Hoewel het album van Dodge-It qua vormgeving veel weg heeft van een rouwkaart, is een heel ander soort rauw meer van toepassing op de muziek van de zanger en liedjesschrijver. Met ‘The Sky Is Quite High’ levert singer-songwriter Hannes Hilgenkamp een plaat af waar je je tanden in kunt zetten. De cd is op de sterkste momenten rauw, op geen enkel moment gebakken lucht. Hannes Hilgenkamp schrijft en produceert onder de naam Dodge-It. De Zwollenaar heeft de heldere luchten van Overijssel achter zich gelaten en woont sinds enkele weken in Utrecht. Geheel op eigen krachten maakte hij het album ‘The Sky Is Quite High’. Met grungy gitaren reikt de zanger en liedjesschrijver naar de zon. Tien liedjes brengen de luisteraar in hogere sferen. Het album begint met de titeltrack. Hilgenkamp zingt in een haast Iers (of is dat Zwols?) accent: ‘Never before was it so clear to me. I’m really bored by gravity’. Tegelijkertijd is het alsof Crazy Horse hem begeleid en het nummer een rauw randje geeft. Neil Young’s begeleidingsband is echter nergens te bekennen. Hilgenkamp zoekt de paarden nog, die hij voor zijn karretje kan spannen. Hij is druk doende een band te vormen, maar vooralsnog doet Hannes het alleen. Dat maakt het bewonderenswaardig dat de man meteen zo’n stamper van een lied weet neer te zetten. Het tweede nummer, ‘Bouncing Ball’, begint met een lang, kristalhelder gitaarstuk. De solo lijkt zo van een Pink Floyd-plaat afkomstig te zijn. Hier schijnt de psychedelica van ‘The Sky Is Quite High’ door. De jaren zeventig blijken dichter bij te zijn dan de zon.Vervolgens neemt de kwaliteit wat af. Totdat we halverwege het album de wereld rondgaan met ‘UFO riders’ en ‘laser gun fighters’, waarbij de teruggekeerde grunge ons voortduwt. De uitwaaierende gitaarsolo aan het einde van ‘Roundtrip To Earth’ slingert de luisteraar de ruimte in. Het doel uit de titeltrack wordt bereikt: de hogere luchten worden behaald, alsook een hogere kwaliteit muziek. Dodge-It’s ‘The Sky Is Quite High’ is een plaat die soms met beide benen op de grond staat, dan weer met psychedelische klanken de zwaartekracht trotseert. Op die laatste punten is Hilgenkamp op zijn sterkst: wanneer de gitaar rolt en hij bezwerend zingt. Met een vijftal knap gecomponeerde liedjes hoeft Dodge-It niet rouwig te zijn. Liever wel rauw.