Monster Magnet kwam ik zo rond 1995 op het spoor door een oud-klasgenoot. Nadat hij me aan Kyuss geholpen had, dacht hij dat ik ‘Negasonic Teenage Warhead’ wel zou kunnen waarderen, waarna de single te leen mee naar huis ging. Inderdaad, die dampende psychedelische trip beviel prima. Op een paar festivals werd Monster Magnet meegepikt, maar het leek nooit een groep om een los concert van te gaan zien. Tot vanavond, want in de plaatselijke Tivoli staat Monster Magnet geprogrammeerd. De matige gevulde vloer ziet een buitengewoon energieke band aan het werk; een groep die grossiert in bijzonder stoere op de Jaren Zeventig gegrondveste rock met stoner, metal en psychedelische invloeden. Opwarmertje voor het Roadburn Festival van morgen? Of gewoon lekker spelen voor je fans, in plaats van een dagje rust nemen? Dat laatste blijkt al gauw. Wie Monster Magnet zegt, zegt Dave Wyndorf. Viriele frontman, annex sexgod, of –verslaafde. De man staat zijn mannetje als een kruising tussen Henry Rollins met teveel paddestoelen op en Trent Reznor onder de steroïden. Althans, qua uiterlijk. Vervaarlijk ogende spierbundels op schouders en armen en in de kassen rondtollende oogbollen met een bezeten blik, dragen bij tot een indrukwekkende uitstraling. Geen wonder dat de aanwezige dames van zich doen spreken op de eerste rijen en bijkans in katzwijm vallen voor Wyndorf. Ondanks ’s mans voorkomen en ‘spielerei’ met de vrouwen, staat de band als een huis. Vanaf het eerste moment van het krap anderhalf durende concert is het plankgas en zonder inhouden. Monster Magnet geeft alles. Drijfnat bezweet kronkelt Wyndorf rondt, sloopt en passant even een gitaar (waarna de delen het publiek in gegooid worden) en zingt, schreeuwt, brult; kortom doet zijn ding. Dé Man zijn. Zijn medebandleden, waaronder een nieuwe ritmesectie, stuwen de zanger naar grotere hoogten en eisen meer dan eens een hoofdrol voor zichzelf op. Een groovemachine als Monster Magnet zou met een volvetter geluid nog beter uit de verf zijn gekomen, maar zelfs met een surplus aan hoog gaan de stampende, dampende spacey jams er prima in. Moeilijk doen is Monster Magnet vreemd, al lijkt het daardoor wel alsof in zowat elk nummer een flashy gitaarsolo moet voorkomen. Daar heeft het publiek geen enkele moeite mee. Zelfs in de toegiften worden de bloedspoed pingelstukjes nog perfect weggeragd. Het moge een wonder heten, na zoveel gegeven te hebben. Simpel verteerbaar, ronkend, rockend: breedsprakig het ene moment en het andere stoer en stevig stampend zonder franje. Monster Magnet stoomt door een bloemlezing uit zijn catalogus met een nadruk op ‘Monolithic Baby’; de laatste plaat, maar zónder hun semi-hitje en mijn introductie tot de band. Een tikkeltje vreemde groep dus, maar wel lekker. Want spacey op zijn tijd, zwaar, log en pure stoner, of psychedelisch op een Led Zeppelin manier… Wyndorf en Co. gaan ervoor. Het niet in enorm grote aantallen opgekomen publiek staat erbij en geniet. Een mooie opwarmer voor de Effenaar en een lekker avondje ongecompliceerd psychedelisch spacestonerrocken voor Utrecht. Voorwaar! We hebben mindere avonden gekend! Monster Magnet Gezien: Tivoli, woensdag 17 juni 2004