Als Ghost Brigade rond half acht het podium opstapt, is de zaal al behoorlijk gevuld. De band is voor de Utrechtse metalliefhebber geen onbekende. Vorig jaar mochten ze, ook in Tivoli, openen voor Paradise Lost. Ghost Brigade begint met een aantal rustige, gothic-achtige nummers, die aan Katatonia doen denken. Het sobere blauwe licht past goed bij de sfeer van de nummers. Toch is het de vraag of deze band de status van voorprogramma op korte termijn zal ontstijgen. Muzikaal is het zeker niet slecht, maar niet bepaald onderscheidend. Ook missen de heren op het podium helaas de uitstraling om een verpletterende indruk achter te laten.

Waar je in Scandinavië struikelt over de goede metalbands, moet je ze in het Midden-Oosten zoeken met een vergrootglas. Af en toe duikt er eentje op die indruk weet te maken. Orphaned Land uit Israël is zo’n band. Niet geheel toevallig mixt de band progressieve metal met invloeden uit de Arabische en joodse muziek. Een soort ‘Amsterdam Klezmer Band meets Opeth’. De meeste indruk maakt Yatsiv Caspi, de drummer, die een knap staaltje vakmanschap laat zien. Terwijl hij de drumstokjes soepel tussen zijn vingers laat draaien, strooit hij met inventieve roffels en knappe ritmewisselingen. Hij kijkt er nog stoer bij ook, alsof het geen enkele moeite kost. Ondertussen brengt zanger en Jezus-lookalike Kobi Farhi een mix van deathgrunts en oosters gezang. Om de sfeer compleet te maken heeft Orphaned Land een buikdanseres in huis, die tijdens twee nummers bijdraagt aan het visuele aspect. Al met al een sterk optreden.

De zaal is afgeladen vol als Amorphis op het punt staat te beginnen. Deze Finnen timmeren al sinds 1990 aan de weg. De komst van zanger Tomi Joutsen in 2005 gaf de band echter een nieuwe impuls. Sindsdien heeft Amorphis drie ijzersterke albums uitgebracht met het briljante ‘Skyforger’ uit 2009 als absoluut hoogtepunt. Begeleid door de introklanken van het titelnummer van ‘Skyforger’, betreden de heren het podium. Al snel valt op dat de band goed in vorm is en dat het geluid stukken beter is dan bij de voorprogramma’s. Hierdoor komen de melodieuze, progressieve invloeden goed uit de verf, zoals de geweldige gitaarriffs in ‘The Sky is Mine’: het eerste kippenvelmomentje. Joutsen mag gelijk vol aan de bak om alle aspecten van zijn gevarieerde vocalen te laten horen: grunten, schreeuwen en melodieuze cleane zang, hij beheerst het allemaal. De nadruk ligt op de laatste drie albums, maar gelukkig voor de oudere fans worden ook een paar klassiekers uit de jaren ’90 gespeeld, zoals ‘Better Unborn’ en ‘Exile of The Sons of Uisliu’.

Tomi Joutsen is uitgegroeid tot het middelpunt van Amorphis. Wat heeft deze man een uitstraling op het podium! Zijn dreadlocks komen bijna tot zijn knieën, maar dit weerhoudt hem er allerminst van om flink te headbangen. Als hij zijn dreads als molenwieken laat rondzwiepen, kun je beter uit de buurt blijven, als je geen zin hebt in zweepslagen. Na ‘Black Winter Day’ van het legendarische ‘Tales From the Thousand Lakes’ komt er een eind aan de reguliere set. Als de introklanken van ‘Thousand Lakes’ uit de speakers schallen bijkt dat we niet lang op toegiften hoeven te wachten. Hierna mogen we nog één keer meebrullen met ‘House of Sleep’ en ‘My Kantele’, maar daarna is de koek helaas echt op.

Fans van het oude werk zullen misschien teleurgesteld zijn over de songkeuzes, maar ze zullen niet kunnen ontkennen dat Amorphis vanavond een steengoed optreden heeft gegeven.

Gezien: Amorphis, Orphaned Land en Ghost Brigade, vrijdag 12 november 2010 @ Tivoli de Helling