De Vlaamse schrijver Herman Brusselmans vindt zichzelf in theorie de beste drummer van de wereld. In zijn hoofd speelt hij de sterren van de hemel, maar eenmaal achter zijn drumkit valt hij stil. Zo ongeveer is ook The Pharmacy uit Seattle in theorie één van de leukste en opwindendste bandjes die er op dit moment rondlopen. Puntige garagerock met een knipoog naar britpop en Stoogespunk: dat klinkt als een gouden formule. En met je ogen dicht is dat ook zo. Daarom is het jammer dat hun live presentatie in dB’s, als onderdeel van festival Lentegruis, die belofte telkens net niet waarmaakt.

Hun liedjes zijn enorm aanstekelijk, ze produceren een geweldige hoeveelheid geluid, hun spel is strak en soepel, maar toch blijft de band op afstand staan. Heeft de nederwiet ze soms net iets te nonchalant gemaakt? Er loopt een dunne lijn tussen cool en onverschillig, en het is vooral aan toetsenist Stefan Rubicz te danken, die af en toe joviaal contact maakt met de zaal, dat duidelijk wordt dat de soundcheck inderdaad voorbij is. Dan, zonder boe of bah is het na een krappe drie kwartier ineens welletjes: nummer afgelopen, doei, even achteloos als ze waren begonnen. Het handjevol bezoekers krabt verbaasd achter de oren.

Heel anders ging het er gelukkig aan toe bij voorprogramma Most Unpleasant Men uit Utrecht. Verzorgde band, verzorgd geluid, verzorgde set. Een grote troef is drummer Frank Wienk: aan zijn drumstel hangen allerhande belletjes en gongetjes, en op zijn snare drum rust zelfs af en toe een glazen bakje zoals voor crème brûlée. Even speels als vol beheersing legt hij de basis voor de dan weer hoekig dansbare, dan weer spannend ingehouden new wave pop met echo’s van The Rapture tot Snow Patrol. De Utrechtse band oogst vaak lof voor hun volle sound, dankzij de samenzang en toevoeging van warme klanken van een KORG-keyboard. Extra prettig is het dan als het soms ook even schuurt, zoals wanneer Wienk aan de punt van zijn drumstick likt en daarmee over zijn bekken schraapt, een guur en grimmig decor tevoorschijn toverend.

Op eenzelfde manier vormt de aangename stem van zanger Joram Tornij een sterk contrast met de gevoelens van dreiging en hunkering waar hij over zingt. Door die opgebouwde spanning is het jammer dat de echte uitbarsting pas op het eind komt, in het felle ‘George Clooney’. Juist die contrasten in hun nummers bieden ruimte om in de toekomst verder te verkennen. De zelfverzekerdheid en het spelplezier zijn er al.

Gezien: Lentegruis, met The Pharmacy & Most Unpleasant Men, dinsdag 27 april 2010 @ dB’s