Popronde Tilburg: moshen op straat en circlepitten in de bieb Popronde Tilburg: moshen op straat en circlepitten in de bieb

'Tilburg de beste!', klinkt het achterin platenwinkel Sounds. Gewapend met een synthesizer en een elektrische gitaar, zorgt eenmansband Laplander vanaf de eerste noot al voor een glimlach. Waar de winkel eerst nog maar amper gevuld is, wordt er een steeds groter publiek getrokken waarvan alle aandacht gaat naar Biesboschenaar Wouter van Nienes. Met zijn grootste hit 'Like A Stone' wordt het publiek helemaal meegenomen in een melancholische wereld en is het moeilijk om je ergens anders op te focussen dan die mooie synthesizer geluiden die we kennen van de indietronica-scene. Het is meer luisteren dan bewegen, maar daar komt verandering in tijdens de solo van Laplanders nieuwe nummer 'A Ceremony', en komen er zelfs wat voetjes van de grond. Van Nienes toont aan dat je zelfs met een minimale setup een compleet publiek in je greep kan houden. (ML)

Ruby Mus begint door logistieke problemen in De Harmonie met achterstand aan de wedstrijd, maar dat is na tien seconden alweer vergeten en vergeven, want Myrthe Robijns (zoals ze echt heet) en haar band spelen namelijk retestrak. Daarbij wordt ze ondersteund door een backing track die ervoor zorgt dat alle nummers een mooi en vol geluid krijgen. Waar sommige acts te veel daarop leunen, is het hier duidelijk dat dat op geen enkel moment de vocalen van de zangeres overnemen. Dat is ook helemaal niet nodig met zo’n stem, alle noten raak en een hele fijne warmte in de stem. 

Sterk ook hoe de afwisseling in deze set zit, want met r&b en soul dreigt dit soort muziek toch vaak als achtergrondmuziekje te eindigen. Hier staat een act met een eigen gezicht, waarbij het dan ook nog makkelijk is om bij gebrek aan achtergronddanseressen het publiek daadwerkelijk mee te krijgen om een paar pasjes te doen. Maar Harmonie: investeer voor de volgende keer alstublieft in een paar mooie lampen; alleen wat kroonluchters aan is toch nét even iets te weinig. (LJ)

Klokslag half acht zijn er al wat acts bezig, maar moet de eerste van de Hall of Fame beginnen. De aftrap daar komt van de krankzinnige post-metal/hardcore/noise-band Kelsey uit Nijmegen. Al springend en zelfs koprollend claimt de groep meteen een deel van de zaal als extra stuk podium. Met een sound die het best te omschrijven is als een soort kruisbestuiving tussen John Coffey on steroids en een achttiende-eeuwse stoomtrein, walst het vijftal over alles en iedereen heen. Waar we ergens zijn in de set? Geen idee, het gaat alle kanten op in een tot in de perfectie uitgevoerde georchestreerde chaos. De climax ontstaat als bassist Toon tijdens het laatste nummer als een volleerd circusartiest in de podiumconstructie klimt, om voor de laatste breakdown 'be kind to people, no matter where the fuck they're from, or who they love, wij zijn Kelsey uit motherfucking Nijmegen, onthoud dat godverdomme!' te schreeuwen. En onthouden zullen wij. (WvC)

Er was eens een jonge vrouw met een wolf cut in de Studio. Gehuld in glitterdoeken en met een kristal aan de microfoonstandaard, neemt zangeres Donja Meijne ons mee naar haar luchtkasteel. Het is alsof we met haar in een meisjeskamer zijn. Waar het altijd ruikt naar vanille en wierook, met dromenvangers en klingel-klangel-molens aan de muur. Het is intiem en het is dromerig. En midden in de kamer staat een dikke, vette synthesizer.

