Het gonsde aan het einde van de eerste halve finale van het Uur U. Wie je maar sprak, over één ding was men het eens: de keuzes van de jury waren, op z'n minst merkwaardig te noemen. Reden voor de commotie was dat bands en publiek naar huis werden gestuurd met de mededeling dat ‘de finalisten zondagavond om elf uur bekend zijn’. De tweekoppige jury was te beroerd om dit besluit zelf toe te lichten en de arme gelegenheidspresentator (organisator Jacco van Lanen, die de rol van de ziek uitgevallen presentator overnam) die de boodschap moest brengen kreeg de volle laag. Die vergat vervolgens van de weeromstuit de winnaar van de publieksprijs op het podium te vragen, waardoor de zanger van Refuse zelf maar het podium opklom om de prijs in ontvangst te nemen. Juryleden Bert Dondorff (programmeur van Mezz, Breda) en Erik van der Veen (programmeur van de Tagrijn, Hilversum) zijn waarschijnlijk met een grote zonnebril op door de achterdeur het pand uitgevlucht. En terecht: je kunt de bands en de mensen die vijf euro de man hebben betaald om hun makkers te ondersteunen niet op deze manier in het ongewisse laten. Bovendien roept dit geval de vraag op waarom de organisatie gekozen heeft voor een tweekoppige jury. Het aanstellen van een oneven aantal juryleden had wellicht een hoop ellende kunnen voorkomen. (Navraag leert dat er sprake was van een last-minute afzegging door het derde jurylid, waarna op korte termijn niemand meer bereid kon worden gevonden) En het begon zo goed. Circle J speelde een aantal lekkere pretpunknummers met een Keltisch tintje en kreeg op die manier de sfeer er goed in. De sound van Circle J ligt in het verlengde van The Ramones en bands als de Dropkick Murphys. De jury noemde hen “een in hun genre zeer goede band” en daar kan uw verslaggever zich bij aansluiten. Daarna trad nu-metalband Refuse op, die met een zeer intense podiumpresentatie het publiek opnieuw (in EKKO kregen ze ook al de publieksprijs) voor zich won. Refuse heeft goed geluisterd naar Amerikaanse nu-metal van bijvoorbeeld Korn en Linkin Park maar heeft toch een eigen geluid ontwikkeld. De mannen speelden met overgave en waren technisch sterk, hoewel de jury van mening was dat het “nog niet strak genoeg is voor het genre”. Nederhopper Stijn van 030 Domstad had het niet makkelijk omdat zijn kompaan Steven ziek was. Dat hij toch het podium op is geklommen getuigt van lef, maar resulteerde helaas in een wat eenvormige presentatie. De gebruikelijke borstklopperij in de Nederhop-nummers kwam daardoor misplaatst over. Het voortdurend aanspreken van het publiek met ‘mensen, mensen’ hielp ook niet om dat gevoel weg te nemen. Tuna vervolgens bracht funkrock die je ook wel op Koninginnedag hoort: vrolijk, gezellig, maar ook wat obligaat en voorspelbaar. De band had qua uitstraling iets van een gelegenheidsbandje: een expressieve zanger gehuld in felgekleurde kleding met om zich heen een paar enthousiaste kantoorjongens. Het publiek slikte het als zoete koek en was lekker aan het dansen. Maar de topper van de avond was Sunset Vertigo. Deze zeer jonge mannen zetten een uiterst strak gespeelde stonerrock set neer. De zanger heeft een waanzinnige stem (die deed denken aan Alice in Chains in betere tijden), en de gitarist bleek solerend een ware virtuoos. Dit is een band waarvoor De Helling eigenlijk al te klein is, Sunset Vertigo verdient een buitenpodium op een van de festivals deze zomer. Het was dan ook onbegrijpelijk dat de jury dit overwicht van Sunset Vertigo niet honoreerde. Daar had de zanger van Refuse wel een oplossing voor: hij gaf de workshop die zijn band gewonnen had aan Sunset Vertigo. Een mooi gebaar, wat nog eens duidelijk maakte wat een gênant potje die jury er zelf van maakte. Het Uur U, halve finale, met Circle J., Refuse, 030 Domstad, Tuna en Sunset Vertigo Gezien: Tivoli de Helling, vrijdag 25 februari 2005