Toni Peroni. Het is zo iemand voor wie we bijna de Sinterklaas-klassieker van zijn oude bandje uit de kast zouden trekken. 'Peroni, wie kent hem niet?' Ware het niet dat ook díe vraag retorisch is. Noem hem een karikatuur, een stripfiguur, een oude rocker. Of niet. En of je nu mét hem lacht, of óm hem, uit duizenden herkenbaar blijft ie. Een markant figuur. Onze Toni. Zo ook in De Helling, waar Peroni het afgelopen jaar tijdens de 'Starsound presents'-avonden al regelmatig bandjes uit zijn eigen repetitieruimtes parkeerde. Diezelfde Helling vormde afgelopen zondag het terrein voor de eerste 'DVsunDay': een uitgebreide bandjesmiddag in samenwerking met Kunsthuis ZIMIHC, waarbij negen jonge groepen voor het oog van de 'Lekker Belangrijk'-camera's (voor de leken onder ons: zo heet het programma dat de drummer sinds kort elke woensdagavond op The Box presenteert) hun beste beentje voor mochten zetten. Tegen betaling, dat wel. Voor de 250 euro die de bands Peroni ieder betaalden, kregen zij behalve 25 minuten podiumtijd ook een vijftigtal kaarten mee, die zij zelf aan vrienden en bekenden moesten zien te verkopen. Maar ze kregen ook dátgene waar het iedere band om te doen was: een DVD van hun eigen optreden, gefilmd door Peroni's camerateam. Onder het motto: 'Je kunt je bij het binnenslepen van optredens mindere visitekaartjes voorstellen'. Het is een constructie die bij binnenkomst van De Helling typische taferelen oplevert. Zo staan er, verspreid over de zaal, overal cameramensen geposteerd, die de bands vanuit diverse hoeken goed in beeld te krijgen. En vindt er, met dank aan het kaartensysteem, vrijwel de hele tijd een groot publieksverloop plaats. De meeste toeschouwers blijven na afloop van hun vriendjes op het podium, immers niet in De Helling hangen, maar keren gewoon weer huiswaarts, op weg naar aardappelen of Studio Sport. Dat Peroni in het halletje ook voor een broodjesstand heeft gezorgd, zal ze daarbij worst wezen. Dat de negen bands die gedurende de dag het podium beklommen, zich grotendeels in het rocksegment begaven, mag gezien Peroni's muzikale voorkeuren natuurlijk niet zo'n verrassing heten. En dat zijn eigen zoontje, drummer van DFD, ook van de partij was, al evenmin. Maar, zo moet gezegd, gebrek aan kwaliteit kon de eerste DVsunDay allerminst ontzegd worden. Snatchin’ Jenny bijvoorbeeld, toonde veel beleving, spelplezier en, belangrijker, progressie. De poprockers verrasten met een strakke set, die in vergelijking tot de Geheim van Utrecht-finale van afgelopen juni stukken beter smaakte. De band speelde een aantal nieuwe nummers van de begin 2005 verwachte tweede plaat en gaf aan welke nummers ze in Londen gaan spelen. De Amersfoorters strijden daar op dinsdag 30 november in de London Astoria in The Global Battle Of The Bands om 100.000 dollar. Ook de crossoverrockers van DooA gaven een goede, enthousiaste set ten beste. Maar hoe lekker zij hun funky scratchrock ook ten gehore brachten, en hoe geestdriftig voormannen Blackstone en Stanga ook stonden te rappen, één toverwoord konden ze tijdens hun set maar niet verdrijven: 'houdbaarheidsfactor'. DooA won in 1994 de Kleine Prijs van Utrecht, scoorde in diezelfde tijd een bescheiden hitje, maar raakte daarna al gauw uit de picture. En hoe verwoed hun pogingen ook mogen zijn om er tien jaar later weer in te raken, de kans dat ze dat ook lukt lijkt vrij gering. Dat tijdens hun set meer dan eens illustere namen als Clawfinger en H-Blockx komen bovendrijven, zegt op dat punt meer dan genoeg. 'Eén hit en de wereld is plat' mag Peroni dan nog zo enthousiast roepen in zijn afkondiging. Jammer alleen dat die hit intussen alweer een jaartje of tien oud is. Nee, dan Kamikaze. Geen band uit het rijtje Deftones-Korn-Limp Bizkit, zoals Peroni in zijn afkondiging ongelukkig beweert, maar keiharde hardcore. Puur en recht voor zn raap. Met in de gelederen bovendien een echte blikvanger: de ontembare brulboei Sean Maia, die ook uiterlijk opmerkelijk veel wegheeft van Suicidal-frontbeer Mike Muir. Zelfs zijn bandana lijkt dezelfde. Aan de kwaliteit van de muziek doet het echter nauwelijks af: Kamikaze brengt haar hardcore (in de beste NY style) vol overgave, en vooral: loeistrak. En laat binnen enkele seconden al merken waarom zij een avond eerder overtuigend de voorronde van het Geheim van Starsound op hun naam schreven. Topband. Een schril contrast met de jongens van Wasted, eerder op de avond. Hoewel de Zeister sleazerock-trots wél een opvallende groei liet zien in vergelijking met hun vorige Helling-optreden, eerder deze maand als opener voor Electric Eel Shock. Het kwartet grossierde weliswaar nog steeds in rock-clichés (en-hop-daar-gaat-de-voet-weer-op-de-monitor), hun outfits waren ditmaal beduidend minder stuitend. De afsluitende Shenanigans hadden het qua kledij (skapakken all over) eveneens uitstekend voor elkaar. Zoals ook hun feestelijke ska, de al minstens zo feestelijke presentatie en de uitstekende blazerssectie de mondhoeken bij menigeen omhoog deden toveren. Alleen het doffe stemgeluid van zanger Niels bleek wederom een struikelblok. Maar ach, begin je, doorweekt op weg naar huis al gauw te denken: 'Lekker Belangrijk'. Met voor de bands een fraaie promotie-DVD en voor het publiek enkele fraaie optredens, was de eerste DVSunDay er kortom eentje uit de categorie 'iedereen blij'. Ook voor Peroni zelf, die met dit initiatief betoonde zijn bandjeshart, ondanks alle criticasters, zonder meer op de goede plaats te hebben zitten. Hij heeft dan ook al laten doorschemeren volgend jaar weer vier DVsunDays te willen organiseren. En mocht dat op de een of andere manier niet lukken, dan kan hij het natuurlijk altijd nog een poging wagen bij TMF. Als Mental Theo van de Utrechtse rockscene. DVsunDay. Met The Shenanigans, Kamikaze, DooA, Wasted, Snatchin'Jenny, Backwater, Hooftpijn, Djar en DFD. Gezien: Tivoli De Helling, zondag 21 november 2004. 'Lekker Belangrijk' wordt iedere woensdagavond uitgezonden op The Box. Vanaf aanstaande woensdag op het nieuwe uitzendtijdstip van 21.30 uur. Er is ook een herhaling. om 0.30 uur.