Grails blijkt vooral een band van rasmuzikanten

We vs Death laat het liggen in middengedeelte

Tekst: Koen Olsman / Foto's: Armelle van Helden ,

De Amerikaanse rockers van Grails staan altijd garant voor strakke optredens. In Tivoli de Helling bewijzen ze bovendien een uitermate technische band te zijn. De vraag rijst echter of ze blijvend kunnen boeien.

We vs Death laat het liggen in middengedeelte

Het spits wordt deze avond afgebeten door het Utrechtse We vs Death. Deze postrockband schotelt de -vooral voor Grails gekomen- fans een retestrak optreden voor. Door het samenspel van de gitaristen staat de band als een huis. De combinatie van drums en de tamboerijn van trompettist Paul Hoek maakt deze band wat inventiever dan menig ander bandje op de bühne.

Tijdens een van de weinige praatjes tussendoor blijkt We vs Death over de nodige zelfspot te beschikken: "Wij hebben de mannen van Grails gevraagd om hier vanavond met ons te spelen, dus veel plezier straks!", grapt trompettist Paul Hoek. Het mag duidelijk zijn dat We vs Death geen suf voorprogramma is: het publiek joelt en klapt enthousiast tijdens de set van de band.

Zoals later deze avond blijkt, is het niveauverschil met hoofdprogramma Grails echter wel goed duidelijk: waar We vs. Death krachtig opent, laat de band veel liggen in het middengedeelte van hun optreden. Drie nummers achter elkaar hoor je dezelfde foefjes terug en dat is jammer! Gelukkig laten ze bij hun laatste nummer weer zien dat ze een flinke dosis creativiteit in huis hebben.

De Amerikaanse rockers van Grails laten wat dat betreft méér horen. Live klinkt de band melodisch als Pink Floyd, ritmisch alsof Dave Grohl achter de drums zit en lijkt het basspel van Bill Slater verdacht veel op dat van de bassist van Oasis. Dit vertaalt zich vanavond muzikaal in een breed scala aan muzikale invloeden en geluiden. Hun eigen beschrijving van de muziek is dan ook treffend: alsof je in een film zit.

De avond wordt ingezet met een oordovende synthpartij, op basis waarvan de band met meer dan acht (!!) verschillende instrumenten het nummer opbouwt. Opvallend is de rol van de drummer: al snel verlaat hij de drumkruk, wisselt van plek met de tweede gitarist en speelt vervolgens een weergaloze solo, pakt de drumstokken weer op en gooit er ook nog eens een gigantische drumsolo uit.

Ondanks al dit muzikale geweld, dat veel doet denken aan bands als Mogwai en Russian Circles, vraag je je tóch af: wat moet ik nou met zo’n band? Technisch spettert het letterlijk van het podium af. Maar boeit dit optreden ook voor een tweede keer? Kun je nóg een avond naar deze band luisteren zonder dat het verveelt?

Gezien: Grails & We vs. Death, dinsdag 4 mei 2010 @ Tivoli de Helling