Het spaarzame groene licht, de bloemen op de instrumenten en de Keltische muziek die door de ruimte klinkt, geven de aanwezigen het gevoel van een séance in een nachtelijk sprookjesbos. We bevinden ons echter in EKKO waar Omnia op het punt staat om het podium te betreden. De Utrechtse band was met zijn theatrale act al eerder op Summer Darkness te zien (in 2004 in de Janskerk) en mag zich dé toonaangevende neo-Celtic folkband van de lage landen noemen. Ondanks de klederdracht uit het jaar nul, de tribal tattoeages en de podiumversiering, weet de band dit alles met haar droge humor behoorlijk te relativeren. Het clichébeeld van gothic dat in ieder geval de buitenstaanders er van hebben - de zwarte uitdossingen, mistroostigheid en zwartkijken - wordt zelfs flink op de hak genomen. Vooral zanger Sic is (wellicht door het vele blowen) vanavond goed op dreef. Afwisselend in het Engels, Duits, Nederlands, gecombineerd met de meest uitlopende accenten, brengt hij onnavolgbare verhalen over ridders, Keltische goden en George Bush. Als het stemmen van de harp te lang duurt, draagt hij een passage van Edgar Allen Poe's gedicht 'The Raven' voor. Gelukkig houdt hij ook af en toe zijn mond, bijvoorbeeld om fluit te spelen tijdens een van de vele instrumentale nummers. Tussen de bezoekers weten enkele koppeltjes ruimte te vinden om te dansen; verbazend stijlvast en volgens een afgesproken choreografie. In combinatie met Omnia's muziek zorgt het voor een soms betoverende sfeer. Als Gor na het ombouwen het podium betreedt, is de zaal schandalig leeggelopen; er zijn misschien nog tachtig bezoekers over om van de band te genieten. Waar de band in de Domkerk het accent op de middeleeuwse en oriëntaalse muziek legde, wanen we ons nu in een Oost-Europese bar; de set is een stuk meer up-tempo en bevat meer klezmer-invloeden. De bijna lege zaal biedt voor de danskoppels wel genoeg ruimte om te bewegen, waarbij het gesleep van de voeten soms boven de vrolijke muziek uitkomt. De teksten behandelen echter serieuze thema's, bijvoorbeeld over de strijd tussen de kerk en de Katharen in de 5e eeuw; een thema dat verwant is aan de Da Vinci Code van Dan Brown. Ondanks de uitloop en een wachtende slotact sleept Gor er met zijn enthousiasme toch nog een toegift uit. Wat een warme persoonlijkheden en een gebrek aan kapsones, nogal een verschil met de diva's van Bauhaus die donderdagavond op het podium van Tivoli stonden. Wie 's middags in de Domkerk getuige was van het prachtige optreden van Ataraxia, weet niet wat hem overkomt als de band de avond in EKKO afsluit. Niets is er over van het Slavisch aandoende zangkoor van die middag. De vale overhemden en sobere kleding hebben plaatsgemaakt voor uitbundige kostuums en make-up; een act die nog het meest weg heeft van de Dresden Dolls in de Moulin Rouge. De 'Paris Spleen' show is een voorstelling die geheel is gebaseerd op de dichter Baudelaire. Zangeres Fransesca Nicoli, nu met masker, hoge hoed en zwart kostuum speelt het personage Madame Bistouri vol overgave. Ze beweegt als een jagende kat over het podium en biedt haar medebandleden haar hart, maar die wijzen haar af. De clown die rechts op het podium haar aandacht probeert te trekken, wijst zij keer op keer af om op het laatst toch toe te geven. De danskoppels blijven onvermoeibaar, en de rest van de ongeveer zestig bezoekers staat geamuseerd naar de verrichtingen op het podium te kijken; ze geven de band in ieder geval de verdiende aandacht. Misschien dat de programmering van de andere zalen vanavond een te grote aantrekkingskracht had, maar wat was het jammer dat Gor en Ataraxia het met zo weinig mensen moesten doen. Summer Darkness 2006, dag 2 in EKKO met Omnia, Gor & Ataraxia Gezien: EKKO, vrijdag 11 augustus 2006