'Dit is een wat harder liedje, dus als jullie willen moshen, daar is vast de opening', luidt ze haar laatste liedje in. Toegegeven: hard is het niet. Misschien voor Wabi Sabi-begrippen, dan. Maar God, wie boeit het. Want die stem. Jongens, die stém. Die horen we vannacht nog, als we in bed liggen, met onze ogen dicht. En de dromenvanger uit Wabi Sabi's luchtkasteel ons tegen alle ellende van de boze buitenwereld zal beschermen. (CK)

Is het al vrijdagmiddag? Afgaande op de luidruchtige groepjes borrelaars en voorbij zeilende bladen wijn in het zaaltje van Café Bakker zou je bijna zeggen van wel, maar het is toch echt pas donderdagavond. En op deze donderdagavond staat op het podium gewoon een heel fijne indiefolkband te spelen: Honey Camp uit Utrecht. Eerlijk is eerlijk: de set komt, na sprankelende opener 'Drive' (van het eerder dit jaar verschenen debuutalbum No One Leaves Without Saying Goodbye) wat langzaam op gang. Als het tempo halverwege de set verder inzakt en de spanningsboog wat verslapt, wordt er achterin het zaaltje al driftig nagepraat – alleen niet over dít optreden. Maar zie, richting het einde van de set weet de band (met die fraaie meerstemmige zang en smaakvolle flarden accordeon) de wél aandachtig luisterende bezoeker alsnog te betoveren met nummers als 'The Morning Called', Elliot Smith-cover 'Waltz #2 (XO)' en uitsmijter 'Rain Soaked Skin'. Bakker-uit, altijd lastig – maar Honey Camp komt er wel. (JP)

SERVICE is eigenlijk niet beter te classificeren als 'een beetje raar'. Van een mysterieus intro met... kaarsen? Tot aan de danspasjes toe. Als je maar met z’n tweeën bent en dan ook nog het grootste deel van de nummers uit de laptop komen, moet je natuurlijk iets bedenken om jezelf en het publiek bezig te houden.

Maar laat je niet afleiden van alle randzaken: de stemmen van Sam Cuppen en Charlotte Hofman samen passen perfect bij elkaar en de projector die beelden toont op de Poprondevlag als scherm is ook wel een vibe. Het is pure synthpop zoals we het van de jaren 80 kennen met goede melodieën en flink veel reverb. Pit krijgen we tegen het einde met het snellere 'Short Answers, Quick Messages'. Meer van dit, een betere mix waarbij de zang niet verdwijnt achter de bleeps en bloops en SERVICE kan dan zeker uitgroeien tot een van de leukere synthacts van Nederland (LJ).

Je weet dat Politie Warnsveld een grandioze show gaat neerzetten wanneer hun optreden begint met een intro dat uit Planet Earth lijkt te komen: epische achtergrondmuziek, een diepe stem die een voiceover doet en dat allemaal in bibliotheek LocHal. Zanger Joris: 'We kwamen binnen en waren in de war omdat het een bieb was. Er zijn gewoon mensen aan het studeren hier!”. Van studeren komt weinig meer terecht, want met punky skaliedjes toveren deze politiemannen de stille bibliotheek in een bubbel van energie en chaos.

Frontman Joris is zelf voor een groot gedeelte verantwoordelijk voor die bubbel, want deze man springt rond op de grote tafel als een kikker met adhd. De chaos is compleet als het treinstel waarop de tafel staat begint te bewegen, het bier overal de lucht in vliegt en de micstand het publiek in valt. Maar er kan zelfs een schepje bovenop als de zanger met een explosieve afsluiter een circle pit creeërt in de LocHal, waarschijnlijk de eerste ooit hier in de bieb. Een onweerstaanbare show van een band die je de komende Poprondes zeker niet wil missen. (RV)

In audiospeciaalzaak Hifi-Klubben, misschien wel het duurste decor van de avond, windt het Amsterdamse Gallamesh er geen doekjes om. Vanaf het eerste nummer wordt er al voorzichtig gemoshed. Als dan vervolgens de woorden 'jongens, ik weet dat iedere elleboog hier drie ruggen kan kosten, maar boeie, laat ze vliegen!' worden gedeeld, is er geen weg meer terug: het winkelpand gaat meteen op standje heksenketel. Maar waarom zou je je beperken tot het gebouw waar je staat als er buiten in de winkelstraat ook mensen lopen? Precies wat de band ook lijkt te denken en zanger Kees - met de voltallige pit op zn hielen - rent al schreeuwend de straat op.

