Het is prachtig om te zien dat de Avond van het Kippenvel in anderhalf jaar tijd ook in het Utrechtse concertlandschap een vaste plek heeft veroverd. En terecht: 'Kippenvel' is een avond om op te bouwen. Waar je rondom de shows minimaal één Neil Young of Belle & Sebastian-plaatje per keer voor je kiezen krijgt. En ondertussen prachtige bandjes kunt zien, oud- en nieuwkomers, van lichtelijk melancholisch allooi.
Dat initiator DJ St.Paul met 'Kippenvel' voorziet in een enorme behoefte, komt na succesvolle weekendedities met o.a. Ane Brun, Clem Snide en Under Byen voor het eerst zelfs op een minder gangbaar moment tot uiting. Dat het maandagavond is, is bijzaak: EKKO stroomt stampvol voor Midlake, met de rij vooraf op gegeven moment zelfs uitgesmeerd tot voorbij de straathoek van de Bemuurde Weerd.
De Texaanse band Midlake heeft met het tweede album 'The Trials of Van Occupanther' inmiddels zo'n reputatie opgebouwd, dat het zelfs op zelfs op deze druilerige, doordeweekse maandag dringen is in en buiten EKKO. Het zijn taferelen die doen denken aan stijf-uitverkochte shows in dezelfde zaal van I Am Kloot, Franz Ferdinand, Infadels, maar vooral Death Cab For Cutie.
Het adembenemende sfeertje dat die laatste band twee jaar geleden in EKKO neerzette, komt ook tijdens de laatste Europese Midlake-show meer dan eens om de hoek kijken. En dat terwijl er op het optreden an sich genoeg aan te merken is. Communicatief zijn de bebaarde bandleden moeilijk te noemen, om over een enge term als 'entertainers' maar te zwijgen. Dat de opmerking 'We want to thank Bruce Springsteen for having us.. He's the Boss', met het oog op de geprojecteerde Springsteen-DVD in de zaal, stiekem best koddig is, doet daar weinig aan af. En een scherpe rock'n'roll-attitude heeft Midlake waarschijnlijk ook nog nooit laten zien; in de songs, op het podium of daarbuiten.
Nee, het zijn vooral de schitterende liedjes van het Texaanse vijftal, die het publiek in EKKO op deze maandagavond bij vlagen betoveren. De prachtige, in Crosby- Stills, Nash & Young-stijl gegoten harmonieën, die op de beste momenten zelfs in vijfstemmige variant voorbij komen. De fraaie keyboardpartijen, die aan de basis van vrijwel ieder nummer liggen, opgesmukt door zwierige arrangementen. En, niet te vergeten, de zalvende stem van voorman Tim Smith, die als een Thom Yorke zonder geweeklaag, zijn liedjes pijnlijk direct je oor in fluistert. Zelfs in de oren van de koene ridders, die de begeleidende videobeelden sieren.
Zichzelf muzikaal begevend tussen genoemde namen, met indie-grootheden als Flaming Lips (eerder dit jaar was Midlake support-act tijdens de Europese Lips-tour), Mercury Rev, Grandaddy en zelfs ons eigen Daryll-Ann over de schouder meestarend, besluit Midlake de Europese tour dan ook met verve: in sprookjesachtige sfeer en minder glad dan op plaat, bovendien. Het publiek in EKKO hangt bijkans aan de lippen van het vijftal, dat aan zijn wonderschone nu-seventies-liedjes genoeg heeft zijn toehoorders te betoveren. Ofwel: wie had het daar over kippenvel?
Gezien: Milake, maandag 20 november 2006 @ EKKO