In een duister Tivoli de Helling heeft zich een gemêleerd publiek verzameld. Stilzwijgend staan ze naar het podium toegekeerd. Op de muur achter het podium wordt een zwart-wit film geprojecteerd. Daar gebeuren vreemde dingen. Absurde, trage scènes en verontrustende close-ups wisselen elkaar af. Terugkerende figuren zijn een verwarde, lijkbleke man, een dame in een witte jurk en een panisch aapje. Het art-house gehalte is hoog. Onheilspellende, elektronische klanken begeleiden het getoonde. Deze donkere soundtrack is live. Want het is de begeleidingsband, niet de film, waar het publiek voor komt: The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble.

Als spelers bij een hoorspel staat het internationale collectief op het podium. Ze houden hun focus op hun instrumenten en zoeken geen interactie met het publiek. Hun donkere nummers lopen in elkaar over tot één aaneengeschakelde instrumentale sessie. Qua opzet doet The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble denken aan het instrumentale gezelschap Jaga Jazzist. Maar waar Jaga Jazzist zijn luisteraars uitdaagt met muzikale hoogstandjes en experimentele gelaagdheid, kabbelen de tonen van The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble door zonder ergens een climax te bereiken. Bergen zijn er niet in de soundscapes van The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble, hooguit glooiing. Een getemperd heuvellandschap. Niettemin lekker om doorheen te fietsen. Je hoeft in elk geval niet zo hard te trappen.

Maar dat is ook wel weer jammer. Het interessante aan elektronische muziek is dat het op een abstract niveau de luisteraar kan prikkelen met technisch kloppende, vervreemdende ritmes en overgangen. Muzikale wiskunde. Niet voor niets bestaat een groot deel van het publiek op deze Rebeltronics-avond uit anti-hippe jongens die zo van de TU-campus afgelopen lijken te zijn. Het optreden van The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble is absoluut interessant, maar de uitdaging ontbreekt.

Liefhebbers van zwartgerande emo komen wel goed aan hun trekken. Ondergedompeld in de donkere sfeer die wordt neergezet is het goed toeven. Dat is ook wat de muzikanten zelf doen. In hun eigen wereldje trippen ze op de klanken die ze samen produceren. Maar na een half uur stilstaan wordt het publiek onrustig. The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble weet ze niet bij de les te houden. Na drie kwartier spelen zit de set er alweer op. De muzikanten verlaten het podium en keren ondanks aanmoedigingen uit het publiek niet terug voor een toegift. Volgens de geluidsman is dat niet gebruikelijk. Ze zullen wel geen zin meer hebben. Maar wat geeft het; het publiek is toe aan wat beats. 

En beats krijgen ze. Aansluitend op het concert volgt een luidruchtige avond Rebeltronics vol knetterharde dubstep en grime. De loeiharde beats en breaks trillen de voetjes van de vloer. Dankbaar storten nerds en alternatievelingen zich gezamenlijk op de dansvloer. Want muzikale wiskunde of niet, er moet natuurlijk ook gewoon lekker gehakt worden.

Gezien: The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble
Waar: Tivoli De Helling
Wanneer: 16 januari 2009