U zult het inmiddels wel weten: Solo is normaal gesproken een duo, bestaande uit Michiel Flamman, alias J. Perkin, en Simon Gitsels. Op het podium wordt Solo regelmatig uitgebreid tot een hele band. Op de aankondiging stond in eerste instantie Solo, het duo, maar wegens verplichtingen elders trad Flamman zonder band en zonder Simon Gitsels aan, dus eigenlijk als J.Perkin of, solo? Snapt u het nog? Perkin speelde geconcentreerd zijn ambachtelijk geschreven liedjes in de goed gevulde EKKO. De songs op de onlangs verschenen cd Songs ’n Sounds schreef Perkin nadrukkelijk samen met Gitsels. Alleen ondersteund door akoestische gitaar werd Gitsels’ aanwezigheid vaak gemist. Vooral bij het horen van de single Mind werd duidelijk dat de nummers van Solo geschreven zijn om als duo of band uit te voeren. Er is in de composities bewust ruimte gelaten voor andere partijen. Het nummer Sexual Bore van Perkin’s album Exhibit bleef daarentegen veel beter overeind. Dat Flamman een begaafd liedjesschrijver is bleek vanavond weer, alleen ontbreekt het aan een eigen geluid. Een geluid dat hem zou kunnen onderscheiden van andere getalenteerde singer-songwriters. Maar mede door het sfeervolle, subtiele licht en de mooie geluidsmix mogen we toch spreken van een intiem en bijzonder concert. Dan hoofdprogramma Ben Christophers, een man die in zijn loopbaan grote hoogten en diepe dalen heeft gekend. Uit het niets verscheen in 1999 ineens My Beautiful Demon. Een geniaal album vol met breekbare liedjes, ondersteund door spaarzame elektronica verzorgd door David Kosten, oftewel Faultline. In 2001 verscheen het moeilijke, maar goed ontvangen tweede album Spoonface, weer met hulp van Kosten. De ster van Christophers was rijzende, shows op grote festivals als Glastonbury, openen in de Heineken Music Hall voor Tori Amos. Met de persoon Christophers ging het echter steeds minder goed, wat ook te zien was in een confronterende interview, onlangs bij R.A.M. Depressies weerhielden Christophers van schrijven en optreden. Langzaam is hij er weer boven opgekomen en eerder dit jaar verscheen de derde langspeler, The Spaces Between; een iets vrolijker album met toch nog genoeg melancholische momenten. Dit keer zonder David Kosten als rechterhand en dus helemaal alleen. Helemaal alleen verscheen de liedjesschrijver ook in EKKO. Tijdens de set werd er goed afgewisseld tussen nummers van alle drie de platen, van ingetogen akoestische liedjes naar elektronische liedjes gespeeld op laptop en sampler/keyboard. Het verschil tussen nummers als Songbird Scrapes the Sky, dat op een album als Kid A niet zou misstaan, en Sunday, een klein lieflijk liedje, is enorm. Al zit in beide liedjes een duidelijke, herkenbare handtekening van Christophers die voor een overkoepelende eenheid in de set zorgt. De sfeer die hij neer weet te zetten in deze nummers vol metaforen is haast surrealistisch te noemen. Het unieke stemgeluid valt ook meteen op, hoog en breekbaar, soms bijna tegen het valse aan. Voor de hand liggende referenties zijn Jeff Buckley en Edith Piaf zonder te willen spreken van de veelgebruikte en gerechtvaardigde term Buckley-kloon. Stil en aandachtig luistert het publiek, met vaak de luchtafzuiging van de zaal als enige geluid. De zanger zoekt ook geregeld op een komische manier contact met zijn publiek. Na afloop van afsluiter My Beautiful Demon is het even stil, een stilte die wordt doorbroken met een gigantisch applaus. Een geniaal songschrijver die de kunst van het optreden ook begrijpt. Ben Christophers & Solo Gezien: EKKO, zaterdag 30 oktober 2004