Halverwege de jaren '80 besluiten J. Mascis en Lou Barlow Dinosaur Jr. op te richten, samen met drummer Murph is een heilige drie-eenheid geboren. Met een verleden in de hardcore zoeken de mannen een gruiziger geluid op dan tijdsgenoten The Pixies. Mascis weet het soleren te introduceren in de indie-rock en creëert uit het niets drie underground klassiekers. Met het opkomen van de alternatieve rock begin jaren '90 pikt ook Dinosaur Jr. een graantje mee, al bestaat de band op dat moment alleen nog uit Mascis. In 2005 werd muziekland verblijdt met het bericht dat Dinosaur Jr. weer zou gaan touren in de originele bezetting. Er werd gerepeteerd in de Groninger popzaal Vera en nu alweer meer dan een jaar later is deze reünietournee nog steeds gaande. Tivoli is gevuld met fans van het eerste uur en een grote fanschare die er in het kielzog van het succes bij is gekomen. Tegenwoordig zien de heren er niet meer zo vitaal uit als weleer, het woord junior lijkt nogal misplaatst, aangezien Mascis’ haar een grote grijze massa is geworden. Bij de eerste oorverdovende klanken verdwijnt het idee onmiddellijk dat het publiek te maken heeft met heren op leeftijd. Tivoli deelt vanavond gratis oordoppen uit en daar mag het publiek dankbaar om zijn. De muur van versterkers produceert op het podium al zoveel geluid dat het bijna niet meer uitversterkt hoeft te worden. Mascis komt hier met zijn snerpende stemgeluid, dat aan zijn held Neil Young doet denken, amper overheen. Bassist Lou Barlow bewerkt zijn basgitaar als een maniak en produceert zo de bodem waarop Mascis zijn uitzinnige solo’s drapeert. Al vroeg in de set blaast Barlow een van zijn versterkers op, die vrijwel direct wordt vervangen door een nieuw exemplaar. Murph slaat er als uitzinnige op los en zo kan het publiek het verleden herbeleven, zonder het idee te krijgen dat men te maken heeft met een veredelde coverband zoals bij veel reünies. Dat de nummers qua opzet onderling niet ontzettend veel verschil vertonen, een eenvoudig akkoordenschema met een pakkend refrein en een overdaad aan gitaargeweld, deert niet. Het publiek wordt geconfronteerd met de pure essentie van rock, de eigenschappen hiervan zijn zo overdrachtelijk dat het publiek er werkelijk uitzinnig van wordt en verandert in een kolkende mensenmassa. Wat zou er toch met de rockbandjes van tegenwoordig aan de hand zijn, dat het publiek er tegenwoordig levenloos bijstaat en respectloos door shows heen praat? Dinosaur Jr. ademt de essentie van rock en al lijkt de band minder sprankelend dan tijdens hun eerdere show in Amsterdam, die twijfel verdwijnt acuut bij de volgende scheurende gitaarsolo die Mascis inzet en daarmee weer een aanslag op onze oren pleegt. Dinosaur Jr. Gezien: Tivoli Oudegracht, 25 mei 2006