'Als iemand heel erg goed is in een bepaalde muzikale begaafdheid, wordt hij door iedereen bejubeld. Maar dat hij daarvoor drie jaar als een zombie in zijn kamertje heeft gezeten en al zijn vrienden heeft verwaarloosd, daar hoor je niemand over. Je gaat jezelf dan op een gegeven moment te serieus nemen.' Voor dynamisch muzikant, amateur-keramiekkunstenaar en 'gewoon aardige gast' Jan Schellink treden weer bewogen tijden aan. Op 2 november, zijn vijftigste verjaardag, stopt hij zijn muzikale carrière met een geïmproviseerd solo-optreden in het SJU-huis, waarop hij waarschijnlijk een staaltje virtueel 'plate spinning' zal weggeven. Op 3 november beleeft hij vervolgens zijn comeback met een avond vol gasten, waaronder In Julia's Mind Scene, El Zombie en gelegenheidsband De Bandsons. Bovendien is afgelopem maand de korte documentaire 'I Hang My Guitar on the Punchball' uitgekomen, waarvoor Emile op den Coul en John van der Wens Schellink een jaar lang volgden terwijl hij onder andere werkte aan 'Helpers Weg!', deels een ode aan zijn in een verpleeghuis overleden moeder. Een emotioneel jaar, kortom. Toch toont de documentaire vooral Schellinks minder serieuzere kanten. Hij is er dan ook gedeeltelijk ontevreden mee. 'Ja ik heb al die dingen gezegd en ja, zo ben ik, maar ik heb ook heel andere dingen gezegd die er dan weer niet in zitten. Maar goed, dat dubbele zit ook wel heel erg in mij. Zo heb ik altijd al het eten van vlees slecht gevonden en toch eet ik het nog steeds. Dat is wat ik noem de 'Go' in het leven. Je kunt jezelf wel van alles voornemen, maar in de praktijk raast alles toch gewoon door.' Om de 'Go' te bevechten is het volgens Schellink goed om af en toe gewoon eens te stoppen. 'Stoppen is zoiets moois. Het is een geweldige manier om voor jezelf te bepalen waar je mee bezig bent en waarom je doet wat je doet. Je hoeft daarvoor niet eens echt te stoppen, alleen de gedachte eraan brengt al zoveel los. Jezelf af en toe eens inbeelden wat er zou gebeuren als je zou stoppen - met je relatie, met je baan, met je vrienden - is heel erg gezond. Pas dan ontdek je wat het voor je betekent.' 'Als je toegeeft aan de 'Go' en altijd maar doorgaat, is het gevaar dat je je teveel gaat inbeelden dat je belangrijk bent. Mensen die zichzelf serieus nemen en denken dat ze het beter of iets beters weten dan anderen, daar heb ik echt een bloedhekel aan. Die verdienen het om eens goed uitgelachen te worden. Iedereen zou om de zoveel tijd gewoon eens moeten stoppen, ondermeer om zichzelf eens uit te lachen. Daarom werk ik ook zoals ik werk, met eenmalige projecten. Eigenlijk stop ik dus altijd.' Zijn vijftigste november leek Schellink een mooie gelegenheid voor zo'n stopmoment. Dat de dag erna reeds zijn comeback plaatsvindt geeft een behoorlijk ironische laag aan het geheel, toch zitten er zeker serieuze kanten aan. 'Ik wil ook echt stoppen met een aantal dingen. Met drinken, bijvoorbeeld. Dat is pure roofbouw op je lichaam. En ik wil stoppen met grote projecten die veel te veel tijd en moeite kosten om voor te bereiden die ik dan vervolgens maar één keer opvoer. Dan kost bijvoorbeeld een avondje jammen toch een stuk minder gedoe, terwijl het net zo leuk is.' Maar Schellink zou zichzelf niet zijn als hij niet flink de draak zou steken met zijn eigen afscheid. Ook het bijkomende terugkijken neemt hij op de hak: 'Er komt 2 november een 10-CD box met 'The best of Jan Schellink', maar daarvan is er maar 1 exemplaar en die is niet te koop. Die zet ik dan met een spotlight erop op een tafeltje. En ook de DVD is niet te koop!' De dag erop staat dan in het teken van arriveren en - telkens weer - opnieuw beginnen. '3 november is vooral een feestje. Dan vier ik mijn verjaardag. En iedereen is uitgenodigd!' Het moet het soort avond zijn waar Schellink van houdt: geen muzikant met ego op een podium, maar allerlei muzikanten die met elkaar spelen en waarbij iedereen even belangrijk is. 'Ik zeg het heel vaak en dan lacht iedereen me uit, maar ik geloof het echt: het podium is iets dat zijn langste tijd heeft gehad.' Als alternatief werkt hij ondermeer aan een nieuw project dat nog in de steigers staat, Het Paleis van Niets. 'Dat moet een open podium worden waarop iedere deelnemer iets moet doen dat volkomen niets voorstelt. Als het wel iets voorstelt, moet hij uitgelachen worden.' Wees dus uw eigen ster en ga op 2 november naar het SJU-huis en op 3 november naar dB's. De documentaire 'I Hang My Guitar on the Punchball' is te zien op de website van MeerTV, te vinden via de link rechts in beeld. Het volledige programma van het comeback-concert is als volgt (wijzigingen der muzikanten en volgorde onder voorbehoud): 21:00uur Joop Nolles en zijn kornuiten van Moon in June met verassingsaanval (evt. met Schellink zelf) 21:15uur Schellink op bas en Mina Homma op vijfsnarige viool 21:30uur Schellink op bas en zang met Reina van de Graft op zang 21:45uur Schellink op vibrafoon en In Julia's Mind-Scene met comeback-scapes 22:00uur Schellink op bas en klank met Danibal op mondharp en klank 22:15uur Schellink met Marten Timan (We vs Death) op 2 bassen 22:30uur Schellink op zang met de Bandsons (met o.a het nummer 'Ik Ben Mijn Pen Kwijt') 22:45uur Schellink op bas met freejazzmuzikanten (drums/saxen) 23:00uur De constatering dat alle bovenstaande een heel klein beetje is uitgelopen. 23:30uur Vaste verjaardagsband El Zombie, Schellinks favoriete duo 00:15uur DJ Bas van Dongen draait zijn 'as' Tijdens de podiumwissels zal Pieter Kock onbekende nederlandstalige parels draaien.