Tja, het was typisch weer zo’n avond, zondag in Ekko. Op het programma stond het Amerikaanse trio Trans Am. Maar na het voorprogramma had de zaal eigenlijk al meer dan waar voor zijn geld gehad. Dat voorprogramma werd verzorgd door The Zutons. The Zutons, het klinkt bijna als de ideale naam voor de niet bestaande band die je al luchtgitaarspelend op je tennisracket bedenkt voor de spiegel. Op het drumstel prijkt, dat mag tegenwoordig weer, een flitsend bandlogo. De Engelse groep is niet zomaar een support act. De band komt met een enorme tourbus, en met een flinke lading extra gitaren. Het moge duidelijk zijn: het is zo’n bandje dat zalen als Ekko waarschijnlijk razendsnel aan het ontgroeien is. In Engeland wordt voor de release van het debuut al weer erg druk gedaan over dit bandje, en het optreden in Utrecht laat zien waarom. Het vijftal betreedt het podium als de zaal nog vrijwel helemaal leeg is: ‘Please come and see the band, they‘re playing in the other room’, roept zanger David McCabe naar het publiek, dat nog in de foyer rondhangt. Toch zet de band vanaf de eerste noot een uitstekende show neer. Verrassende hooks, spannende songs, en een uitstekende uitstraling. Natuurlijk zijn The Zutons zo’n typisch Brits bandje, ergens laverend tussen Franz Ferdinand en The Stands in. Maar het verschil wordt gemaakt door de aanwezigheid van een saxofoon en de buitengewoon subtiele drummer. Het was dan ook meer dan terecht dat de band als voorprogramma een vrijwel volledige set speelde. Het moet raar lopen willen we niet meer van deze band gaan horen. Een crossover naar de grote podia zal er voor hoofdact Trans Am niet in zitten. De muziek van Trans Am is dan ook niet bepaald vriendelijk. Zo goed gedoseerd als The Zutons spelen, zo snoeihard beukt Trans Am erop los. Met name de drummer legt daarbij een enorme energie aan de dag. De Amerikanen zijn inmiddels zo’n tien jaar bezig met het maken van muziek die met geen mogelijkheid in een hokje te plaatsen is. Het is een politiek geladen mix van post-rock, stonerrock, electro en nog veel meer. Basis is altijd een diepe baslijn (soms met dubbele bas) en een krachtige drum. Daarnaast wordt veel gebruik gemaakt van effecten, zowel over de stemmen als over de instrumenten. Zelf omschrijven ze hun mix als 'anti-Bush rock'. Het zal dan ook geen toeval zijn dat bassist Nathan Menas en gitarist Philip Manley er in hun oranje overalls uitzien alsof ze zojuist uit Guantanamo Bay ontsnapt zijn. De set wordt voorzien van projecties van militaire vliegtuigen op het scherm achter de band en bij de toegift betreedt de gitarist het podium met een Bush-masker op. De stem van de president is te horen, eerst nog normaal, dan vervormd. Trans Am is weird, op zijn minst, maar ook strak, hard, en compromisloos. Een beetje kort was het wel, nog geen uur, en dat met tien jaar materiaal voorhanden. Maar aangezien de halfvolle Ekko met deze twee totaal verschillende bands al een mooie avond voorgeschoteld kreeg, mag dat nauwelijks een bezwaar heten. Trans Am & The Zutons. Gezien: EKKO, zondag 28 maart 2004.