BRACES verpulvert Hall of Fame met releaseshow ‘Hostile Territory’ BRACES verpulvert Hall of Fame met releaseshow ‘Hostile Territory’

Terwijl de mannen van BRACES rustig worstenbroodjes aan het verkopen zijn bij de merchstand, gaan om half acht de lampen uit en trapt Swell de avond af. Aan de zin ‘groovy ass hardcore’ op de backdrop is geen woord gelogen. De band vuurt vanaf het begin een dansbaar oldschool hardcoregeluid op de zaal af. Het duurt een paar nummers tot het publiek doorheeft waar ze zijn, maar het zenuwachtig om zich heen kijken maakt al snel plaats voor enthousiast gemosh. De energieke straight in your face hardcore is de perfecte opener. 

Na een korte pauze, waarin de zaal gezellig vol loopt, is het de beurt aan de melodieuze post-hardcore van I’ll Get By. En waar ze dan misschien inleveren op snelheid en agressie in vergelijking met de vorige band, compenseren ze dat met een extra bak emotie. Inspiratie puttend uit onder andere Counterparts en La Dispute gooit de band een geluid de zaal in dat menig metalcorefan uit jaren ‘10 kan bekoren. Zodra tijdens afsluiter ‘Left Behind’ de zin “My mind is a warzone!” door de microfoon klinkt, vliegen de armen en benen in de pit massaal in het rond. 

Na wederom een korte pauze merk je dat we richting het deel van de avond gaan waar iedereen die aanwezig is op wacht. De Hall of Fame is inmiddels gevuld tot een niveau dat je je plek zorgvuldig uit moet zoeken om goed zicht te hebben. Iets wat vijf minuten later verspilde moeite blijkt te zijn zodra de heren van BRACES het podium betreden en de titeltrack van het album Hostile Territory inzetten, met een ruim een minuut durende breakdown die alle worstenbroodjes meteen weer los weet te schudden.

Zonder tijd om daar verder over na te denken wordt ‘Paradise Denied’ ingestart. “Jullie weten wat er gaat gebeuren, zing deze motherfucker mee” roept zanger Tom Schoone. Wat volgt is een heerlijke koortsdroom. Een zanger wiens ogen uitpuilen bij iedere zin die hij roept, terwijl hij two-steppend met een tamboerijn de door een discobal verlichte zaal bespeelt. Na het eveneens nieuwe 'Tyranny of Self’ en het vorig jaar uitgekomen ‘Null’ is het hek echt van de dam. De pit is al gaande, maar nu komen ook de eerste crowdsurfers omhoog.

Wanneer Schoone vervolgens iedereen verder naar voren roept onder het mom van “alles mag, get the fuck up her, stage dive, crowdsurf, I don't care” en vervolgens ‘New Order’ in te zetten, verandert de zaal die al de hele avond beschaafd aan het moshen was per direct in een boksring waar de gemiddelde kooivechter geen brood van lust. Wat vooral opvalt is dat de band zich moeiteloos weet te manoeuvreren tussen aan de ene kant super lompe, bijna beatdowneske, breakdowns. En aan de andere kant dansbare twostepbeats. En getwostepped wordt er. Het is dan misschien een week te vroeg voor de Ten Miles, maar kijkend naar afgelegde afstand zou de halve zaal op basis van vanavond al een speldje verdienen. 

Als we richting het laatste deel van de show gaan, wordt de intensiteit nog één laatste keer verhoogd. Met live features van NAEAR tijdens ‘Backstabber’, Ward Fierst van I'll get By tijdens ‘One Last Drop’, Mees Stevens van Torn From Oblivion tijdens ‘Cycle of Hatred’ en Akuma Jin tijdens ‘Serotonin’, wordt nogmaals benadrukt hoe hecht deze scene is. Na een uitgerekte versie van ‘Erase Me’ als afsluiter, met een breakdown die waar mogelijk nog lomper en nog trager is dan alles wat we deze avond al gehoord hebben, laten de heren een sudderende zaal nog even gaar koken in tevredenheid. De plaat Hostile Territory is al kiezelhard, maar live is het nog veel harder.