Belgisch RHEA laat zien dat je kan dansen op rock

“Hebben we zin om te rocken?” vraagt leadzanger van RHEA Jorge Van de Sande aan het publiek. Dat is vragen naar de bekende weg in Hall of Fame waar alles dat van vies rocken houdt zich heeft verzameld. De Belgische band moet het zondagavond met een paar handen vol mensen stellen, maar die worden dan ook goed verwend met muziek waar je je hoofd moeilijk niet op kan meeschudden.

Voor RHEA het podium op komt, is het aan de jonge band The Owl And Orcas om het publiek alvast een beetje op te warmen. De Antwerpenaren maken rockmuziek waarbij wat betreft de harmonieën goed is geluisterd naar Radiohead. Maar in tegenstelling tot die Engelse band, staan deze uil en orcas met een grote glimlach op het podium. Dat spelplezier werkt aanstekelijk en het is knap dat deze driekoppige band een geluid neerzet dat lijkt alsof ze met meer zijn.

Hoe theatraal kun je als band beginnen? Nou, bijvoorbeeld met grote lampen die je bandnaam uitlicht, een zinderende toon als opmaat naar ‘Better Than God’ en dan onder een tam applaus (zondagavondpubliek?) opkomen. “Goedenavond, hebben we zin om te rocken?” vraagt/roept leadzanger Jorge van de Sande met dik Vlaamse tongval. Met de single van het gelijknamige album laat RHEA horen dat zij de kunst verstaan van stevig rocken met een vleugje funk. Dansen is niet verboden, maar het gebeurt in het begin van deze set nog te weinig.

Die funk hoor je goed in ‘Crawling Out The Walls’ waarbij zanger Van de Sande iedereen oproept om te gaan dansen. Eindelijk is de Hall of Fame ontdooit; de mensen die wat tam tegen de muur hingen, staan nu mee te schudden op de maat van de krullenbos op het podium die Guillaume Lamont heet. De gitarist serveert evenveel solo’s als medegitarist Hannes Cuyvers en smeedt zo een rocksound die je niet anders kan bestempelen dan ‘gewoon lekker’.

Tijd voor grapjes is er pas bij de toegift. ‘Nog eentje dan. Of twee. Misschien drie?’, zegt Van de Sande, om uiteindelijk te belanden op drie nummers. Het beste wordt voor het laatst bewaard, en de laatste ijskasten in de Hall of Fame ontdooien ook; de luchtdrums zijn in het publiek te zien, en met onze batterij opgeladen op de zondagavond, kan een man of 100 de week weer helemaal aan.