Eerst is het luisteren naar de Utrechtse vijfmansformatie This Leo Sunrise. Het publiek wordt getrakteerd op nieuwe nummers van het gloednieuwe album ‘The Boat Ashore’.
De band speelt ingetogen en snijdt maatschappelijke onderwerpen aan. De muziek kan getypeerd worden als zware, trage en meeslepende folk. Dit gevoel wordt ondersteund door sombere beelden die op de achtergrond worden geprojecteerd. Beelden van een blank staande straat, regen en een door de wind bewegend spinnenweb. Gelukkig wordt de zwaarheid hier en daar wat verlicht door vioolgeluiden, samenzang en enkele up-tempo nummers.
Helaas laat de techniek het hier en daar afweten. Piepende gitaren en niet goed werkend geluid komen de band niet ten goede. Evenals de stem van zanger Jacco van Elst overigens; bij het harder zingen laat zijn stem het behoorlijk afweten. This Leo Sunrise warmt het publiek matig op.
Na een kwartiertje wachten is het tijd voor Damien Jurado. Deze Amerikaanse singer-songwriter timmert al een aantal jaren aan de weg om zijn gevoelige folkrocknummers bij het grote publiek geliefd te maken. Om precies te zijn sinds 1997. Alleen laat het doorbreken bij het grote publiek (nog) op zich wachten. Tot nu toe houdt de zanger het bij een kleine, maar trouwe aanhang.
Dat zijn muziek niet aanslaat bij het grote publiek ligt niet aan Jurado’s stem, want die is ijzersterk en zuiver. Een stem die sommige nummers kippenvelgevoelig maakt. Jurado benadrukt de spanning of angst in het nummer door harder of juist met fluisterstem te zingen.
Dat Jurado maar niet wil doorbreken, kan aan twee dingen liggen. Jurado is op het podium een behoorlijke introverte man. De gezelligheid spat niet van het podium af. Evenals het contact maken met het publiek. De zanger geeft zijn gitaar meer aandacht dan de luisteraars.
Daarnaast zijn Jurado’s nummers allesbehalve toegankelijk voor de commercie. In elk nummer schuilt wel een achterliggende gedachte die van de luisteraar een zoektocht vergt. De luisteraar moet zelf nadenken en invulling geven aan de nummers. Na het zien van dit concert zou men eigenlijk de cd nog eens in de speler moeten stoppen, de nummers nog een paar keer beluisteren om ze volledig te begrijpen. De liedjes gaan over onwerkelijke dingen. Over gewone mensen in bizarre situaties, over gevoelens en harde confrontaties.
Jurado mag deze avond dan wel alleen op het podium staan, zijn creativiteit komt goed uit de verf. Geen enkel nummer klinkt hetzelfde; het repertoire is divers. De zanger begint met veel oude nummers. Het publiek wordt snel gerust gesteld: ‘Ik ga niet alleen oude nummers spelen, maar ook nieuwe nummers van mijn laatste cd -In The Trees (2008)’. Het publiek lacht opgelucht. Vervolgens verontschuldigt de zanger zich dat er alleen rustige nummers worden gespeeld: ‘Ik heb niet veel anders te bieden’, zegt de zanger. En vervolgens fluistert Jurado: ‘Wat is het stil hier...’ Zou de zanger zich niet helemaal op z’n gemak hebben gevoeld in EKKO?
Jurado mag dan wel moeilijke nummers schrijven en een ingetogen man zijn met een gitaar, het is wel knap wat deze man doet. De zanger heeft de zaal ruim een uur stil weten te houden, laten verbijsteren over zijn geschreven nummers en creativiteit.
Gezien: Damien Jurando en This Leo Sunrise, 28 oktober 2009 @ EKKO