Hooverphonic zal bij de meeste mensen bekend zijn geworden met hun hitjes. Echte knallers waren het weliswaar nooit, toch kennen velen onbewust ‘Jackie Cane’ of ‘Mad About You’. Film-noir, Serge Gainsbourg en Portishead; het zijn zomaar een paar referenties die de Belgische trippopformatie op voorhand tekenen. Inmiddels zijn we twee platen verder. En bijzonder veel is Hooverphonic in Nederland niet in de spotlights geweest. Het verhaal van Jackie Cane werd volledig uitgediept en er verscheen een live-cd van de akoestische theatertournee die de band nu dus ook naar Muziekcentrum Vredenburg brengt. En theater staat bij Hooverphonic ook garant voor 'theatraal'. Met een heuse strijkerssectie en een concertvleugel, pakt de band – op een verder angstwekkend leeg ogend podium – flink uit. Soms bekruipt je het gevoel te luisteren naar een überkitscherige Night of the Proms-versie van Hooverphonic: platgeproduceerd en –gearrangeerd. De klassieke muzikale aanpak levert toch ook wel eens winst op: de in nieuwe jasjes gestoken hitnummers als ‘Vinegar and Salt’ stralen op een onverhoede manier. Als dan bovendien het vuur er toch nog echt in wil komen met een meer rockende kant van de band, lijkt – gezien de publieksreactie – ineens alle klatergoud vergeten en vergeven. Een beetje op zijn minst. Want ergens jeukt Hooverphonic vaak genoeg vreselijk. Met voorspelbare, tergend eenzijdige ritmes bijvoorbeeld, terwijl de beklemming van Massive Attack of Tricky uitblijft. Met muffige pianoballad-pop, waarin maar nergens de kille charme van Goldfrapp wil doorklinken. Meer hoofd dan hart en dus te bedacht. En met meer dan eens opzichtig naar An Pierlé of Tori Amos hintende fraseringen en stembuigingen. Maar waar Hooverphonic de randjes opzoekt, komt het op zijn pootjes terecht. Het adagium 'oude wijn in nieuwe zakken' klinkt dan prima. Ook als de snaar wat losser gespannen staat en de emoties vrij spel krijgen, schittert en knalt de band van het plankier. Daartussen scheert Hooverphonic vervaarlijk dicht langs kitsch, opzichtige praal en oeverloos, slaapverwekkend gewauwel. Een vol Muziekcentrum Vredenburg zat, hield braaf zijn mond en luisterde. Naar een fifty-fifty concert van Hooverphonic. De Belgenstrippenkaart die Tivoli bij het naar buiten gaan uitdeelde, geeft de Belglievende burger moed. Men verzamele vier Tivoli-stempels op die kaart en gaat gratis naar Das Pop in december. Kijk, met zoveel Vlaamse klasse in aantocht deze weken, kan die bonus alleen maar met graagte aangenomen worden. Die eerste stempel is alvast binnen en 3VOOR12/Utrecht gaat voor de volle mep. Awel, zien we elkaar dan bij Ozark Henry, Soulwax, Zita Swoon of Vive La Fête weer? Het blijft een leuk volkje die Belgen, maar zegeltjes (of stempeltjes) sparen, laat dat maar aan die ‘Ollanders over! Hooverphonic Gezien: dinsdag 17 november 2004, Muziekcentrum Vredenburg