Het Gentse wonderkind Sioen heeft her en der de nodige positieve (media)aandacht gekregen, en ook zijn optredens krijgen op veel plaatsen goede recensies. Dan zou je verwachten dat de nodige mensen in Utrecht dat willen bekijken. Maar al bij voorprogramma Rempe (een bekwaam singer-songwriter die mooi zingt en gitaar speelt maar niet beklijft) blijkt al dat het helaas rustig zal blijven deze avond. Nu kun je bij de omschrijving “singer-songwriter achter piano” natuurlijk een bepaald idee krijgen over de te verwachten muziek. Als je vervolgens Sioen ziet – klein mannetje in overhemd met keurig kapsel, type braafste van de klas – verwacht je misschien zelfs muzak die onopvallend op de achtergrond in een restaurant gespeeld wordt bij een keuvelend gezelschap. Niets is minder waar. De braafheid is bij Sioen ver te zoeken. Of, zoals de man het zelf zegt na het spelen van zijn vorige single 'Another Ballad': 'Tja, ik noemde dit nummer 'Another Ballad', maar intussen hebben we niet zo heel veel ballads meer”. Wat het wel is valt wat lastig uit te leggen. “Poprock” zegt te weinig over de muzikale uitstapjes richting soul, jazz, avantgarde en vaudeville, bij 'singer-songwriter” kloppen de overstuurde gitaren en de swingende drums niet. Hou het dan ook maar gewoon op 'meeslepende songs', die binnen één nummer van ingetogen naar rockend gaan, en van makkelijke melodieën overschakelen naar afwijkende maatsoorten en complexe harmonieën. Opvallend punt daarbij is de hese, emotionele en expressieve stem van de 25-jarige blonde Belg, die erg in tegenspraak is met zijn uiterlijk en leeftijd. Liefhebbers van zowel Tom Waits als Ozark Henry zullen ook Sioen’s muziek zeer kunnen waarderen. Valt de kwaliteit van de nummers op debuutplaat 'See You Naked” al op, live gaat het er ook nog eens een stuk dynamischer en onstuimiger aan toe. Sioen heeft een goede band bij zich. In tegenstelling tot landgenoot An Pierlé, die erop achteruit ging toen ze met een band op pad ging, laat Sioen zijn nummers juist beter uitkomen met band. Drummer Jakob Nachtergaele kan zowel swingen als beuken, en het fraaie vioolspel van Jeroen Baert smelt mooi samen met de piano van Sioen. De band is bovendien opvallend goed op elkaar ingespeeld: alles klinkt superstrak, dynamisch, muzikaal, en elke noot staat in dienst van de muziek, of eigenlijk: in dienst van Sioen’s spel. Een skippybal om de aandacht te krijgen is dan ook niet nodig. Sioen trekt als een magneet de aandacht naar zich toe door middel van expressief spel waarin hij zelf helemaal opgaat. En zoals zo vaak lijken onze Zuiderburen zoveel sympathieker dan wijzelf. Tussen de nummers door babbelt de Belg ons ontspannen toe, en bedankt hij ons na afloop voor het luisteren en stil zijn. Tijdens de liedjes dan, er tussendoor hadden we wat hem betreft meer mogen babbelen voor de interactie… Het enige echte minpunt van de avond was eigenlijk dat er veel te weinig bezoekers waren om al dit moois te beluisteren. Wellicht lag dit aan de voetbalwedstrijd Nederland-België. Hoe het ook zij: in de zaal van EKKO overwonnen de Belgen veel fraaier dan op het veld in Eindhoven. Sioen en Rempe Gezien: EKKO, zaterdag 29 mei 2004