Zonder voorprogramma of aankondiging staan ze opeens op het podium: DeVotchKa. Terwijl het geroezemoes van het publiek langzaam wegebt, nemen ze in het duister hun positie achter hun instrumenten in. Een gitaar, een viool, een drumstel en een tuba: slechts een selectie uit de verzameling muziekinstrumenten die zich op het podium bevinden. De spotlight richt zich op de violist, Tom Hagerman, die in zijn zwarte pak en witte blouse doet denken aan een professor uit een Tim Burton sprookje. Zijn slanke silhouet, gebogen over zijn viool, zet de sprookjesachtige toon voor de rest van de avond. De overige bandleden zetten in en de sound van DeVotchKa zwelt aan tot filmische proporties. Zanger Nick Urata heeft met zijn rode blouse, opkrullende snorretje en bombastisch stemgeluid iets weg van de showmaster van Baz Luhrmann's ‘Moulin Rouge’. De show van vanavond bevat onder andere een tuba gevuld met rode kerstverlichting, een accordeon genaamd Tommy en een theremin; een elektronisch instrument met een bespeelbare antenne. Alle vier de bandleden spelen meer dan één instrument. Jeanie Schroder, het meisje dat op de tuba blaast, bespeelt ook de enorme contrabas. De diepe tonen dreunen flink versterkt door de boxen. Daaroverheen waaieren de hoge vioolpartijen, die uiteenlopen van lieflijke speeldoosdeuntjes tot euforisch aanzwellende melodieën. Drummer Shawn King speelt krachtig en brengt vaart in het geheel. De trillende uithalen van Urata snijden door de gelaagde composities heen. Soms buldert hij als een operazanger, dan klinkt hij weer dramatisch als een 80’s emo popster en zo nu en dan is zijn stemgeluid ineens voorzien van een Spaans accent. Nick Urata heeft Italiaanse roots; het Spaanse accent zal dan ook ongetwijfeld in dienst staan van de muziek. Hoe dan ook, het werkt. Na een half uur spelen wordt de intro van ‘We’re Leaving’ met gejuich van herkenning begroet. King komt vanachter zijn drumstel vandaan en met zijn lippen aan een trompet komt hij, tussen zijn medebandleden, vooraan op het podium staan. De muziek is vrolijk, maar lastig om op te dansen. Het publiek toont zijn waardering daarom vooral met het heen en weer bewegen van hoofden en uitbundig applaus. Tom Hagerman legt zijn viool weg voor een stukje achter zijn Kurzweil piano. De muziek van DeVotchKa luistert als een roadtrip door Europa, vanuit Spanje via de Balkan naar Griekenland. Door weidse landschappen, met de wind in je haren. Niet voor niets figureerden nummers van de band in de feel-good film Little Miss Sunshine. Ondanks de zware aanzet en dramatische elementen, blijft de muziek optimistisch en hoopvol klinken. Tegen de tweede helft van de set wijkt de band af van zijn eigen repertoire voor een cover van Frank en Nancy Sinatra’s ‘Something Stupid’. De toeschouwers zijn verrast, maar lijken het zoete uitstapje uiteindelijk toch te waarderen. “And then I go and spoil it all by saying something stupid like I love you…” Urata komt goed weg met de gelikte ballad. Hij neemt nog maar eens een teug van de fles rode wijn die hij binnen handbereik bij zich op het podium heeft staan. Na elk nummer wordt het publiek vriendelijk bedankt voor hun enthousiasme. Het is echter pas bij de toegift dat het publiek echt los komt. Op het bruisende ‘Such a Lovely Thing’ begint de zaal te golven. Er wordt heen en weer gesprongen zowel in het publiek als op het podium. “You only love me ‘cause I’m leaving..!” zingt Urata. Het warmgesprongen publiek ziet niets in een vertrek. Dus zit er niks anders op: een tweede toegift. Zonder het podium te verlaten zet DeVotchKa het allerallerlaatste nummer in. In plaats van de volle zaal verder op te zwepen, sluiten ze af met het kalme “You Love Me”. En nee, dat is niet alleen omdat je weggaat, DeVotchKa. DeVotchKa Gezien: Tivoli, dinsdag 15 juli 2008