Woven Hand: gevangen tussen schoonheid en beklemming

Frontman van Sixteen Horsepower kan het ook bijna helemaal alleen

Sven Schlijper, ,

Dave Eugene Edwards – frontman van 16 Horsepower – is ook actief onder de naam Woven Hand. Een groep met wisselende samenstelling, maar met Edwards als vaste waarde. Geboekt als Woven Hand speelde Edwards met alleen een drummer werk uit beide werelden; met één constante: de man zelf en zijn diepste diepe overtuiging.

Frontman van Sixteen Horsepower kan het ook bijna helemaal alleen

Dave Eugene Edwards is een zeldzaam bevlogen artiest; een toonbeeld van opgaan in de muziek. Teksten worden nauwelijks gezongen, veeleer gedeclameerd met ongebreidelde passie. Bezwerende hagenpreken voor het heil van ons allen. Edwards bezingt het goed en verbant het kwaad. Uit zijn eigen systeem en daarmee ook dat van de toehoorder. Deze Dave Eugene Edwards kennen we van 16 Horsepower. Vaak gooit de band genoeg armslag in de strijd om er een galopperende rockmachine van te maken. Donker, dreigend en voorzien van een bijna ziekelijke hang naar de duistere plekken van onze zondige ziel. Met Woven Hand kiest Edwards voor min of meer hetzelfde idioom. Soms een tikkeltje lichtvoetiger en meer transparant. Tekstueel van hetzelfde laken en pak. Een Woven Hand concert, met of zonder begeleidende muzikanten, geeft Edwards de kans om van beide walletjes te eten. Niet zelden komt immers ook 16 Horsepower-materiaal langs. Vanavond in Tivoli zit de zaal in gespannen afwachting van de voorganger. Edwards speelt als Woven Hand bijna helemaal alleen. Een man, een paar snaren en een percussionist. Meer is er niet nodig. Eigenlijk is er niet veel meer nodig dan zijn beklemmende stemgeluid en dito performance. Woest voetstampend, vervaarlijk hoofdschuddend of priemend wijzend. Edwards grasduint door de Woven Hand en 16 Horsepower catalogus. Kiest de krenten uit de pap, houdt ons een spiegel voor. Wil behoeden voor de zondeval en loutering brengen. De nummers nemen bezit van Edwards; stoïcijns en in zichzelf gekeerd. Dan vallen muziek en muzikant voor een paar minuten helemaal samen. Keer op keer, een dik uur lang. En een ademloze stilte valt tijdens het spel over de Tivoli. Dreigt het songmateriaal zich op het randje van eentonig te begeven, dan vangt Edwards passie al een hoop op. Bovendien weet een meelopende sampletape en vooral de twinkelende percussie net genoeg verschil te maken. Dat alles over een ondertoon van onheilspellende, Twin Peaks-achtige duisternis. Zelden was de man zo betoverend beangstigend en tegelijk hemels fraai. Edwards missie gaat onverdroten voort. Met of zonder 16 Horsepower’s geluidsmuur, de boodschap komt steeds weer keihard over en aan. Deze zondagsoverpeinzingen neemt de Edwards-gemeente met graagte ter harte. Een overdonderende – terechte – ovatie is dan ook zijn deel. Dave Eugene Edwards of Woven Hand Gezien: Tivoli, zondag 15 november 2004