Om de albumpresentatie van The Giants of Husavik wat extra allure mee te geven, zijn twee IJslandse laptopacts overgekomen. Ben Frost en Valgeir Sigurdson wonen allebei in Reykjavik. Omdat het album van The Giants voor het In A Cabin With-project werd opgenomen in IJsland, moet de avond onder de naam Reykjavik Sounds de sluimerende belangstelling die elk mens voor elfjes, pure vodka, en langzame uit moeder aarde opborrelende klanken nu eenmaal heeft, glansrijk verzilveren. Een mooi plan. Toch blijft de Helling op deze mooie lenteavond teleurstellend leeg.
Ben Frost en Valgeir Sigurdsson zijn gevierde elektronicapioniers. Samenwerkingen met Bjork, Bonnie 'Prince' Billy en onze eigen onvolprezen Machinefabriek bewijzen het veelzijdige vakmanschap van de vrienden uit Reykjavik.
Voor een select maar wel heel stil en 'lief' publiek mogen de IJslanders laten horen dat ze zeer bedreven zijn in het aaneenrijgen van klanken die, naast dat ze zo nu en dan doen denken aan roestige heipalen en gillende buitenaardse wezens, het niet van de verassing moeten hebben. althans: verassing in de letterlijke zin van het woord. Natuurlijk staat een nietsvermoedend mens aan de grond genageld bij de kille, repeterende geluidserupties die uit de laptops worden getoverd.
Toch klinkt het, als je goed luistert, bijzonder organisch. Alsof de muziek leeft. Ter plekke ontstaat. Spannend. Wel is het jammer dat de vele verschillende lagen die op een album aan bod komen, live zelfs door twee identieke laptops niet volledig in alle rijkdom kunnen worden gereproduceerd. Hierdoor raakt het veelbeproefde hard/zachteffect op den duur een beetje uitgewerkt.
The Giants of Husavik komen op in lange, witte monnikengewaden. Visuele projecties van gestaag vliegende vogels en andere rustgevende taferelen zorgen ervoor dat de voor de hand liggende Ku Klux Klan-associatie snel is vergeten. Daarvoor in de plaats tovert het duo een soundtrack bij hun IJslandse belevenissen.
In die soundtrack is de stem van Maurits Westerik het eerste dat opvalt. Hard, schel en doordringend zingt hij de nummers met een soort Richard Ashcroftsnik melancholiek, ontstaan in tien dagen IJsland. Als Maurits is uitgezongen en een buiging heeft gemaakt naar het zittende publiek, krijgt hij een keurig beschaafd applaus. Toch net iets anders dan de respons op een doorsnee Bong-Ra of GEM-concert. Volgende keer wel naar een barbecuefeest?