Toen Thijs Kuijken begon als I Am Oak was hij slechts gewapend met een Spaanse gitaar en een my-first-keyboard. In twee jaar tijd groeide hij uit tot een van de meest veelbelovende artiesten van Utrecht. Met avontuurlijke en inventieve releases wist hij de muzikale smaakpapillen van kenner en liefhebber te prikkelen. Zijn liedjes zijn melancholisch of ronduit droef, toch klinkt het vaak met een ijl gloren van hoop.
Zo ook op zijn nieuwe album On Claws dat verschijnt op het Snowstar label. Het bevat veertien liedjes waarvan bijna geen langer is dan drie minuten. Het zijn kleine schilderijtjes waarin flora en fauna een terugkerend thema lijken. Vogels, slangen, ossen, werkpaarden, ze lijken metaforen voor Kuijkens kijk op het leven. Dat is een melancholische kijk, rustig voortkabbelend over de emotionele landschappen die hij omschrijft. Zwijgend observeert hij de wereld om zich heen, maar oh wee als hij wordt verstoord: ‘I will not shape up’ klinkt het bijna boos in ‘Murmur’.
In tegenstelling tot zijn eerdere werk doet Kuijken het niet langer solo. Ondersteund door percussie, banjo, toetsen en bas is I Am Oak een volledige band. Toch is de hoofdrol op On Claws nog altijd Kuijken’s stroeve Spaanse gitaarspel en droevige stemgeluid. Elke tokkel, elke aanslag op de gitaar, elke zin die hij zingt klinkt moeizaam maar vol gevoel, alsof elke actie de volste concentratie vereist. De arrangementen zijn spaarzaam en altijd raak. Een subtiel synthesizerlijntje om het koortje kracht bij te zetten in ‘Don’t I Know Enough’, een extra gitaarlijntje wanneer een liedje dreigt in te zakken, dreigende roffels om een refreintje goed aan te zetten. Hartverscheurend klinken de spaarzame blazers. Maar wat vooral opvalt zijn de koortjes en tweede stemmen. Ze klinken fris en eigen maar refereren tegelijkertijd aan indiehits als Bon Iver en Iron and Wine.
Vergeleken met zijn voorgaande werk klinkt I Am Oak voller en uitgesprokener. Hoewel Kuijken in zijn eentje al heel knap wist te arrangeren, is op On Claws te merken hoe de andere muzikanten zijn geluid verbreden. En dat zonder eigenheid te verliezen. Ook is Kuijken beter gaan zingen, zijn stem klinkt dieper en vooral in de lage regionen melodieuzer.
On Claws is een knappe plaat geworden. Gemaakt zonder poespas of pretentie; eerlijk en bedachtzaam. Nu nog meer en betere optredens en I Am Oak mag zich een plek toe-eigenen tussen de betere indiebands van Nederland.
Te zien: I Am Oak (met gastoptredens van The Black Atlantic en Awkward I), zondag 9 mei @ EKKO
Te koop: Vanaf 14 mei is On Claws te koop