Dat blanken geen soul kunnen zingen is een allang achterhaald fabeltje. The Righteous Brothers, Janis Joplin, James Hunter, Jamie Lidell: allemaal bleekscheten. Dus dat de nieuwe soulsensatie Eli ‘Paperboy’ Reed wit is, zou eigenlijk geen verbazing moeten schetsen. Tot de beste jongen zijn mond opentrekt.
Voor het zover is, is het eerst de beurt aan de Spaanse rock ’n roll boyband The Right Ons. Voor elk tienermeisje zit er wel een hunk bij om naar te smachten. De schattige stokdraaiende drummer, de excentrieke toetsenist, de lange donkere bassist, de stoere gitarist of toch de heupwiegende frontman? Voorzien van lange bakkenbaarden en nonchalante blousjes, benutten ze het gehele podium met hun bewegingen. “Right on, right on!” roept de zanger, terwijl hij flirterig de zaal in grijnst. Hun garage poprock, met springerige tempo’s en stevige gitaarpartijen, bevat elementen uit de soul en funk van de jaren 60 en 70. Hoewel het af en toe een beetje gemaakt overkomt, overtuigen The Right Ons met hun energieke podiumact.
Eli ‘Paperboy’ Reed heeft daarentegen niet de looks om bij voorbaat een publiek mee in te pakken. Met zijn mollige babyface en brave gelkuif, lijkt hij zo te zijn weggelopen van de set van Happy Days. Zijn flair blijkt dan ook pas echt wanneer hij zijn mond opent en het eerste nummer inzet. Met zijn krachtige stemgeluid blaast hij elke cynicus met gemak omver. Zelfs als zijn sterke begeleidingsband, The True Loves, hem even in de steek laat en Reed een aantal nummers alleen met zijn gitaar ten gehore brengt, weet hij het publiek te blijven boeien. Eenzaam in de schijnwerper, zingt hij een vrolijk liefdesliedje. “Everywhere I go, everything I say: I’m walking and talking for my baby.”
Clichés worden niet geschuwd en relativeringsvermogen wordt overboord gegooid. Reeds genre, een combinatie van hard gospel en southern soul, is het terrein van schreeuwende passie, opzwepende swing en luidruchtig hartzeer. The Blues Brothers zouden er hun hart bij ophalen. “It’s so hard to see the truth sometimes,” verzucht Reed. Het publiek valt hem bij: “Yeah!” Gilmlachend kijkt de zanger op en knikt. “I ain’t lying. A fool in love…” The True Loves zetten in en de begintonen van ‘Fooling Myself’ zwellen aan.
Reeds grootste kracht zit in zijn vermogen uit te halen. Zijn hartstochtelijke kreten, die af en toe doen denken aan die van de legendarische Janis Joplin, zorgen ervoor dat de nekhaartjes van de bezoekers recht overeind gaan staan. Of het nu is in een hartstochtelijke ballad als ‘It’s Easier’ of in swingende feestnummers als ‘Take My Love With You’ en de knaller van een afsluiter ‘Boom Boom’; Reeds bezielde stem maakt hem tot een geloofwaardige soulzanger. Toegegeven, zijn sound is niet zo rauw als die van tot op het bot doorleefde artiesten als Otis Redding, Al Green en Janis Joplin. Maar in zijn verdediging: Eli ‘Paperboy’ Reed is pas 25 jaar jong. Met een beetje mazzel ligt er nog wat drama en hartzeer voor hem in het verschiet. Net genoeg om de muziek van deze getalenteerde soulzanger uit Massachusetts zo mogelijk nóg een treedje hoger te tillen.
Gezien: Eli ‘Paperboy’ Reed & The True Loves, The Right Ons, maandag 27 april 2009 @ TDH