Net als bij de eerste Beromünster-avond is het ook nu weer fijn binnenkomen. Bezoekers van de tweede muziekavond, georganiseerd door de Utrechtse studio The Green Motel, krijgen bij hun toegangskaartje een compilatie-cd van de studio in de handen gedrukt: Beromünster 2. Met daarop vijftien nummers van bands, die door studio-eigenaar Maarten Besseling gevraagd zijn. Vanavond staan op het podium van EKKO de lokale voorprogramma's Kittywake en Carrera en de Belgische hoofdact Maxon Blewitt. Kittywake bestaat naast frontvrouw Anne Broekman, uit Jesse Broekman op bas, Wubbo Siegers (Vladimir) op drums en gitarist Bram Stadhouders. Ze brengen lievige liedjes rond het tekstthema 'to break your heart & not to fall apart'. Kittywake wisselt up-tempo vaardig af met slowsongs. Zo weinig als er op de kwaliteit van de zuivere zang en de begeleiding valt aan te merken, zo veel is er aan te merken op de podiumpresentatie. De zangeres en haar jongens staan er schuchter en onzeker bij en mijden de ogen van de luisteraar, waardoor de groep overkomt als een beginnende schoolband. Bij Carrera daarentegen, werkt het precies andersom. Aan de houthakkerspunk van deze Utrechtse mannen mag nog wel wat getimmerd en gezaagd worden. De nummers zijn onmiskenbaar van het type recht-toe-recht-aan. Beukende gitaren overstemmen de zang en alleen uit de refreinen valt een 'yeah' of een 'wuuuh' op te maken. Het is standaard-punkrock wat je krijgt, strak en snel gespeeld. De hoekige kerels van Carrera staan even strak op het podium. Van onzekerheid is geen sprake. Van weggaan ook niet. Zanger Johan Perk kondigt zeker drie keer een laatste nummer aan, om vervolgens doodleuk weer door te denderen. De Herman van Veen-cover 'Zo Vrolijk' is inmiddels berucht, maar nog altijd vermakelijk. Maxon Blewitt is Björn Eriksson, voormalig gitarist van Zita Swoon. De Belgische band is duidelijk 'zijn ding'. De gestylde rocker steunt, kreunt en huppelt er op los. Zijn stem is te beknepen, zijn gezichten zijn te pijnlijk. Zijn begeleiders dragen echter prima zorg voor een hoekig geluid. Op sommige punten wordt het op een Strokes-wijze bijna dansbaar, zoals in 'Don't Follow Me' van het nieuwe album 'When the Moon Winks'. Op andere momenten is het hard zoeken naar structuur. Verreweg het beste nummer van de set is 'The Vanishing Girl'. De gitaren klinken hierin als Calexico-gitaren en Björn laat zijn schelle stem zakken tot een duister niveau, waardoor je het meisje echt uit het liedje hoort verdwijnen. Maxon Blewitt laat de luisteraar na een ongrijpbare set even ongenadig achter als het eenzame meisje uit hun donkere hoogtepunt. Beromünster 2 met Maxon Blewitt, Kittywake en Carrera Gezien: EKKO, zaterdag 27 mei 2006.