Echt spannend werd het niet in EKKO. Terwijl stelletjes op de trappen tegenover de Utrechtse concertzaal genieten van een ijsje in de zon, wordt het publiek binnen getrakteerd op donkere, zich herhalende klanken en Franse slaapliedjes.
Een onbekende Franse band en de reünie van een Utrechtse band. Dat had EKKO afgelopen donderdag haar bezoekers te bieden. Terwijl het hernieuwde In Julia’s Mind-Scene aantoonde interessant, maar absoluut geen support act te zijn, wiegden de Fransen een schamel gevulde EKKO in slaap met een saai optreden.
Het begint vanavond dus allemaal met een frisse doorstart van In Julia’s Mind-Scene. De Utrechtse band die eerder nog om muzikale meningsverschillen uit elkaar ging, laat het publiek in EKKO nieuw werk horen. De vele herhalingen, indringende spanningsopbouw en het achterwege blijven van zang zorgen voor een filmische ervaring. Interessant, maar helaas werkt het niet echt als support act. De bezoekers worden ruim een half uur getrakteerd op de toch wel vage muziek in een viertal lang uitgesponnen nummers en komen daardoor niet in de stemming voor The Delano Orchestra. Toch is In Julia’s Mind-Scene versie 2.0 zeker interessant om de komende tijd in de gaten te houden.
De Franse headliner van dienst vandaag, The Delano Orchestra, blijkt vanaf de eerste noot gespecialiseerd in het maken van slaapliedjes. De voortkabbelende Lo-Fi -liedjes doen denken aan Bon Iver, Sigur Rós en andere vertegenwoordigers van de nieuwe golf extreem rustige folkbandjes. Terwijl de muziek zich al tergend langzaam voortsleept wordt het slaperige gevoel nog verder versterkt door de fluisterende en haspelende zang van de timide frontman. Het bezoekersaantal in EKKO wordt in het zaaltje dan ook rap minder: velen verkiezen het hangen aan de bar boven The Delano Orchestra.
Wie echter zijn/haar slaap kan onderdrukken, komt toch in diverse nummers nog wel wat moois tegen bij The Delano Orchestra. Tijdens sommige nummers schieten de heren op het podium wakker en volgt een halve minuut stevig rockende muziek en dan klinkt de band meteen een stuk beter. De meeste indruk wordt vanavond gemaakt door het kleine Franse mannetje dat met zijn trompet voor wat variatie zorgt. Helaas is het geheel wat te saai en repetitief om interessant te worden. Na het laatste nummers (‘niet te hard klappen, misschien komen ze dan terug’) is het dan ook echt tijd om naar huis te gaan. Naar huis en naar bed.
Gezien: In Julia’s Mind-Scene, The Dlano Orchestra
Waar: EKKO, 23 april 2009