Wat volgt is een heerlijke hardcore pit midden op straat, inclusief politie die na afloop even poolshoogte komt nemen.'We kregen een melding dat er hier veertig man een feestje aan het bouwen waren in een winkel na sluitingstijd'. Precies, Popronde Tilburg in een notendop. (WvC)

De Tilburgse band Crybabies brengt een mix van unieke luchtige humor en ongefilterde vrouwelijke woede met zich mee naar Cul de Sac en zet het geroezemoes in de zaal om in gejuich bij het betreden van het podium. Een thuiswedstrijd, niet helemaal de bedoeling van Popronde, maar ze hebben zichzelf ingeschreven als band uit Gouda omdat drumster Suus daar oorspronkelijk vandaan komt. 'We cheated' geeft frontpersoon Max eerlijk toe. Gelukkig maar.

Want Crybabies laat meteen horen dat hun dromerige, maar toch rauwe en krachtige sound heel sterk is. Geen gepraat tussendoor, maar een aandachtig publiek waarmee het viertal ook graag speelt. Zo wordt halverwege de set gevraagd wie er in de zaal nog een 'Fake ID' nodig heeft, een knipoog naar hun debuutsingle. Een golf van gelach en gejuich, het nummer wordt ingezet en met het refrein zingen tientallen stemmen enthousiast mee. Uitsmijter 'UGLY ROTTEN GRRRL!!!' levert zelfs een moshpit op en het is al lang duidelijk: Crybabies is al veel meer dan een lokale band en meer dan klaar om zichzelf te laten zien op grotere podia. (ML)

Baba Pen & The Bim Bam Band en zijn vanavond zonder twijfel de meest groovy band die er in Tilburg en omstreken te vinden is. Extra goed te verteren met een dosis geestverruimende middelen in het lichaam, maar ook zonder shrooms wordt er in Kim's Kroeg veel lekkers geserveerd. Baba Pen hangt ergens tussen sixties folk en seventies psychedelica in, met hier en daar een uitstapje naar progrock waarbij het tempo een tikje hoger ligt. De nummers zijn allemaal ook lekker lang, ongeschikt voor de Tiktok-generatie, maar zeer geschikt voor de twee-nummmers-op-vinyl-generatie, en perfect om een beetje bij weg te dromen. 

De zeskoppige band neemt best wat ruimte in beslag waardoor de kroeg lekker vol staat en de temperatuur hard en flink oploopt. Een perfecte combinatie met de zomerse sfeer die van de Overijsselnaren afrolt. Het is al een zwoele herfstavond, maar als dat niet zo was, had Baba Pen en de zijnen er alsnog een van gemaakt. (LJ) 

Jackie (van Jackie & The Facts) ziet eruit alsof ze gaat fitnessen, maar daarvoor zijn we gelukkig niet afgereisd naar rockcafé De Buizerd. Waar we wél voor zijn afgereisd: razendsnelle indiepunk uit Nijkerk, op de vele bezoekers afgevuurd in een tempo waar de gemiddelde automobilist op de Cityring jaloers op zou zijn. Jackie kroelt met het publiek, kruipt op de bar, laat zich meevoeren over de hoofden van de in groten getale toegestroomde bezoekers, en zet maar weer eens aan voor een maximaal twee minuten durende punkbanger. Gedateerd of tijdloos: who cares? Jackie heeft haar Facts op orde, zoveel is zeker. (JP)

