Gothic metal is groot, heel erg groot. Zo groot dat bands als Within Temptation gemakkelijk doorstomen naar de hitlijsten en op high-rotation staan bij de clipzenders. Laten we eerlijk zijn: het genre heeft zo goed als niks meer met gothic te maken én is al helemaal niet te kenschetsen door de ver-Trossing die Within Temptation ons aanbiedt. Onderhand heeft elk Europees land wel zijn eigen gothmetal toppertje. Zoals ook overal een eigen versie van The Strokes te vinden is, of een post-grunge jatbandje als Live. Niks mis mee, mag er best zijn. Maar waar staan al die gothmetal-groepjes dan in het overvolle genre-spectrum? Vanavond is een kans om die test uit live uit te voeren. Sengir uit Belgie bijt het spits af. Een band die live meer dan op plaat neigt naar The Gathering en dus eigenlijk een groovende rockband is die metalinvloeden kent. Prettig in het gehoor liggend, met een knappe verschijning als frontdame, is er weinig mis met Sengir. Tijdens het NL-BE Festival in Amsterdam stoeide de band nog met echte gloom & doom uit de oude doos; die link is helaas verdwenen. Desniettemin is hun album ‘Quality Water’ een dijk van een plaat en staat hun live-show er bijna qua professionaliteit. Sengir kan zo doorstomen naar de hoofdklasse. Voor Vision of Atlantis uit Oostenrijk liggen de kaarten er heel anders voor. Tijdens hun set stuiteren mijn gedachten heen en weer; zelden komt daar veel positiefs uit. De band beweegt zich in de richting van Meat Loaf-meets-ABBA-metal met een zware zweem van Nightwish én The Scorpions. Ligt dicht aan tegen Joop van de Ende-musical metaal of werkt zo sterk op de lachspieren dat je te maken denkt te hebben met Weird Al Yankovics nieuwe polkametal project. Strak tot op het bot, maar wie Within Temptation al te ver naar debielenniveau vindt doorgeschoten, doet er goed aan Visions of Atlantis te beluisteren. Dit is echt SBS6 en lager wat de klok slaat. Het spijt me wel, maar deze Tiroler-metal doet alleen maar vrezen voor een heuse ‘schuhplattler’ act van één van de heren… En dan weten we hoe laat het is. Precies, tijd voor het hazenpad. Aan Epica de eer om na dit debacle hun eigen reputatie aan diggelen te beuken. Immers: met ‘The Phantom Agony’ zette Epica zich nadrukkelijk op de kaart, maar live wisten ze het totaal niet waar te maken. Met als absolute dieptepunt de wanvertoning op Lowlands dit jaar. Van hetzelfde laken en pak nu dus? Gelukkig niet, althans: ten dele niet. Want de nummers van het debuut harken nog steeds tegen zwak uitgevoerde breaks aan en ook de zang lijdt nog wel eens aan onvastheid.. Dat Epica niet ten onder gaat ligt enerzijds aan de zwaar professionele show die staat als een huis en in de zaal perfect klinkt. Aan de andere kant gloort er enorme hoop aan de horizon. Niet alleen wordt ‘Feint’ met hulp van live cello vaardig vertolkt; het zijn de nieuwe nummers die het hem doen. ‘Quietus’ blijft nog aardig in de lijn van de eersteling. ‘The Last Crusade’ en ‘Dance of Fate’ tonen een nieuw Epica. Vol complexe wendingen, zonder de voorgeprogrammeerde en typische After Forever melodielijnen en flirts met Midden-Oosten muziek. We horen ineens een nieuw geluid in een genre vol platgereden en naar de kitsch van het Evanescence niveau afgejakkerde paden. Fragmentarisch, allerminst voorspelbaar en voor de verandering wel strak uitgevoerd. Ja, het is raar, maar waar. Epica weet vanavond zijn nieuwe werk met meer verve en perfectie te brengen dan de nog niet eens zo heel oude plaatnummers. Met een internationale tournee achter de kiezen en een tocht naar Mexico in het vooruitzicht, blijkt Epica bezig te zijn de oude huid af te werpen. Daaronder vandaan komt misschien wel een glorieuze live act. Het eerste begin ligt er alvast met de vandaag gespeelde tracks van het in maart 2005 te verschijnen tweede album. Hopelijk weet Epica die lijn vast te houden. Epica & Visions of Atlantis & Sengir Gezien: Tivoli de Helling, dinsdag 23 november 2004