Met gezonde scepsis stapte uw recensent gisteren op de fiets naar Tivoli. De verhalen van het Soulwax-front sinds de terugkeer naar de gitaren waren immers alles behalve hoopgevend. Op Lowlands had de band er een zooitje van gemaakt. Het geluid was miserabel, de band zou het helemaal kwijt zijn. VPRO’s 3VOOR12 meldde een maand later zelfs het hardnekkige gerucht, afkomstig van een Frans festival, dat de band terug de oefenruimte in was gegaan om de show bij te schaven. Zou het dan in de clubtour, in november beter gaan? Volgens de verslaggever die namens Kindamuzik het optreden in Rotterdam bezocht allerminst: “’Dit was toch die band van die leuke, moderne popliedjes?’ Was ja”. De grote vraag die schreeuwde om beantwoording was dan ook: “is het echt zo erg?” Na de eerste paar nummers is duidelijk dat de trucjes nu een stuk beter onder de knie zijn. Vanaf opener Any Minute Now beukt Soulwax door een set van vooral nieuwe nummers, aangevuld met de onvermijdelijke hits van het vorige album. Het nieuwe werk komt goed uit de verf, maar ook oudjes als Saturday en 2 Many DJ’s staan als een huis. De electronica hebben een letterlijk prominentere plaats in de band gekregen: vooraan op het podium staan links en rechts twee kastjes vol synthesizers, samplers en andere apparatuur, genoeg voor vier bandleden tegelijk. Bij hoogtepunt NY Excuse werd optimaal en vol overgave van de knoppen gebruik gemaakt. Al snel werd duidelijk dat het Utrechtse publiek in elk geval van harte bereid was de band een handje te helpen bij het opkrikken van het zelfvertrouwen. Een groot deel van de teksten werd woordelijk meegezongen, en tracks als E-Talking, Much Against Everyone’s Advice en 2 Many DJ’s ontketenden zowaar een stevige moshpit. Soulwax is niet meer de jolige groep met de Casio-grappen, maar wíl dat ook niet meer zijn. Soulwax anno 2004 wil vooral rocken en een stevige geluidsmuur neerzetten. Op Lowlands lukte dat nog niet, maar gisteravond in Tivoli slaagden de heren er wel in. Dat de subtiliteit in de performance minder is dan voorheen lijkt een bewuste keuze, en deels gewoon een kwestie van smaak. Maar de stijlvolle mix van het eigen E-Talking met Alter Ego’s techno-kraker Rocker is wat mij betreft subtieler en geslaagder dan Saturday vs Billie Jean, en de stiekeme verwijzingen naar oude disco-krakers zijn zo minimaal geworden dat menigeen ze niet meer zal opmerken. Is al het leed dan helemaal voorbij? Voor Stephen DeWaele schijnbaar nog niet, want vooral hij lijkt het spelplezier bepaald nog niet teruggevonden te hebben. De zanger oogde vermoeid, en liep met een gepijnigd gezicht over het podium, maakte tijdens de nummers nauwelijks contact met het publiek, en hield het tussendoor op wat schamele woorden. Een lachje naar het enthousiaste publiek kon er het hele optreden lang niet af. En dat is jammer, want het zou het optreden de scherpte en de overtuiging geven die het nu net mist. Ook de vals-zing-problemen van Stephen zijn nog niet helemaal over, al bleven ze beperkt tot toegift The Truth Is So Boring. Broeder David schudt het hoofd nog maar eens meewarig, maar Soulwax hoeft zich absoluut niet te schamen voor het Tivoli-optreden van gisteravond. Soulwax Gezien: Tivoli, dinsdag 23 november 2004