In een club die nog maar een maand oud is je album doen die niet veel ouder is. De realiteit voor rapper Gael Ndombele, beter bekend als Yengi, die in club Demo vol energie bijna alles van DAYS AFTER ALPHA laat horen. De Limburger geeft alles op een klein podium waardoor het net lijkt alsof we bij een meester staan voor de klas, alleen hier danst de leraar zelf ook voor tien. En als goede leerlingen beweegt hier het publiek ook mee op de groovy afrobeats en heeft het begrip voor de harde teksten. Want het valt op: het grootste deel van zijn teksten zijn Frans en zelfs Lingala (een taal die veel in Congo wordt gesproken), maar er wordt hardop meegezongen, al helemaal als de meester zelf het aan ons vraagt. De naam 'Yengi' betekent dan ook ‘veel’ in het Lingala, en dat deze man veel in zijn mars heeft, dat wordt hier wel bewezen. (GG)

'Blijf altijd jezelf, geloof in jouw talent, je gaat het maken.' Van wie deze mooie affirmation komt? Zanger, rapper, FunX én 3voor12-talent Trxnz. Woorden om na te leven, want in een bijna lege Wevery moet de frontman het in het begin nog even doen met zijn producer achter hem en zijn manager naast hem. Wie luistert, hoort sterke hiphop met Surinaamse roots, goed te horen op album picture perfect waarvan de gemaskerde frontman vooral indruk maakt met hit 'bestie' en het handjevol aanwezigen niet stil kan staan.

En geloven in die woorden betaalt zich uit: het publiek wordt groter, fans laten zich zien door mee te zingen en er hangt een aangename ontspannen sfeer in deze mooie locatie. Een adempauze krijgen we op de helft van de wedstrijd, maar in plaats van een schreeuwende coach, maakt Trxnz gebruik van het moment om een lieve, eerlijke en poëtische boodschap mee te geven, waardoor we met nóg meer liefde de tweede helft in worden gestuurd en zowel coach als spelers van een 2-0 voorstand er ook nog eens 5-0 van weten te maken. (GG)

Tijd om ons wat op Popronde aanvoelt als de kleinste kroeg van Tilburg binnen te wurmen. Als je de rij buiten mag geloven is in Weemoed namelijk het heetste feestje van de avond. Badminton trapt dan ook snoeihard af en laat zien dat de put van punk van eigen bodem nog lang niet leeggeschept is. De nummers zijn groovy en punchy tegelijk, en bij vlagen kun je de nummers zelfs dance-punk noemen. Badminton raast als een trein door het punk en alt-rock landschap en neemt bij elk genrestop het beste mee om hun eigen mix van te maken. Er is duidelijk inspiratie opgedaan bij de Groten Der Punk als The Kinks en The Ramones, maar weten dit te vertalen naar een heel eigen geluid. En dan blijkt het toch mogelijk om in de zes vierkante meter tussen band en bar een moshpit te starten. Jongens, mag die ventilator aan? It’s hot in here! (LJ)

Via een bandbattle op legendarisch metalfestival Wacken Open Air naar lekker knus in de Hall of Fame. Zo kan het gaat met de jonge Zeeuwen van Inherited. En eerlijkheid gebied te zeggen, in een donker zweethok komt de Sepultura-eske groovemetal-meets-hardcore van deze heren eigenlijk ook een stuk beter tot zijn recht. Het is hard, het is lomp, het is retestrak, maar het is vooral heel erg leuk. Waar de band zelf bij Gallamesh eerder op de avond in het publiek de ledematen nog flink in het rond liet vliegen, staat er nu bij hun eigen show een andere groep mensen hetzelfde te doen. Goed voorbeeld doet goed volgen. Als er morgen in Tilburg en omstreken mensen met een stijve nek op werk of in de collegebanken verschijnen, kan het goed zijn dat dat aan Inherited te danken is. (WvC)

Het stereotype klopt wel: zo maken ze ze niet in België. Waar Nederland soms strontjaloers naar de charmes van de StuBru-lading van onze zuiderburen kan kijken, schoppen schoffies als het vijftal in de band Fit daar keihard tegenaan. Ze zijn lang, slungelig en brutaal. Bonenstaken, met kapsels waar je over tien  jaar excuserend van zegt dat je erbij had moeten zijn om het te snappen. Ze zijn recht in je gezicht, hyperactief, met een postpunk basis en een flirt naar ska.

