De Tilburgse bubblegrungeband is nog maar iets meer dan een jaar bezig, maar staat hier alsof ze al een hele scene op sleeptouw nemen. De openingsklanken van ‘Sugarcoating’ werken als een warme voorbode: met fuzzy en dromerig klanken, en een opbouw die steeds intenser wordt en ontpopt tot een muur van snerpende gitaren. Daarna klimt ‘Crystallize’ nog hoger met haar lichtvoetige melodieën die je laten zweven in Crybabies’ heerlijke grunge-universum.
Ladybird Skatepark is donderdagavond het middelpunt van humor, punkattitude en een flinke bak fuzzy noise. De reden: Crybabies naamloze debuut-EP wordt daar gepresenteerd. Paraplu’s bungelen van het plafond, glitterslingers zwieren, getatoeëerde babypoppen kijken je grijnzend aan, en er wapperen een Palestijnse-, en transgendervlag. Alles zelfgemaakt, want, zo benadrukt frontpersoon Max Knops later: “We’re what’s called a DIY band!”
©
Jostijn Ligtvoet Fotografie
‘Meredith’ wordt door de band geroemd als de beste track van de EP, en we kunnen beamen: dat klopt. Wat begint als een bedrieglijk zacht en lieflijk indiepopnummer, evolueert in een prachtige, engelachtige meerstemmigheid, gecombineerd met een uitgesponnen explosie van screams die door het bot gaan over een muur van noisy gitaren. Gitarist Esmé van der Velden trekt die muur open met gelaagde, shoegazey klanken die het nummer haar dromerige maar gevaarlijke randje geven. Achter de drums jaagt Suus Luyken de boel op, zonder de band te strak te ketenen. Het verraadt de potentie van een band die veel grotere locaties kan hebben dan deze skatehal.
©
Jostijn Ligtvoet Fotografie
Tussendoor worden er nieuwe tracks getest – ‘Swim/Sink’, ‘Dizzy’, ‘Pull The Pin’ – waarbij vooral die tweede opvallend dansbaar en vrolijk klinkt, het contrasteert verfrissend met het standaard Crybabies-recept en het maakt nieuwsgierig hoe breed dit geluid kan uitwaaieren. Met hun fuzzy muur van geluid kan dus ook prima een feestje gebouwd worden. En dat feestje komt er sowieso: tijdens debuutsingle ‘Fake ID’ wisselt iedereen van instrument. Suus drumt ineens niet onaardig op de bas, Myrthe gniffelt dat ze drummen misschien wel leuker vindt, we zien een band die lol belangrijker vindt dan perfectie. Juist dit soort momenten maakt duidelijk waarom deze band werkt: het plezier is echt.
©
Jostijn Ligtvoet Fotografie
De climax komt met ‘UGLY ROTTEN GRRRL!!!’, waarbij Max een circlepit in de skatebowl commandeert en het publiek dit gewillig opvolgt. Gitaren gieren, stemmen schreeuwen, en het klinkt alsof grunge, indierock en shoegaze in botsing komen op volle snelheid. De zang van Max is soms loepzuiver, soms rauw en rafelig, maar altijd met overtuiging.
Een jaar geleden stonden ze nog onwennig in de Loc Brewery, nu klinkt Crybabies veel hechter en zelfverzekerder, zonder de rauwheid kwijt te raken. Myrthe Driessenaar (bekend van Mood Bored) is inmiddels de vaste bassist en blijkt een gouden aanwinst: een solide fundament die de band de stevigheid geeft die vorig jaar nog ontbrak. Crybabies is klaar om Popronde plat te spelen, en eerlijk gezegd voelt het alsof Tilburg al te klein voor de band wordt.