De formatie die zichzelf Indifference noemt verzorgt het voorprogramma. De drie mannen uit Utrecht met een contrabas en twee gitaren spelen gypsy-jazz. Meestal doen ze dat gewoon in de kroeg en ze kijken dan ook geïmponeerd de behoorlijk gevulde zaal van Tivoli De Helling in wanneer zij beginnen met spelen. De contrabassist komt van oorsprong uit Zuid-Afrika, net als hoofdact Gert Vlok Nel. De gitaar van één van de gitaristen is speciaal voor hem gemaakt door een zigeuner en produceert een schitterend geluid.
Indifference speelt in verschillende bezettingen, meestal vergezeld door een zangeres. Ze schittert vanavond door afwezigheid, want met zang had het geheel sterker geklonken. Het trio doet zijn best de bezoekers een gevarieerd aanbod aan liedjes te laten horen; een swingende blues, een oud walsje uit Parijs en dan weer een zoete ballad. Mooie liedjes en prima gespeeld, maar het blijft eentonig en spetteren doet het niet.
Dan is de beurt aan Gert Vlok Nel. Deze Zuid-Afrikaanse singer-songwriter zingt in zijn moedertaal en begeleidt zichzelf daarbij op gitaar en mondharmonica. Daarnaast heeft hij een toetsenist en een bassist meegenomen. De begeleiding is eenvoudig, maar de bassist weet zijn bas zo creatief te bespelen, dat je haast twijfelt of hij echt een basgitaar vasthoudt. Hij wrijft en klopt op de snaren, waardoor het af en toe lijkt of Vlok Nel achter de coulissen nog een orkestje heeft staan.
Gert Vlok Nel maakt rustige liedjes waarbij tekst belangrijker is dan muziek. Achter de band hangt een groot scherm waarop Nederlandse vertalingen van zijn liedteksten staan. Op deze manier kun je ineens herkennen wat de zanger zingt in Zuid-Afrikaans en dat luistert een stuk prettiger dan wanneer je niet mee kunt lezen. Ze openen met het nummer ‘Zoals Een Trein De Regen In Rijdt’. Hij zingt: “Misschien is het leven mooi en rood en de dood prachtig en blauw.”
Jammer genoeg kun je niet met alle liedjes meelezen. En dan is er geen touw meer vast te knopen aan de Zuid-Afrikaanse mompelzang van Gert Vlok Nel. Hij schept een rustige en melancholische sfeer, maar de liedjes bieden weinig afwisseling. De zang is monotoon en de melodieën lijken op elkaar. Helemaal wanneer je dan ook de tekst niet meer kunt volgen op het doek, blijft er weinig van over. Het is een fijne onderbreking wanneer de bassist ineens een nummer zingt. Na een goed uur houdt de band het al voor gezien. Dat is eigenlijk maar beter ook, want anders zou het wel heel veel van hetzelfde worden.
Gezien: Gert Vlok Nel en Indifference, donderdag 20 mei 2010 @ Tivoli de Helling