'I need cash, I need it fast, but I don't want to get off my ass', hopt zanger Ide over het podium. Nou Ide, voor iemand die niet van z'n reet wil komen, sta je verrektes hard je best te doen. Alleen mogen ze de volgende keer dat ze Fontaines D.C. coveren er bést een eigen draai aan geven. Anders blijf je toch een beetje met een 'we have Fontaines at home'-gevoel achter. (CK) 

Geen overvolle zaal maar een handjevol trouwe fans die zich in café Bolle hebben verzameld voor Luca St. Dit zorgt voor een ontspannen, bijna huiskamerachtige sfeer. De show begint een stuk later maar hier lijkt niemand last van te hebben. Er wordt door Luca St gerapt over mentale gezondheid en het chaotische leven van jongeren. Zelf noemt hij het ritmisch gelul op een dreunende beat'. Ondanks het bescheiden publiek maakt Luca St van zijn show iets bijzonders. Hij maakt hier en daar een praatje met mensen in het publiek en gaat er zelfs met een aantal op de foto. Iedereen in de zaal klapt of beweegt mee, en een aantal studenten zingen zelfs voorzichtig mee met zijn muziek die van alle platformen het meest bekend is op TikTok. Tijdens de grootste single 'Social Anxiety' lijkt het net alsof iedereen in het publiek de hele tekst kent. Er wordt meegezongen en het is te zien dat dit iets doet met Luca St zijn enthousiasme. Een diverse setlist met nummers over onder andere saté, hondenpoep, drugs en seks zorgt voor droge humor en het siert Luca St dat hij ook met een rustige Bolle nog steeds zijn best staat te doen. (ML)

Als je geprogrammeerd staat in rockbar De Buizerd is er toch een zekere verwachting goed te maken, maar voor Death Sells is dat een inkoppertje. Op de timetable aangemerkt als post-punk laat Death Sells al snel merken toch iets harder te zijn dan bands die bij je opkomen als je aan post-punk van de laatste jaren denkt. Death Sells trapt binnen met net zoveel intensiteit als een deathmetal band, maar dan met iets meer melodie. Niks minder zwaar en net zo heftig. Volume op 100, stembanden gesmeerd en klaar om alle emoties van je af te schreeuwen. En dan is het toch heel jammer dat na de eerste rijen mensen er dieper de kroeg in weinig overblijft van de intensiteit die er vooraan te voelen is. (LJ)

Vanaf het begin is meteen duidelijk dat C’est Qui? hier niet is om gezapige middle of the road gitaarmuziek te laten horen. Met een Palestijnse vlag achter de drumkit en een drummer in een Palestine-voetbalshirt, laat de band er ook muzikaal geen gras over groeien. Met een tempo waarmee je zelfs op de Duitse autobahn geflitst wordt, vuurt deze formatie een ruwe garage-sound af op de Loc Brewery. Terwijl de frontvrouw de bar enkel lijkt te zien als een verlengstuk van haar podium, schreewt ze als een bezetene haar teksten de zaal in, terwijl ze een minuut geleden nog tussen haar bandgenoten stond met een tamboerijn in haar hand. Het is ruw, het schuurt, het is bij vlagen onbehaaglijk, het is punk. Je zou de band een leeg, vlekkeloos A4’tje kunnen geven, en ze zouden alsnog buiten de lijntjes kleuren. 'Alles rondom vrouwenhaat stijgt, en we zouden...nee...niet we...mannen, mannen zouden meer moeten doen. Spreek je vrienden aan, spreek je collegas aan, fuck it, spreek je fucking baas aan. Do better'. C’est Qui? C'est een band met een boodschap en een geluid om dat te onderbouwen. (WvC)