Op het eerste oog lijkt het een wat ongewone combinatie op de planken van EKKO: een kale, link loerende zanger/bassist, een drummer met coole Madness-bril en een gitarist die eruit ziet als een, tja, als een gitarist. The Preachers dus, vanavond fungerend als opmaat naar de vuigste band uit de Domstad en omstreken: The Stilettos. Zanger/bassist Robert Adriaansen van The Preachers vertoonde zijn kunstje eerder in The Riots, de formatie die grossierde in snoeiharde rock 'n' roll en enkele jaren geleden de publieksprijs won bij 't Uur U. De nieuwe band rondom Adriaansen tapt uit een ander vaatje. Hijzelf spuwt, zweet en brult nog als in zijn beste dagen bij The Riots, maar The Preachers hebben muzikaal gezien duidelijk meer te bieden. Het drietal legt het accent op rockabilly, rock 'n' roll, surf en jazzy blues. Gitarist Brother Jake schildert als Brian Setzer in slowmotion het ene fijne loopje na het andere op zijn Guild-gitaar en drummer Father Ron mept er niet alleen duchtig op los, maar biedt met zijn vele staccato-slagen ook alle ruimte aan Jake's verfijnde snaarwerk. Als kritiek zou je kunnen opwerpen dat het stembanden tartende, monotone geloei van brulaap Adriaansen wellicht beter tot zijn recht komt bij The Riots dan bij de bluesy sound van The Preachers. Op het moment dat hij daadwerkelijk poogt te zingen, gaat het dan ook goed mis. En als dan ook nog eens de microfoon pardoes (van schrik?) dienst weigert, ga je bijna geloven in de Voorzienigheid. Daar staat wel tegenover dat de driftige manier waarop hij zijn volledig met stickers beplakte contrabas bestiert en zijn tomeloze energie aanstekelijk werken. Enfin, al met al zijn The Preachers een prima opwarmer voor The Stilettos. De live-show van het Utrechtse trio is alom bewierookt en onlangs brachten ze met The Preachers een split-EP uit op onvervalst vinyl. Ondanks alle loftuitingen loopt EKKO maar mondjesmaat (half-) vol. Adepten van The Stilettos en vaste bezoekers van 3VOOR12(/Utrecht) kennen het recept ondertussen: harde, strakke en razende rock 'n' roll, een combi van The Stooges en de vroegere Stones op speed, zoiets. Broodmagere frontman Armand oogt met zijn heupwiegende gekoketteer, zijn wufte tamboerijn en zijn te korte shirt ook wel wat als de jonge Jagger, met het verschil dat het stemvolume van The Stilettos voorman enige decibellen hoger ligt. Nummers van The Stilettos duren hooguit drie minuten, een adempauze gunt de band zich niet en in een kleine drie kwartier dendert het trio door zijn repertoire. In zijn rudimentaire rauwheid neigt de formatie wel wat naar machoman Danko Jones. Ronduit bewonderenswaardig is het dat de vlegels in al hun woedende vaart de controle weten te behouden over hun instrumenten en het materiaal. Zanger Armand slaagt er zelfs in om enkele mondharpsolo's geplaatst te krijgen tussen al het gejakker. En gitarist Henk-Jan rijgt de ene vette riff aan de andere, stormt met ware doodsverachting over het podium en krijgt met zijn mallotige uitstraling: "Knotsgezellig is het hier!", regelmatig de lachers op zijn hand. Gedurende de stormachtige set krijgt 'Show me the way' van Peter Frampton een eigen basale bewerking en na een minutenlange drumsolo, twee toegiften en het omvergooien van het drumstel is het alweer voorbij. The Stilettos: meer ongepolijst, sneller en harder zul je ze niet snel treffen. The Preachers & The Stilettos Gezien: EKKO, zaterdag 13 mei 2006