Gitaargeweld, vreemd publiek en een hoofdact die door de bezoekers compleet genegeerd werd. Dat was kort samengevat de dinsdagavond tijdens Beastfest in Tivoli. Dit rondtrekkende metalevenement beleefde gisteren zijn kick-off in Utrecht. Het publiek genoot, maar niet van alle bands.
Het is druk vanavond in Tivoli, zo blijkt bij aankomst op de Oudegracht. Het onder de naam Beastfest rondtrekkende metalgezelschap weet al vroeg op deze dinsdag veel liefhebbers van het genre te lokken. Niet zozeer Utrechters, maar aan de accenten te horen vooral mensen die een aardig eindje hebben gereisd om aanwezig te zijn. Het wordt uiteindelijk een avond met een bijzonder publiek, dat de hoofdact echter compleet links laat liggen.
Utrecht heeft vanavond de eer om het openingsoptreden van Beastfest 2009 te hosten. De toer die diverse Europese steden (met name Duitse) aandoet, start vanavond met After The Burial, maar door de lange rij hebben veel bezoekers en ondergetekende deze band niet aan het werk gezien. Het feestje begint dus eigenlijk pas met Maroon. Verwar deze Duitsers niet met de Amerikaanse band met een 5 achter hun naam. Maroon maakt straight edge alsmede straight to the point metalcore. Het geluid is zwaar, hard en het beukt stevig, maar echt speciaal kun je Maroon onmogelijk noemen. De band lijkt voor het publiek te veel old school te zijn qua looks en sound. De jonge emo-pubers in de zaal verwachten van hun muziekidolen toch minimaal skinny jeans en een goed gestyled kapsel. De heren van Maroon rammen en beuken echter zonder zich te bekommeren om dit soort zinloze randzaken.
Een kwartiertje na Maroon is het tijd voor het Amerikaanse Emmure. De stemming is meteen een stuk beter; het publiek vormt al snel de eerst mosh pitt en het de eerste van een lange rij stagedivers beklimt het podium. De muziek is bruut en er wordt een leuke mix van wat oudere nummers en sterk materiaal van het laatste album, 'Fellony', gespeeld. De presentatie is erg statisch en de band rond brulboei Frankie Palmeri speelt de snoeiharde nummers strak en snel na elkaar, waardoor weinig ruimte is voor sfeer en interactie. Een kniesoor die daar op let, want Emmure levert vanavond vakwerk af. Typisch zo’n band die aan één stuk door toert; onverwoestbaar, hard en degelijk.
Daarna betreden de heren van Suicide Silence het podium. Gezien het enorme aantal t-shirts van de band in de zaal en het massaal opstijgende gejuich, hebben we hier te maken met de publieksfavoriet van vandaag. 'Deathcore' noemen fans de muziek die dit Amerikaanse vijftal produceert. Goed gekozen, want het gaat hard, snel en er wordt met een hoog stemmetje overheen gekrijst. Ondanks het type muziek oogt Suicide Silence als een boyband in black. De onderwerpen van nummers, de kleding, de frontman en de reactie van het erg jonge publiek wijzen allemaal in deze richting. Ideaal voor überhippe, puberende typetjes die de eerste moeilijke periode in hun leven doormaken, maar absoluut niet serieus te nemen door de doorgewinterde metalliefhebber.
Als een half uurtje na Suicide Silence hoofdact Caliban aan het werk mag, is de zaal voor de helft verlaten. Hoewel de Duitsers hun sporen in het metalcore genre ruimschoots verdiend hebben, tonen ook de nog aanwezige bezoekers weinig respect voor deze Oosterburen. De band is in de loop der jaren wat melodischer geworden en dat valt na al het gitaargeweld ietwat in het niets. Nummers van de albums 'Vent' en 'The Opposite from Within' blijven vet klinken, maar het latere werk heeft in vergelijking aan kracht ingeboet. Gelukkig trekt Beastfest vooral door Duitsland dit jaar en daar zullen de heren van Caliban ongetwijfeld met open armen ontvangen worden. Ze zullen het kunnen gebruiken, want als het publiek zo massaal kiest voor de voorlaatste band tijdens een show, dan mag je dat gerust een vernedering noemen. Al met al een lange avond vol gitaargeweld en een nieuwe generatie metalliefhebbers.
Gezien: Maroon, Emmure, Suicide Silence & Caliban
27 oktober 2009 @ Tivoli