Wally-prent’.  

Niet alleen de band, ook de grafische afdeling heeft duidelijk haar huiswerk gedaan. Daar zal gitarist, toetsenist en beeldend kunstenaar Bob Gibson vast zijn steentje aan bijgedragen hebben. De projecties op de achtergrond trekken constant de aandacht, vooral de delen waarbij beelden van kleine camera’s vervormd en geprojecteerd worden, vallen duidelijk in de smaak.

‘Ik vind jullie een leuk publiek,’ vertelt gitarist Michiel Stam. De rest van de band wijst hem erop dat dit de eerste keer is dat hij iets tegen het publiek zegt, waarop de gitarist besluit bij het eerstvolgende nummer zijn liefde voor het publiek te tonen: een van zijn snaren ragt hij helemaal naar de kloten. Het is sprekend voor de beleving van de band, welke gedeeld wordt met het publiek.

Een optreden in De Wereld Draait Door is duidelijk niet het einde voor Moss. Podium voor podium probeert de band haar publiek te veroveren. Als alle optredens zo strak zijn als die hier in de Kleine Zaal van 013, dan zal dat publiek vast toestromen. ‘De laatste keer dat we hier waren stonden we in de Batcave.’ De volgende keer de Dommelsch-zaal?