Johannes Sigmond houdt van wielrennen. Op zijn fiets in een strak pak is hij dan ook helemaal in zijn element. Als je dan een artiestennaam zoekt voor de nummers die je maakt, is de keuze voor een wielrenner helemaal niet zo vreemd. Waarom je vervolgens kies voor een wielrenner die niemand eigenlijk kent, Blaudzun, is wel bijzonder.
Misschien net zo bijzonder is het album dat Blaudzun deze zondagmiddag in Tivoli de Helling presenteert. Na in 2008 een EP uitgebracht te hebben, werd hij benaderd door verschillende platenmaatschappijen om een volledig album uit te brengen. Samen met V2 bracht hij het album Seadrift Soundmachine uit en het klinkt fantastisch. Deze middag presenteert de Amersfoorter zijn album.
De middag wordt echter geopend door Rue Royale. Het duo, dat de afgelopen dagen in Duitsland rondtoerde, staat voor een volle zaal die popelt van ongeduld. In de zaal vanwege het tijdstip geen massa’s bier, maar veel koffie, thee en fris. Misschien past dat dan ook wel bij het zoete concert dat de twee Britten geven.
Het optreden is bijzonder sterk. Foutloos wordt een set neergezet waar menig muzikant van zou kunnen leren. Ook al staan er maar twee mensen op het podium, het geluid is bijzonder vol. En alhoewel alle nummers van Rue Royale precies hetzelfde zijn opgebouwd blijven ze stuk voor stuk boeien. Afsluiter UFO laat hopen op meer van het tweetal, maar terug komen ze niet. Waarschijnlijk omdat het ook niet kan; de middag staat tenslotte in het teken van Blaudzun...
Blaudzun komt na zo’n 25 minuten met zijn bandleden het podium. De van oorsprong Arnhemmer doet vervolgens ongeveer een minuut niets en staat met alle bandleden in het donker zonder enig geluid. Of het is om spanning op te bouwen of om toch nog om te stemmen is onduidelijk, maar vervolgens start het optreden met veel geweld.
Het podium staat vol met een blazer, twee strijkers, een toetsenist, bassist, gitarist, drummer en vooraan een frontman met akoestische gitaar. Helaas staat bij het optreden het geluid niet optimaal afgesteld. Tijdens het optreden wordt het publiek vaak geconfronteerd met galmende toetsen en te zachte strijkers, die goed afgesteld juist voor veel sfeer hadden kunnen zorgen.
Desalniettemin lijkt het publiek deze middag onder de indruk. De nummers waar Sigmond vrijwel alleen op het podium staat met zijn akoestische gitaar zijn dan ook bijzonder, omdat de zaal muisstil is en zelfs de barmensen het geluid van de kassa proberen te beperken. Hier tegenover staat onder andere het nummer ‘Quiet German Girls’. Met veel enthousiasme wordt het publiek op de huidige single getrakteerd, die Blaudzun afgelopen week ook bij ‘De Wereld Draait Door’ en Giel Beelen mocht spelen.
Weinig contact met het publiek is er ook. Sigmond komt verlegen over, staat meestal vrij stil voor het podium, maar maakt toch nog een geintje wanneer hij voor het laatste nummer een ukelele te voorschijn haalt. “Ziet er wel lullig uit, zo’n grote man met zo’n kleine gitaar.” Hij sluit af met ‘Wolf’s Behind The Glass’. Een mooi slot van een mooie cd. Na de cd-presentatie is Blaudzun echter nog steeds enthousiast en komt terug om ‘Loveliesbleeding’ te spelen. Iets wat bijzonder te waarderen valt.
Gezien: Blaudzun & Rue Royale, zondag 21 februari 2010 @ Tivoli de Helling